Boşluk. Hiç bir şey hissetmemem normal miydi? Bunu neden yapmıştım? Gerçekten Aras benim zaafım mı olmuştu yoksa bunca sene yapamadığım yapmaktan korktuğum şeyin fırsatını bulunca önüne mi atlamıştım? Sahi neden bunca sene beklemiştim ölmek için? Neden bunu daha önce yapmamıştım? Bunu yapmamı engelleyen neydi? Beni hangi sebep ölmekten uzaklaştırmıştı da bunca yıl yapmadığımı şimdi yapmıştım? Beni buna iten neydi? Şimdi şurada ölsem cenazeme beni önemseyen kimse gelmezdi sanırım demek ki benim her şeyim annemmiş. Peki, bir insan her şeyini kaybettikten sonra nasıl ölmek istemez? Beni bu zamana kadar tutan bir sebep vardı. Belki de ölmeden önce görmem, hissetmem gereken son bir şey vardı sırf bu yüzden bu güne kadar aklımdan ölmeyi bile geçirmeden yaşadım sebepsizce yaşadım. İyi de görmem gerekeni görmüşsem ben niye farkında değilim. Ölüm insanın hayatta yaşadığı acılardan çok daha hafifmiş meğer. Vücudumdan azalan her kandamlasını hissedebiliyorum, üşüyorum tenimin soğuduğunu da hissediyorum bu ona yaklaştığımın işareti olmalı. Sonunda kavuşacağız onu dünya da bulmak yaşamak çok zor insanların seni anlamaması çok zor. Gözlerim yokmuş gibi, her yer karanlık değil boşluk sadece boşluk ölümü hissedemiyorum bile bu bir his değil. Bunun bir duygusu yok bu hiçlik demek hiç olmak demek. Artık yavaş yavaş bu dünyadan uzaklaşıp hiçliğe doğru gitme vakti gelmişti. Şimdi arafta kalmıştım. Yaşamak mı daha zordu ölmek mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIĞIMDAKİ SEN
Romantizm"Benim içim fazlasıyla karanlıktı,geçmişimden kalan siyahlar vardı. Ama onun geçmişin acılarına rağmen kalan beyazları vardı. Onun içi fazlasıyla aydınlıktı karanlığımdaki aydınlıktı. Peki ya onun ışığı benim karanlığımı aydınlatmaya yeter miydi?" ...
