My Abandoned Wife

Chapter Eighteen

Daniella's POV

"H-A-double P-I-N-E-double S, H-A-double P-I-N-E-double S. HAPPINESS is what we long for all the people in the world. Happiness is what we long for all the people in the world." I and my baby sing that song. Sometimes it is both our favorite past time.

Kakatapos lang niyang ma monitor ng doctor ngayong araw. I wasn't able to go to work today because of this. I don't find it time wasting na alagaan ang anak ko. This means a lot to me.

"Mom? I want to go home." He suddenly told me.

"Tomorrow we will be going home na baby. Are you excited? Your yaya Joselyn is back already because she heard what happened to you. She will be here later." Nakangiti kong sabi sa kanya.

His yaya is on vacation kasama ang family nito kaya si yaya Inday ang pansamantalang nag aalaga sa kanya. He loves his yaya very much. They are too close with each other.

"Really mom? I want to see her already." Naeexcite niyang sabi saakin.

"Later baby. She's not yet done preparing your things." Sagot ko sa kanya.

"Mom? Why does my playmates have their own daddy tapos ako wala?" Malungkot niyang tanong saakin

Hindi agad ako naka sagot sa tanong niya. Honestly, nabigla ako. I don't know how to answer his question. This is the first time he asked me about his daddy.

"Mom?" Pukaw niya sa pag-iisip ko. "Why mom?" Dagdag niya.

"It's just that your dad is not here baby. He go somewhere far. Why? You want to see him? Gusto mo na ba siyang makita?" Pagdadalawang isip kong tanong sa kanya.

"Yes mom. I want to meet him. Naiinggit na po kasi ako sa mga kaklase ko at kalaro ehh. Sa school po sinusundo po sila ng daddy nila tapos ako po si Manong Bredo lang po ang sumusundo saakin." Sabi niya.

Napapikit ako dahil alam kong pag imumulat ko ang mata ko ay mapapaiyak ako. I hate this feeling. I hate the thought na naiinggit ang anak ko. He should not feel that. Sana hindi ganyang bagay ang iniisip niya sa edad niyang iyan.

"Kailan mo ba gustong ma meet ang daddy mo anak?" Naluluha kong tanong sa kanya

"If I say that I want to meet him now. Would you allow me mom?" Tanong niya.

"Hindi ko gusto anak. Pero para sa ikakompleto ng pagkatao mo gagawin ko." Naiyak ko na talagang sabi sa kanya.

"Why are you crying mom? May ginawa bang masama ang papa ko sainyo?" Tanong na naman niya.

"No anak." Iling kong sagot sa kanya. "Your dad is a great dad. You would love to meet him. He will be a good dad to you at alam kong mamahalin mo siya ng buong-buo." Sabi ko sa kanya. Gusto kong makilala niya ang ama niya bilang isang mabait na ama.

"Mom? There's someone at your back. He is crying." Nag-aalala niyang sabi saakin habang tumitingin sa likuran ko.

I turned my back, there I saw him. The father of my son, crying while looking at us. Isasantabi ko na muna ang galit ko para sa anak ko.

"Don't you know that guy baby?" Baling ko sa anak ko.

"Nope mommy." He said while popping the letter "p"

"Look at him son and meet your father. Daddy Marco." I told my baby.

Nakita kong napaiyak si Marco sa sinabi ko, so as my son. Umiiyak siyang nakatingin sa lalaking nasa likuran ko.

"Really mommy?" Paniniguro niya sabay akmang tatayo sa higaan. Dali-dali naman siyang nilapitan ni Marco at inalalayang umupo.

"Excuse me baby.  May pupuntahan lang si mommy, okay? Talk to your dad while I'm gone. I'll be back later." Sabi ko sabay halik sa kanyang noon.

Alam kong naka tingin si Marco saakin habang ako naman ay naglalakad papuntang pintuan. I did not bother looking back at my son and Marco. I need to give them some time alone.

----

I burst out crying in the place na kung saan ako lang mag-isa. Ang sariwang hangin ng San Andres ang siyang komocomfort sa akin ngayon. I used to go here when I felt the heaviness in my heart. Ang mga puno at halaman sa paligid ang nagpapagaan sa kalooban ko.

Umiyak ako ng umiyak kanina pa. Magiging masaya ako dahil alam kong masaya ang anak ko sa mga oras na ito. Kanina pa ako dito nagmumukmok. Sa loob ng maraming taon di ko nagawang sumaya ng abot langit isang beses lang siguro noong pinanganak ko ang kaisa-isa kong anghel.

Why do I need to suffer? Ano bang ginawa ko bakit nangyayari saakin to? Gusto kong magwala. 

Lord? Can you heal my broken heart? Of course you can. Pero bakit mo pa pinapatagal Panginoon? I am in so much pain sa loob ng anim na taon Panginoon. Gusto ko ng sumaya ng tuluyan alam kong pagpapatawad ang susi ng kasiyahan. Pero Lord? I am not yet ready. My heart is not yet ready.

I came to the point on questioning God. I should not do this. Everything happens for a reason. Alam ko ang nangyayari saakin ay isang paraan para ako ay magiging isang matatag na babae.

Still, I will going to continue on filling the annulment paper. I hate to admit it, but meron pang pagmamahal ang natitira sa puso ko towards Marco. Pero tama na. I have been suffering because of him. I'm scared na baka maulit ulit ang nangyari noon sa akin.

Humihikbi ako habang nakatulalang tumingin sa kalangitan. Can someone save me from this madness? Can someone let me experienced the joy in this world? I want to live without heaviness in my heart.

"I won't hurt you wife. We will live happily every after. We will build our own family and I will love you all with our son and daughter. We will grow old together. I promised you that."

Mas lalo akong naiyak sa ala-alang pilit na bumabalik saaking isipan. Mga pangakong biglang napako ng dahil lang sa maling akala. Mahigit apat na oras na akong nandito alas singko na ng hapon pero iyak pa rin ako ng iyak when someone handed me a piece of handkerchief.

I look at the man who handed me a handkerchief and there nakita ko ang lalaki na dahilan ng pag-iyak ko na naman.

A/N: thank you for reading ☺️💜