மெய்மறந்து நின்றேனே

17

இருமனம்

விஷ்வா குழப்பத்தின், ஆற்றாமையின் உச்சத்தில் இருந்தான்.

'கோபம் கொண்டு பேசிய வார்த்தைகள் அமிலம் தான் என்றாலும், கொண்ட காதல் அதில் கரைந்துவிடுமா? நம் தவறை உணர்ந்து மன்னிப்புக் கேட்கக் கூட ஒரு வாய்ப்புக் கிடையாதா?'

மஹிமாவின் மனதைப் புரியாமல் கத்தியது தவறென உணர்ந்திருந்தாலும், மனதின் ஒரு மூலையில் குரோதக் குரலொன்றும் ஒலித்தது இன்னும் விடாமல்.

இன்னும் எவ்வளவு தூரம் தான் இறங்கிப் போவாய் விஷ்வா?

என்ன செய்யவெனப் புரியாது, நிலைகுலைந்து, கதவை சாத்தக் கூட மறந்து, தலையில் கைவைத்தபடி தரையில் அமர்ந்திருந்தவனை, அந்தப் பக்கம் நடந்து வந்த சர்வேஸ்வரன் பார்த்துத் திகைத்தார்.

தம்பியை எப்போதும் உற்சாகமின்றிப் பார்த்ததே இல்லை அவர். தினம் தினம் காலையில் சரமாரியாகக் கிடைக்கும் அம்மாவின் அர்ச்சனைகளை அசராமல் வாங்கிக்கொண்டு அழகாகப் புன்னகைப்பான் அவன். வகுப்பில் ஆசிரியர்கள் திட்டினாலும்கூட சோர்ந்து போக மாட்டான். தோளைக் குலுக்கிவிட்டுத் தன்பாட்டில் சிரிப்பான்.

மாறாத அவனது உற்சாகம் தனது வாழ்க்கையின், உழைப்பின் வெற்றியாகவே கருதப்பட்டது சர்வேஸ்வரனால். எனவே இன்று நிலைகுலைந்து அமர்ந்திருந்தவனைப் பார்த்தபோது மனது சற்றே பதறியது.

"விஷ்வா, என்ன நடக்குது இங்க?" என்றவாறு உள்ளே நுழைந்தார்.

அவரைக் கண்டதும் எழுந்து நின்றான் விஷ்வா. பயமல்ல, அன்பு கலந்த மரியாதை.

உள்ளே வந்து அவன் தோளில் ஆதுரமாகக் கைவைத்து மீண்டும் கேட்டார் அதையே.

"ஒன்னும் இல்லயேண்ணா"

இயல்பாகப் புன்னகைக்க முயன்று தோற்றான் விஷ்வா.