My Abandoned Wife

Chapter Four

Marco POV

I am standing in front of my wife's house in past four years and seeing this kind of house slowly breaking and killing my heart, to think that she stayed here for four years and I don't know saan na siya nakatira ngayon dahil sabi ng investigator ni mama na bago lang daw umalis dito sina Daniella wala pa daw one week simula ng umalis sila dito. Siguro kung mas maaga lang namin nalaman na dito siya nakatira baka maabotan pa namin siya dito.

Ang sakit isipin na ang mahal kong asawa ay nakatira sa bahay na ito. I am so sure that she is not comfortable living in this kind of house. Ano kaya kinakain niya simula nung umalis siya. Nakakain pa kaya siya nga masarap na pagkain sa umaga, tanglahi at hapunan? Does she eat snacks in the afternoon? Nagsho-shoping pa ba siya ng mga damit? Nabibili pa kaya niya ang mga limited edition na sapatos, bags, dresses at jewelries?

Nang tiningnan ko si papa I see sadness and regret in his eyes at si mama naman umiiyak habang naka tingin sa bahay. Pareho lang kami ng nararamdaman ngayon.

Daniella is such a spoiled brat in a nice way. She get what she wants pero pag di talaga niya makuha ang isang bagay hindi siya nagpupumilit. Daniella cannot cook, pag naliligo siya kailangan may naghahanda nito. I can say that she is indeed a princess.

I can't imagine that in the past four years she survived living without maids, expenses shoes, bags, dresses, accessories and other things. Nang umalis siya maliit na damit lang ang dala niya. Her credit card was cut by her parents. Siguro kung may cash siya sa wallet niya maliit lang kasi usually she doesn't bring cash credit card, atm cards lang ang laman ng pitaka niya.

Asan na kaya siya ngayon? Ang tanong na kailan man hindi naalis sa utak ko simula nung pinaalis ko siya sa bahay namin.

Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko sa mata. Hinayaan ko itong bumuhus hindi na ako nagabalang pahiran ito.

Daniella, my wife where are you now? Please come back to me. I need you, four years without you is like living in hell. I want you back. I'm so sorry for all the things I've done for not believing in your explanations. I love you I really do and up until now my love for you never faded kahit na siguro totoo yung nasa picture hindi ko kayang mabuhay na wala ka. I'm sorry, nagawa ko lang yun dahil sa galit at inis sayo.

Umiiyak kung sabi sa isip ko. If only I can turn back the times I will changed the decisions that I made. Sana hindi ko sila pinaniwalaan. Sana mas namiwala ako sa asawa ko pero huli na ang lahat wala na siya umalis na siya, but she is still my wife and I won't let anyone destroy us again.

Dahil sa hindi ko na kaya nagyaya ako kay mama at papa na umuwi na dahil sasakit at sasakit lang ang puso ko dito.

"Ma,Pa we better get going." Ako sabay lakad palapit sa kanila.

"That's good idea dahil baka hindi natu titigil tong mama mo kakaiyak." Si papa sabay hagod sa likud ni mama.

"Okay lets go then." Ako

Tatlong oras lang ang tinagal namin dun tanghali na ng maka balik kami sa bahay. Pagkarating namin hindi na ako nag tagal kila mama dumiretso na ako sa opisina. I better go to the office na para ma busy yung utak ko at hindi ko muna iisipin ang asawa ko dahil I probably break down.

-------

"Good afternoon Sir." Bati ng receptionist saakin

I did not waste time greeting her back. Dumiretso lang ako sa elavator at pumunta sa opisina ko. Umupo ako sa swivel chair at kinuha ang cellphone ko.

"(Hello Sir Raverstone? What can I do for you?)"

"I want you to buy me a lunch and bring it here in my office." Sabi ko

"(I thought hindi ka papasok ngayon sir?)"

"Stop asking and just buy my lunch and bring it here." Inis kong sabi

"(Okay sir)"

Pagkatapos kung kausapin ang secretary ko binaba ko na agad ang tawag at nag simulang pirmahan ang mga papeles na hindi ko natapos pirmahan. Fifteen minutes later I heard a knocked on the door.

"Come in." Sabi ko without looking at the door

"Sir your lunch is ready." Sabi ng secretary ko

"Just put it on the table." Ako still not looking at my secretary

"Okay sir." Sabi niya

"After that you can leave and go back to your work place." Sabi ko.

When I'm done signing the papers I eat my lunch and after that I continue doing my work.

At exactly 5pm umuwi ako sa bahay. Pagkadating ko nagbihis agad ako ng pambahay at pumunta sa sala para manood ng TV.

Minutes later I was interrupted by my maid.

"Sir Marco may bisita po kayo." Sabi ng maid

"Who?" Tanong ko

"Mama niyo po sir." Sagot niya

"Asan na siya?" Tanong ko

"Nadoon pa po sa labas dahil may kausap pa po siya sa cellphone niya." Siya

"Sabihin mo na dito dumretso sa sala." I told her.

Minutes passed I heard my mom's voice. I miss this woman sa USA na kasi to naka base together with Dad.

"Sooonnnn! I miss you!" Si mom sabay halik sa pisngi ko at yakap saakin

"I miss you too mom." Ako sabay yakap din sa kanya

"How is your life here?" Tanong niya

"I can't answer that question mom." Malungkot kong sabi.

"Sama ka nalang kaya saaking anak? Kasi kung dito ka malulungkot ka lang." Malungkot na sabi ni mama "Kumusta na pala si Daniella? Nahanap niyo na ba? May alam na ba kayu kung saan sya mahahanap?" Sunod-sunod niyang tanog.

"Mom? Pwedi isa isa lang? But anyways ang sagot sa lahat ng tanong mo ay wala kaming alam." Malungkot kung sagot sa kanya.

"It's okay son mahahanap niyo din siya just trust me mahahanap niyo siya." Sabi niya.