My Abandoned Wife

Chapter Twenty-five

Daniella's POV

Moving own is hard and letting go the past means forgiving. If you all think that I have already moved on? Well, not totally. I still hate Marco, because he was the reason why my parents hate me and abandoned me that time. He was the one who told my parents that I cheated on him. You know what I hate the most? Is that my parents easily believed on him that I cheated.

I choose to forgive my parents, not because my father has a stage four lung cancer, but because  they are already old. Old enough to handle such kind of problem. I am still me. The girl who used to love and care to her mother and father. I just can't afford losing them while a have grudges towards them.

I am their only daughter. I am supposed to be the one who will take care of them when they get old.  I will forgive them, because I believed that it is the right thing to do. To let go and forgive. For now? Hindi ko pa kayang ibigay ang kapatawaran kay Marco.

People will say, 'asawa mo siya kaya patawarin mo na' pero hindi ko pa kaya ehh. Ano bang magagawa niyo? I will be the one to decide weather I will forgive him or not.

The atmosphere of the restaurant where I am right now makes me think too much. It is 8 o'clock in the morning yet I am already here. Today is Saturday and my son has no class for today that is why I was able to come here early.

I will be meeting my parents today and I don't know if Marco knows that. Today is the time that I will be talking to my parents seriously. I chose this time so that I can able to go to work this afternoon. I have lots of absent, because of some instances.

I heard the sound of the door chimes of the restaurant. I turned around and I saw my handsome father walking habang may hawak na sungkod sa kaliwang kamay niya at ang ina ko naman ay napakayamang tingnan sa suot niyang alam kong limited edition habang inaalalayan niya ang aking ama.

Sa mga sandaling iyon ay doon ko narealize nang  mabuti na tumatanda na talaga sila. Hindi ko alam kung bakit ganyan pa kalakas tingnan ang ama ko kahit na may karamdaman siyang dinadala.

Tumayo ako at inaayos ang upuan nilang dalawa. Matapos kong gawin iyon ay nagmano ako kay mama at papa. Hindi ko inasahan na uupo na sana ako ay bigla akong niyakap ni papa ng mahigpit. Yung yakap na miss na miss ka na niya. Yung yakap na puno ng magmamahal at pangugulila. Yung yakap na kayang takpan ang pagkakamali nila at yung yakap na matagal ng hinahanap ng aking katawan.

Naiyak ako sobra. Napahikbi ako sa ginawa ng aking ama. Binalik ko ang yakap niya at sa mga oras na iyon alam ko na para akong batang iniwan ng mga magulang ng matagal na panahon at ngayon pa binalikan. My mother hug me too. Yung yakap na comforting sa pakiramdam.

Buti nalang at kami pa ang costumer sa restaurant na ito dahil maaga pa. Ilang segundo din kaming nagyakapan at nag iyakan.

"I'm sorry my princess if your King and Queen hurts you very much." Bulong ni papa sa pinaka malamyos na tinig.

Bumitaw ako sa pagkakayakap at inalalayan siyang umupo. I stared at them for how many seconds after that ay kumurap ako.

"Nasaktan ako pa, naghirap at hindi na nakilala ang sarili. You can't blamed me if I can't forgive you that easy. I suffered pa at ma ehh. The girl who used to have everything from fancy materials and delicious food ay bigla nalang nawalan. Hindi yun pati yung mga taong mahal ko bigla nalang naglaho sa hindi maipaliwanag na dahilan. I never cheated on you mama at papa especially on Marco. Mahal ko kayo at lalong lalo na si Marco. Hindi ko kailan man ginawa ang kasalanang pinaniwalaan niyong ginawa ko." Naiiyak pero malumanay kong sabi. "Kung sana ay nakinig lang kayo sa akin bago kayo nag disesyon hindi sana mangyayari to, but enough with that blaming. Nangyari na ehh. Nahirapan na ako." Dag-dag ko.

"I'm sorry anak sa mga ginawa namin. Patawarin mo kami." Naluluhang sabi ni mama.

"My heart is ready to forgive you both, but sorry to tell you this, I can't forgive Marco yet." Sabi ko. "I am here to forgive you and let go of the things you did to me, not because you are my parents, but because I love you even when you hurt me." I said softly.

"Salamat anak." Nakangiting saad ni papa. "Sana hindi pa huli ang lahat bago mo mapatawad ang asawa mo. Sana hindi na mag consume pa ng ilang taon bago mo siya mapatawad. Alam ko anak sa kabila ng nangyari may pagmamahal pa ring natira diyan sa puso mo para sa asawa mo."

Natahimik ako. I admit I still love Marco, but hindi ganoon kadali yun.

"Excuse me ma'am. Ito na po ang order niyo." Singit ng waiter.

"Salamat." Sabi ko. "Kain muna tayo ma, pa. Alam kong hindi pa kayo nag agahan." Anyaya ko sa kanila.

We ate silently. Right now nabunutan na ng isang tinik ang puso ko. Nang nsaa kalagitnaan na kami ng aming agahan ay biglang nag salita si mama.

"Anak sa susunod na linggo ay pupunta na kami sa USA ng papa mo." Sabi niya.

"Bakit ma? Magbabakasyon kayo doon?" Tanong ko sa kanya.

"Hindi anak. Kailangan na kasi ng proper medication ng ama mo. Ano kasi anak...." Hindi niya matapos-tapos ang sasabihin niya at alam ko kung bakit. Dahil nagdadalawang isip siyang sabihin sa akin ang sakit ng ama ko.

"Dahil may stage four lung cancer na si papa, ma? Yan ba?" Malungkot kong saad.

"Paano mo nalaman anak?" Nagtatakang tanong ni mama.

"Sinabi po sa akin ni Marco ma." Sagot ko. "Susunod po ako sa US pag matapos ko na ang trabaho ko na dapat tapusin." Dagdag ko.

"Kung busy ka anak ay wag ka nalang pumunta. Okay lang sa akin. At least ngayon nagka ayos na tayo." Sabi ni papa.

"Pupunta ako papa." Final kong sabi.

A/N: enjoy reading 💜