Soluksuz Tutku

36

Hayat fazla acımasızdı. Yaşadıklarım ise hiç olmadığı kadar ağırdı. Omuzlarımdaki yük her geçen gün beni daha fazla yıpratıyordu. Gencecik yaşımda bu kadar sorunla mücadele etmem normal miydi? Ben bu yaşamı istememiştim ki.

Babam neden bizi bırakıp gitmişti? Neden yanımızda olmak varken bu yolu tercih etmişti? Bizi hiç mi düşünmemişti? Annem ve beni bu acımasız hayata neden bırakmıştı? Bir baba bu kadar düşüncesiz olabilir miydi?

Düşünemiyordum, ne hissedeceğimi bilmiyordum. Bu kadarı bana bile fazlaydı. Her şey babamın bizi terk edişiyle başlamıştı. Annem hayata küsmüştü. Ben başı boş kalmıştım. Sevgiye muhtaç bir çocuk olarak büyümüştüm ve bu uğurda Ozan'a takılı kalmıştım. Halbuki ben biraz sevgi istemiştim. Bu hayatta yapayalnız kalmış bir kız ne isteyebilirdi ki?

Aradığım sevgiyi Alkan'da bulmuştum ama bu sefer insanlar beni rahat bırakmamıştı. Bebeğimi kaybetmiştim. Alkan ile ilişkim pamuk ipliğine dönmüştü. Ben yine yalnız kalmıştım. Şimdi ise annem gözlerimin önünde vurulmuştu.

Hepsi benim yüzümdendi!

Eğer hırsıza karşı koymaya çalışmasaydım annem vurulmuş olmazdı. Ne düşünmüştüm ki? Karşımdaki adama karşı koyabileceğimi mi?

Annem benim yüzümden vurulmuştu. Bunun tek sorumlusu bendim. Kendimi hiçbir zaman affetmeyecektim. Annemin sırtında bugüne kadar hep yük olmuştum. Eğer ben olmasaydım annem başka birisiyle yeniden hayatını kurardı. Bunu biliyordum. Annem yaşına rağmen hala güzel ve hoş bir kadındı.

Sırf ben üvey babaya tahammül etmeyim diye evlenmemişti. Peki bunları ne için yapmıştı? Hepsi benim içindi. Karşılığında ne yapmıştım? Gencecik yaşımda bilmediğim bir adamdan hamile kalmıştım. Annem beni hastaneden toplamıştı. Annemi hiçbir zaman anlamaya çalışmamıştım. Bencil ve şımarık birisi olmuştum.

Şimdi ise koskocaman hayatta tek başıma kalmıştım. Neydi benim suçum? Doğmak en büyük hatam mıydı?

Avucumun içindeki toprağı sıktım. Göz yaşlarım ise hiç durmuyordu. Annemi geri istiyordum ben! Neden gitmişti ki? Beni neden yalnız bırakmıştın anne?

Yüzümü toprağa yasladım. Göz yaşlarım ise hızla toprağa düşüyordu. Annem bu genç yaşında ölmeyi hak etmemişti.

O gece ambulansı çağırmıştık. Beklediğimin aksine ambulans hızlı da gelmişti ama annem çoktan hayatını kaybetmişti. Onun için yapacak hiçbir şey kalmamıştı. Annem beni korumak adına kendi hayatını feda etmişti.

Benim ölmem lazımdı. Neden bunu yapmıştın ki anne? Orada benim can vermem lazımdı. Neden?

Kardelen yanıma diz çökmüştü ve ağlayarak saçlarımı okşuyordu. Benim ise hareket edecek gücüm dahi yoktu.

"Annem! Geri gel lütfen."

Bu boşuna bir çabaydı. Annem geri gelmeyecekti. Cansız bedeni artık toprağın altındaydı. O bu hayatta süresini doldurmuştu ve beni yalnız başıma bırakmıştı.

"Gidelim Tutku. Daha sonra yine geliriz."

Kardelen'in konuşmasıyla başımı iki yana salladım. Gitmek istemiyordum. Annemi burada yalnız bırakamazdım. O korkmaz mıydı? İnsan yalnız başına olmaktan korkardı değil mi?

"Hayır, gitmek istemiyorum."

Kardelen üzgün gözlerle bana baktı. O da her an ağlayabilir gibiydi. Bana destek olmaya çalışıyordu ama bu benim için yetersizdi. Ben hayatımdaki en büyük dayanağımı kaybetmiştim. Şimdi yalnız başıma nasıl yaşardım?