As He Smile (completed)

Past Is Past

*after 2 weeks*

okay na ako! yehey! :D nung last week pa... nakakagalaw na ako at nakakaatend na ng practice namin... and the best part marami na naman akong natanggap na gifts at maraming supply ng chocolates.... XD yep... mga stalkers haha... kakaapak ko palang sa school ng nagkaroon ng stampid... mga nag haharurot na lumapit sa akin... mabuti nalang at nandun sila Troy, Kevin at Gab... mga bodyguard ko muna... haha XD nakakauwi na rin ako ng bahay pero dun muna ako sa geust room kasi i have this feeling na parang ayokong pumasok sa aking kwarto... kinakabahan ako... ewan ko ba natatakot na naiiyak at parang natatae na ewan (sorry sa mga nakain) ganun ba yung feeling...

sa araw araw hati ang oras ko dahil sa umaga practice, tanghali bonding time o anuman at sa hapon binibisita ko sa hospital si Alex.... yep! binibisita ko sya... oo, alam ko kahit na lagi nya akong binubully at muntikan nya nang patayin... pero past is past for me... cause i believe that in Alex heart there still a kindness left on it... lagi ko syang binibisita at inaalagaan...

but this day is different kasi saktong pag pasok ko sa kwarto nya gising na ito... sa sobrang gulat ko pasigaw-sigaw ako dun sa hallway at nag hahanap ng doctor na mag check sa kanya... father nya? ayun nanguna nang gumising at nakauwi na sa kanilang bahay last week... kaya agad ko tong tinawagan at sinabi ang good news...

sinabi ng doc na okay na sya pero kailangan nya pang magstay sa hospital...

nang natapos agad akong lumapit kay Alex at umupo sa tabi nya....

"nasaan ako?" tanong nito sa akin habang nakatingin sa ceiling...

"nasa hospital ka Alex." nakangiti kong sinabi...

"ganun ba?" tumango nalamang ako at tumingin sa akin... "pati bakit ka nandito?"

"para bantayan ka." nakangiti ko paring sinabi...

"Bakit kaba laging nakangiti ah?" Naiirita nitong sinabi...

"bakit mo naman natanong?" masama bang ngumiti?

"kasi kahit na nabully na kita at muntikan na ring patayin.. nakangiti ka parin... why? kahit na masama na ang nangyari sayo? ang turing ko sayo!" tanong nito sa akin..

"cause there this someone told me... 'just smile and everthing will be okay.' that's why i keep on smiling even thought many bad things happen to me... i keep on smiling... i even smile for a reason... cause i have friends and family who been good to me... they're the reason why i smile.... and right now i smile cause your okay."

"bakit ka masaya para sa akin? i've been a bad person... that's why i don't desrve your smile---..." hinawakan ko kamay ni alex...

"past is past Alex... even thought this wounds of mine are still fresh from what happen i still throw it from the past... ang mahalaga ay ngayon! Na nahahawakan ko ang kamay mo pati wala namang batas na bawal ngumiti sa taong naging masama sayo... diba?"

"but why? why are you doing this to me huh? i'm nobody to you."

"no you're not! you're somebody--.. no, your my friend Alex." buong puso kong sinabi kay Alex... and for the second time i saw Alex cry... hinawakan nya na rin ang kamay ko at patuloy parin sa pag iyak... nadala na rin ako sa emosyon ni Alex kaya napaiyak na rin ako...

"hahaha... bakit ka naiyak Gumi? *sniff* da-dapat sana ako yung naiyak." patawa nitong sinabi...

"*sniff* nadala lang ako sa emsyon mo." tinanggal ko na ang kamay ko sa kamay nya at pinunasan ang mga luha ko...

"haha... nakakatuwa kapalang tao Gumi!" sabay pahid nya na rin ng luha nya...

"eh kasi naman... *sniff*"

"eeeewwwww.... uhog mo nalabas na hahaha." wwwaahhh... kahiya naman... agad kong kinuha ang panyo ko at nag blow... tawa lang sya ng tawa dun at dun nag simula ang kwentuhan namin at asaran... masayang kausap si Alex... kahit na masama ito ay may good side pa din ito...

napatigil ang usapan namin na may biglang isang matandang lalake ang pumasok sa loob... si Mr.Vargas pala.... gulat na gulat si Alex nang nakita nya ang papa nya... akala nya kasi patay na.... nakalimutan kong sabihin yun sa kanya eh... hehe... napaka amnesia ko talaga...

"D-dad? i-is that you?" tanong nito sa papa nya..

"Alex." sabay lakad papalapit ng papa nya kay Alex habang naiyak.... nagyakapan silang dalawa at parehong nag iyakan... kaya binigyan ko muna sila ng privacy... tahimik na akong lumabas ng kwarto at umuwi na rin sa bahay...

*sa bahay*

dire-diretso lang akong pumasok at umakyat sa hagdan... tuloy-tuloy lang ako pumasok sa loob ng kwarto ko... ng...

wait...

kwarto ko?

wwaaaahhhhh!!! nasa loob nga ako ng kwarto ko at saktong nasa harap pa ako ng salamin.... shocks... what to do? what to do? pero napapansin ko na parang ang plain ng salamin ngayon... parang i felt no pressence at all... ano nangyari?

lumapit ako dito at hinawakan ito...

"Ke-c-larck?" i was expecting for him to appear but i only see myself in the mirror... ano nangyari... i felt lonely and scared at the same time... may nangyari ba?