மெய்மறந்து நின்றேனே

24

நொடிமுள்

மஹிமா தன் உடைமைகளை பைகளில் அடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். பங்கஜம் அம்மாள் அவளருகில் அமர்ந்து விசித்து விசித்து அழுதுகொண்டு இருந்தார். தனக்கும் அழுகை வந்தாலும், அதை ஒதுக்கிவிட்டு அவரை சமாதானப்படுத்தியபடி துணிகளை மடித்து வைத்தாள் மஹிமா.

"இன்னும் எத்தனை நேரம்தான் அழுதுட்டே இருக்கப் போறீங்க நீங்க?"

அவர் புலம்பினார் வெளிப்படையாகவே.

"என்ன பாப்பா இது? யாரோ ஒருத்தனுக்காக எங்க எல்லாரையும் விட்டுவிட்டுப் போறேங்கற.. உனக்கே நியாயமா இது?"

மஹிமா பெருமூச்சு விட்டாள்.

"எனக்கு மறக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கும்மா.. நான் இங்க இருந்தா அது நடக்காது. உங்ககூட எல்லாம் நான் மறுபடியும் சகஜமா இருக்கணும்னா, எனக்கு அந்த டைமும் ஸ்பேசும் வேணும். புரிஞ்சுக்கோங்க.."

அவர் அத்தனை முறை கேட்டும் அவன் யாரென்று கூற மறுத்துவிட்டாள் அவள். அவனைப் பற்றிப் பேசவே வேண்டாம் என்றுவிட்டாள் தீர்க்கமாக.

இன்று அவளது டில்லி பயணம். அங்கே ஒரு வாரம் தங்கி Visa, Emigration certificate, University admission என வேலைகளை முடித்துவிட்டு பின் லண்டன்.

ஆம். London School of Commerceல் தான் அவளது மேற்படிப்பிற்க்கு விண்ணப்பித்திருந்தார் அவள் தந்தை ராஜகோபால். அவளது படிப்பில், திறமையில் அசாத்திய நம்பிக்கை இருந்தது அவருக்கு. எனவே, தேர்வு முடிவுகள் வரும் முன்னரே அங்கே நேர்காணலுக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.

பயண ஏற்பாடுகள் முடிந்ததும் வீட்டில் இருந்த அனைவரிடமும் விடைபெற்று, தந்தையுடன் காரில் விமான நிலையத்திற்குப் புறப்பட்டாள் மஹிமா. தானும் டில்லிக்கு அவளுடன் வருவதாக அவர் கூறியபோது, அவள் வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டாள்.

டில்லி ஃப்ளைட்டில் அவளைப் பத்திரமாக ஏற்றிவிட்டு கனத்த மனதுடன் வீடுதிரும்பினார் அவர். வீடே களையிழந்து காணப்பட்டது. தாயில்லாத மகளைப் பொத்திப் பொத்திப் பாதுகாத்து வளர்த்தவர் ஏனோ அந்தக் காதல் விஷயத்தால் ஒரு தந்தையாகத் தான் தோற்றுப் போனதைப் போல உணர்ந்தார். தன் மகளை இந்நிலைக்கு ஆளாக்கியவனைக் கண்டுபிடித்துக் கூறுபோட அவர் நெஞ்சம் துடித்தது.