மெய்மறந்து நின்றேனே

40

அகலாதே

அடுத்து என்ன நடக்கும் என்று நன்றாகவே புரிந்தது மஹிமாவுக்கு. திரையில் முத்தக்காட்சி அதீத கவர்ச்சியுடன் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. வெட்கம் பூத்துக் கன்னங்கள் சிவந்திருக்க, விஷ்வாவின் பக்கம் திரும்பவே அவளுக்கு மனது படபடத்தது. எனினும் ஓரக்கண்ணால் அவனைப் பார்த்தாள் அவள். அவனோ திரையிலேயே கண்ணாக, சலனமின்றித் திரைப்படத்தில் மூழ்கியிருந்தான்.

தன்னை அவள் பார்ப்பதை உணர்ந்து அவள்புறம் திரும்பி 'என்ன' என்பதுபோல் புருவத்தை உயர்த்தினான். மஹிமா முகம் சட்டென்று சிவந்தது. 'ஒன்றுமில்லை' என்று தலையசைத்துவிட்டு, வேறுபுறம் திரும்பிக்கொண்டு மனதில் தன்னைத் தானே திட்டிக்கொண்டாள்.

'அவனே சும்மா இருந்தாலும் நீ விடமாட்டே போல'

விஷ்வா அவளருகில் நெருங்கியது போலத் தோன்றியது அவளுக்கு. என்னவோ என்று திரும்பவும், அவன் முகம் அவளுக்கு மிக அருகில்...

"விஷ்வா...ஒழுங்கா படத்த பாரு.."

அவன் முகத்தைப் பிடித்து திரையின் பக்கம் திரும்பி விட்டாள் அவள். அவன் மீண்டும் அவள்புறமே திரும்பினான். கண்களில் குறும்பு மின்னியது.

"விஷ்வா..."

"நான் படம்தானே பார்த்துட்டு இருந்தேன். நீதான் என்னை பார்த்துட்டு இருந்த"

"அ...அது...நீ எப்டி ரியாக்ட் பண்றன்னு பாக்கறதுக்கு"

"இப்போ பாரேன்"

"விஷ்--"

அவளைப் பேச விடாமல் தன் இதழ்களால் இழுத்து மூடினான் அவன். கொஞ்சம் அதிர்ந்தாலும் அதை எதிர்பார்த்ததால் அவளும் சமாளித்தாள் சிரித்தபடி.

அவன் கைகள் அவளது இடையைப் பற்றியிழுத்து அவளை அவனருகில் சேர்த்தன. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளை சாய்த்து, சோஃபாவில் கிடத்தினான் அவன். பூச்சரத்தின் மேல் தூண் விழுந்ததுபோல் அவள்மேல் சாய்ந்தான். அவளது இதயத்துடிப்பு அவனுக்குக் கேட்குமளவு நெருக்கம் இருந்தது.