أنتَِ نوري

الفصل الحادى عشر

مكانتش مستوعبه إللى بيحصل كانت حاسه إنها متخدره وهى فى حضنه ، كانت حاسه بالدفء والأمان...مكنش فاهم هو ليه حاسس بإنه كان غايب عن بيته بقاله سنين ولما أخدها فى حضنه حس إن ده بيته...فاقوا من إللى هما فيه على صوت خبط على الباب... إتنفضت وبعدت عنه بسرعه وبتستغفر ربنا وبعدت عينيها عنه .... رجع مكانه على كرسى المكتب ، وهى مسحت دموعها وبصت فى الأرض...

سيف بصوت مسموع:"إتفضل."

دخلت المكتب وقدمت القهوه...

نهال:"إتفضل يا سيف بيه ، ده المبلغ إللى حضرتك قولت عليه."

سيف:"شكرا يا نهال إتفضلى إنتى."

خرجت من المكتب...

سيف:"رقيه."

رقيه بإستيعاب وهى بتبصله:"هاه؟"

سيف:"أنا آسف على إللى حصل."

رقيه بإبتسامه حزينه:"أنا إللى آسفه ، مكنش ينفع أعيط أصلا."

سيف بتسرع:"ماهو فعلا ماينفعش تعيطى."

ملامحها إتغيرت للحزن الشديد بعد ماسمعت كلامه ده حست إنها حِمل تقيل عليه..

سيف بإرتباك:"ماقولتليش برده ، ليه عايزه تمشى ، ومالك فيكى إيه؟"

رقيه بتنهيده:"مافيش، شوية مشاكل فى البيت."

سيف:"بس إنتى كنتى قولتى إنك محتاجه الشغل وماينفعش تسيبى مليكه وخاصة بعد ما إتعلقت بيكى ، وبعدين مالك إيه إللى خلاكى تعيطى؟"

رقيه بإستفسار مع حزن:"يهمك بجد؟"

سيف:"مش فاهم؟"

رقيه بإستيعاب:"لا مافيش ، أنا بس فى ظروف فى البيت مش هعرف أكمل شغل."

سيف:"ظروف إيه طيب؟ ، أنا حابب أساعدك عشان فعلا ماينفعش تمشى كده."

رقيه بلمعه وهى بتبص فى عيونه:"للدرجادى؟"

سيف:"رقيه."

رقيه:"نعم؟"

سيف:"مالك بجد؟"

كانت لسه هتتكلم قطع كلامها صوت رنة موبايله....

سيف:"آسف ، لازم أرد."

رقيه بإبتسامه:"إتفضل."

كانت متابعاه بعينيها بهيام وهو بيتمشى رايح جاى وهو بيتكلم فى الموبايل ، قلبها كان بيدق بشده .. كانت خايفه حلمها الجميل يخلص ، خايفه ماتشوفهوش تانى ..دمعه نزلت من عينيها لما تخيلت إنها مش هتشوفه تانى...

رقيه بحزن لنفسها:"يمكن يكون شايفنى صديقه ليه ومش قادر يشوف غيرها ، بس أنا مش قادره أشوف غيره ومش قادره أعيش من غيره، يا رب أنا عارفة إني بغلط وبحاول أبعد عن الطريق ده، بس إهديني وساعدني، أنا تايهة."

مسحت دموعها إللى بدأت تنزل تانى...

سيف:"كنا بنتكلم فى إيه؟"