Naked Souls (Completed)

Naked Souls (17)

Author's Note: F I C T I O N

(Continuation from the previous Chapter)

—
"Meng..."

"Oopps, teka, RJ, diyan ka lang please...."

"Bakit? Ano to?"

"This is my surprise to you, belated na nga lang. Kaya please lang mag cooperate ka, Okay? Mamaya ka na lumapit, or else, I can't do this kasi maiiyak na ako. Just let me do this, Okay?"

"Okay. Miss Maine..."

"Ehhh...wag ka nga munang umiyak, you'll ruin this, kasi maiiyak na din ako. Seryoso, RJ."

"Ayaw mo ako lumapit, that is torture, because right now, gahibla nalang ang natitira kong control para di kita sugodin ng yakap ngayon. Tapos, you'll tell me to stop my tears, hindi ko na control yon. Binigla mo ba naman ako nitong brown envelop na to. Whatever is this surprise is, na-aapreciate ko siya, sobra-sobra pa!"

"Pinaghintay mo ako! Magtiis ka! Okay? Ito na...huwag kang maingay! Kinakabahan ako."

"Just do it now, love! So we can get this over with. Gusto na kitang yakapin! Why are you torturing me! This is supposed to be my birthday surprise. Don't smirk at me, Mendoza."

"FYI: It's not your birthday anymore. Pwede pagbigyan mo na ako, please?"

"Hay, okay go on."

"Ito na. RJ, nag-iisip ako kung anong e-reregalo ko sa birthday mo, kasi I wanted it to be more than just things, nabibili mo naman na yon. So, I was thinking so hard ano pa kaya ang pwede kong ibi—"

"—Wala na! Andyan ka naman na. Irrelevant na lahat ng gift..."

"Ano ba! Don't cut me off! Or else di tayo matatapos dito!"

"Sorry, sorry, sorry na. Sige na, go on."

"So, ayon na nga. When I was rummaging my cabinet and found those things I've kept about us, mga bigay mo, mga memories natin noon, those that are for our eyes only. Nakita ko ang envelop na yan. And sabi ko, I guess this is the perfect gift for you. Sana nga nagustohan mo. Sana yan pa rin ang nilalaman ng puso mo. Ang dami kong agam-agam sa puso ko, RJ, pero pagmamahal ko para sa 'yo ang nagpapalakas sa akin."

"Pwede na bang lumapit sa'yo at mayakap ka, love?"

"Nope, hindi pa pwede."

"Bakit na naman?"

"Ito naman! Patience, RJ! Patience!"

"Kanina pa ako anong-ano sa'yo!"

"Huy, anong ano ba yan? Teka, lang love, there's more pa kasi."

"Shoot! Ano ba yan, dalian mo na!"

"..."

"Maine?"

"..."

"I see uncertainties in your eyes now, whatever is that, please know, it will not change how my heart loves you so dearly. Don't ever doubt that, Maine."

"Alam ko naman. Kinakabahan ako."

"Bakit ba? Ano ba kasi yan?"

"Ito na, teka lang. RJ, I know, I am at my best when I write, kaya nga you love my letters because those are the windows to my heart and soul. Doon ko nailalabas lahat ng gusto ko at pwede kong sabihin sa'yo. But there are times, RJ, that I lost words to describe how I am feeling, not because I can't recognize them but because ganon siya kalalim na di ko kaya e-express sa mga salita. Mahal na mahal na mahal kita, RJ.  Can you dance with me? Come here, love."