KARANLIĞIMDAKİ SEN

Gece Yarısı

Dünya denilen yerde binlerce ülke milyonlarca şehir milyarlarca sokak trilyonlarca ev ve katrilyonlarca insan var. Peki, her insanın bir hayatı varsa dünya denilen yere kaç hayat sığar? Birinin nefesi alınıp diğerine mi veriliyor? Kaç bebek ne yaşayacağını bilerek bu dünyaya geliyor? Sıfır. Peki, bir insan kaç kere yeniden doğar? Size bunu soruyorum çünkü ben tam iki kez ölümden dönerek tekrar dünyaya açtım bu gözlerimi ve bu sefer bebek değildim fakat yine neden geldiğimi bilmiyordum.

Bir insan kaç kere yeniden doğar?

Size bunu soruyorum çünkü aşk insanın yeniden doğmasına sebep oluyor.

Çok değil bir kaç ay önce yaşama sebebi olmayan içinde ki duvarlara boş boş bakan bir kızdım fakat şimdi yaşamayı arzulayan içimde ki duvarlara kafa tutan bir kız çocuğuyum. Kız çocuğuyum çünkü aşk insanı çocuklaştırır.

Herkesin içinde sakladığı bir çocuk vardır tıpkı benim gibi. Benim o çocuğu görmemi Aras sağladı.

Size bir sır veriyim mi?

Aşk insanı çocuklaştırıyor, en önemlisi özgürleştiriyor. Ve ben en kısa sürede özgürlüğüme kavuşmak istiyorum.

Çok değil biraz önce Aras beni evime bıraktı. İkimizde son kelimelerimizden bu yana hiç konuşmadık ve şimdi Teyzem ile birlikte bana aldığı ufak hediyelere bakıyor ve bana anlattığı şeyleri dinliyordum. Yani en azından dinlemeye çalışıyordum.

"Kuzum, sen iyi misin?"

O kadar çok dalmışım ki Teyzemin sesini çok uzaktan duyuyordum ama duyamıyordum da.

"Defne?"

"Efendim Teyze."

"İyi misin?"

"Evet, sen nasılsın?" Koltuktan kalkıp boş çay bardaklarını doldurmak üzere mutfağa yöneldim.

"Çok dalgınsın, bir şey mi oldu?"

"Aslında, her şey yolunda ama..."

"Senin aklını oyalayan bir şey var. Anlatmak ister misin?"

Adımlarımı hafifçe Teyzemin oturduğu koltuğa yönlendirdim. Elimde ki çay bardaklarını masaya uzattım. Kendi köşeme geçtim ve anlatma pozisyonu aldım, bunu genelde hepimiz yaparız ve sanırım aklımda ki bazı şeyleri birisi ile paylaşırsam bu benim için çok daha rahatlatıcı bir yol olurdu.

"Biri var, her hareketi ile kendimi bana güvende hissettiriyor, çok garip ama ona bakınca sanki annemi hissediyorum. Bir gülüşü benim bütün huzurumu sağlıyor, sinirlenince belirginleşen çene hatları garip bir şekilde beni koruma altındaymışım gibi hissettiriyor. Hiç böyle olmamıştım sanki onunla başka bir dünyadaymışım gibiyim. Nasıl oluyor bilmiyorum ama hiç söylemediğim şeyleri anlıyor. Gözleri benim için çok şey ifade ediyor, gülünce dudağının kenarında oluşan çizgi çizgi gamzelerine beni gömseler sesim çıkmaz.

Ama bir şey var ona gitmemi engelleyen bir şey.

Yıllar önce yaşadıklarım beni şu an daha çok etkiliyor."

Başparmağımı usulca şakaklarıma götürdüm ve kelimelerimle anlamdırdım.

"Şurası olmaz diyor yıllar önce yaptığın hatayı tekrarlama diyor."

Bu sefer kalbimi işaret ettirdim zıttını ifade ederek.

"Ama kalbim yaşa gitsin diyor. Ben ne yapmalıyım hiç bilmiyorum Teyzem, neye nasıl tepki vereceğimi şaşırdım."

En basit bu şekilde anlatabilmiştim fakat içim çok daha karışık bir haldeydi.

"Şu hastanede ki çocuk. Aras, Aras Bozan mı?"