Keyifli okumalar herkese🌹
***
Saruhan Çiçek'in elinden silahı alırken yanlışlıkla tekrar patladı. Çiçek korkuyla bir çığlık atarken geriye çekildi. Saruhan silahı beline koydu. İki eliyle Çiçek'in yüzünü avuçladı. Ağlamaktan kan çanağına dönen mavi gözlerine baktı.
"Hemen eve git. Kimseye bir şey anlatma. Hiç bir şey olmayacak Çiçek. Senin asla hapse girmene izin vermem anladın mı! Asla. Seni koruyacağım. Şimdi git."dedi hızla.
Ambulansın siren sesleri yaklaşmıştı. Issız tarlaların arasında kalmışlardı üçü. Sertçe yutkundu Çiçek. Başını salladı. Gözlerinden yaşlar süzülmeye devam ediyordu. Saruhan'ın elinin üzerine elini koydu. Sıktı. Arkasını döndü. Uzun pamukların arasına dalıp koşmaya başladı.
Saruhan hızla arkasını döndü. Berrin acıyla kıvranıyordu. Yanına koştu. Başını dizlerine koydu. Eliyle kızıl saçlarını okşadı. Yarasına bastırmaya devam ediyordu.
"Sa-Saruhan.."
"Şşş...Yorma kendini. İyi olacaksın."dedi sesi titrerken. Gözlerinden yaşlar boşalmaya başladı.
Onu yeni bulmuşken kaybedemezdi.
Olmaz.
"Ko-korkuyorum.."dedi acıyla Berrin. Gözlerinden yaşlar akıyordu.
Başını iki yana salladı. Ağzından bir hıçkırık kaçtı Saruhan'ın. Elinin tersiyle göz yaşlarını silmek isterken ellerine Berrin'in kanının bulaştığını fark etti. Ağlayışı arttı.
"Korkma..Ben yanındayım. Seni tek bırakmayacağım..."
Sertçe yutkundu Berrin. Yarasına bastıran Saruhan'ın elinin üzerine kendi elini koydu.
"Be-beni..Affeder misin?"
Saruhan'ın gözleri Berrin'in yeşillerinde takılı kaldı.
Ambulansın gelişini fark edemedi. Sağlık çalışanları hızla Berrin'i ambulansa bindirirken Saruhan öylece kalakaldı. Ambulans hızla hareket ederken öylece kalakaldı.
Bir başına.
Ellerinde sevdiği kadının kanı.
Gözlerinde onun için döktüğü yaşlarla.
Öylece kalakaldı.
"Affettim.."
***
Berrin'i hızla hastaneye getirdiklerinde bilincini kaybetmişti. Onu hızla ameliyata alırlarken bu haber hızla yayıldı Urfa'da.
Hasan Ağa bu korkuyu en son Bergüzar'ın kanser olduğunu öğrendiğinde hissetmişti. Haberi aldığında buna inanmadı. İnanamadı. Nasıl hastaneye geldi farkında bile değildi. Başını yan tarafta ağlayan Şehriban'a çevirdi. Omuzları hıçkırıklarla sarsılırken şalıyla ağzını kapatmış, ağlıyordu.
"Allah'ın cezası! Bir sahip çıkamadın ha kızına! Yine!"diye kükredi Bergüzar'ın tek ablası Behiye ağır ve yorgun adımlarla hastane koridorunda yürürken. Oğulları Rohat ve Faik iki yanında duruyordu. Daha sonra hayatta kalan diğer erkek kardeşi de geldi. Oğlu İdris ile birlikte. Diğer ağabeyleri vefat etmişti.
Hasan cevap vermedi. Kendi acısıyla uğraşıyordu. Zaten yıllardır Bergüzar'ın ailesinin öfkesi onun üzerindeydi ve alışmıştı bu duruma. Ağabeyleri az canını yakmamışlardı ama hakkın rahmetine kavuşmuşlardı. Zaten en fenaları Bahiye'ydi. Özellikle Şehriban'dan nefret ederdi.
"Sen! Senin işin bu değil mi yılan!"diye bağırıp Şehriban'ın üzerine yürüdü. Oğlu Rohat hızla anasını tuttu. Babasının vefatından sonra en büyük olan olarak evin reisi O'ydu artık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yegâne
Teen Fiction"Seviyor musun onu?"dedim titreyen sesimle. Gözlerini acı çekiyormuş gibi kapattı. Elimi ittirdi. Elimi yanağına koydum. "Yapma..."diye fısıldadı fakat yanağını avcuma yasladı. Gözlerim sulanmıştı. Onu o kadar çok özlemiştim ki... "Seni çok seviyoru...
