My Abandoned Wife

Chapter Twenty-one

Marco's POV

Naglalakad ako papuntang cashier. I want to do this to my son. Gusto ko ako naman ang gagastos para sa kanya. My wife had already done enough. Sa pag-aalaga pa lang niya noong ito ay nasa sinapupunan niya ay isa ng malaking bagay.  Sa pagluwal niya sa mundo at paghahanap ng paraan upang matustusan ang pangangailangan nito ay sobra-sobra na.

I was interrupted by my thoughts when the ring tone of my phone played.

Kring... Kring... Kring...

I checked my phone kung sino ang tumatawag. It was the mother of Daniella. I answered the call emediately.

"Yes ma?" Sagot ko sa tawag.

"Marco we are heading to San Andres right now. What is the name of the hospital they are right now?" She then asked me.

I mentioned the name of the hospital kung saan naka confine ang anak ko. They ended the call right after they said thank you.

Bahala na kung magalit si Daniella sa pagpunta ng mga magulang niya. Her family has been searching for her with all those years after knowing what really happened.

Nang makalapit ako sa cashier ay binayaran ko na agad ang bill matapos kong matanong kung magkano. Bumalik ako sa room ng anak ko and there I saw them packing all the things. Ready na yatang umuwi. I was just watching them while they do that. Yaya Joselyn who was there also are laughing while watching them two.

Daniella and my son was playing. Kinikiliti ni Daniella ang anak niya habang tawa ng tawa naman ang anak ko. I feel my phone vibrated. Someone is texting me. Kinuha ko ang phone ko at agad na chinecked kung sino ang nag text. It was a text coming from her mother nagtatanong kung saang room.

To: Mama Corazon
Room 102 ma.
Reply sent...

Reply ko agad para maabotan niya pa kami dito. Mabuti nalang at hindi pa sila tapos mag empaki.  Makalipas ang ilang sandali ay napansin na nila ako sa may likuran.

"Daddy! Come here. Kilitian mo si mommy kasi wala akong kaya sa kanya ehh." Sabi ng anak ko. Yaya Joselyn who has no idea who am I dahil nakilala lang niya ako bilang kaibigan ni Daniella was very shocked.

"Ma'am?" Baling niya kay Daniella. "Si..ya po ang a..m..a ng al..a..ga ko?" Tanong niya.

"Yes yaya he is my dad! May daddy na ako yaya hindi na ako maiingit sa mga kaklase ko at hindi na rin ako iiyak." Masigalang sabi ko. Pagbaling ko kay Daniella ay kitang kita ang gulat sa kanyang mata.

"Joselyn? Umiiyak ang anak ko dahil sa inggit sa kanyang kaklase?" Gulat niyang tanong.

"Ahh.... Ehh.... Ma'am oo po. Di ko sinabi sa inyo dahil sabi po ni Heze na mag maingay ehh." Nag-aalangan niyang sagot.

"All along ang alam ko ay wala lang para sa kanya tapos may ganito palang nararamdaman ang anak ko." Malungkot niyang saad. Ako naman ay nakikinig lang habang naaawa sa anak ko. Kasalanan ko 'to ehh. "I'm sorry anak." Paghingi niya ng paumanhin sa anak namin.

I was about to say sorry too when we heard a knocked on the door. A seconds after the door open. Daniella saw who entered the room and to her shocked she suddenly stand up.

I was watching them. Her mother was almost crying and her father too. Without having a second thought dali-daling lumapit ang ina ni Daniella papunta sa kanya at niyakap ito. Daniella don't know how to react. Hindi niya magawang ibalik ang yakap nito. Nakita ko ang ama niyang lumapit din papunta sa kanilang dalawa habang umiiyak din.

"I'm sorry my princess " naiiyak na turan ng kanyang ama.

"I'm sorry anak. Patawarin mo kami sa ginawa namin saiyo. Nagsisi kami anak na hindi kami nakinig saiyo. Pasensiya na anak. Sana mapatawad mo kami." Naiiyak na sabi naman ng kanyang ina.

Yaya Joselyn was so shocked too. Ang alam ko ay wala itong alam sa nakaraan ni Daniella. Ang pagiging totoong mayaman nito. No one knows where did she really came from. Siguro si Ma'am Lory lang. The owner of the company.

Natapos ang yakapan nila ng kumalas si Daniella sa yakap. "Who told you that I am here?" Tanong niya dito. "Is it you Marco?" Baling niya saakin habang galit niyang tanong.

Napayuko ako at hindi umimik habang ang mga magulang naman niya ay naiiyak pa ring naka tingin sa kanya.

"Did I even told you to inform this to them?" May galit pa rin niyang sabi.

Ang mga magulang niya ay hindi pa napapansin ang anak kong nasa likuran ni Daniella at tahimik na nagmamasid. Siguro hindi pa masiyadong nasisink-in sa bata niyang isip kung ano ang nangyayari.

"Anak it doesn't matter anymore. We just want to know where you are and to see you too, because we miss you." Nalulungkot na saad ng mama niya. "Anak kumusta ka? Nagkasakit ka ba kaya ka nandito sa hospital?" Dag-dag ni papa.

"Ano bang pakialam niyo? Ha? Ngayon pa kayo nagkaroon ng paki?"naiiyak at galit na sabi ni Daniella.

"Mommy please don't cry. Why are you mad at them?" Sabat ni Hezekiah. Dali-dali kong nilapitan ang anak ko at yinapos siya at pinatahan dahil naiiyak na ito sa nakikita niya.

"Anak mo siya iha?" Gulat na tanong ng ama niya habang hindi na makapagsalita si mama sa nasaksihan.

"Oo anak ko at apo niyo." Malamig na sagot ni Daniella.

"Sorry anak. Sorry talaga sa mga ginawa namin saiyo. Sa inyo ng apo ko. Lubos kong pinagsisisihan ang mga nangyari noon." Iyak na iyak na sabi ng kanyang ina.

"Your sorry won't heal me yet. I'm sorry dahil kahit na anong hingi niyo ng paumanhin hindi pa kaya tanggapin ng puso ko." Malamig pa rin niyang sabi.

"It's fine iha we understand you. Waiting for the time you will going to accept all our apologies. We will wait kahit na sa huling hininga namin." Malungkot na sabi ng kanyang ama.

"Yaya Joselyn paki dala na ng mga gamit at aalis na tayo." Utos niya kay Joselyn "Come here baby let's go home. We will talk in the house. okay?" Sabi niya sabay karga sa anak namin.

"Ihahatid ko kayo." Offer ko.

"No need. Kaya kong mag isa. Kinaya ko nga ng ilang taon na ni kahit anino niyo wala. Ano pa kaya 'to?" Huling sabi niya sabay labas sa pintuan.

-----

After what happened hinatid ko na muna si mama at papa sa hotel para maka pag pahinga.

A/N: enjoy reading 💜