My Abandoned Wife

Chapter Twenty-seven

Daniella's POV

"Mommy? Why are you packing some of my clothes?" Inosenting tanong ng anak ko.

"Diba anak you want to spend a long time to be with your dad?" Panimula ko.

"Yes mom! But I know that it won't happen yet 'cause you are busy. I can wait naman mommy."

Ang cute ng anak ko tingnan habang nagsasalita siya. I know papayag siyang aalis ako ng mga ilang araw dahil kasama naman niya ang ama niya. For sure pag ibang tao ang pag-iiwan ko sa kanya hindi talaga siya papayag.

"Kasi baby, mommy will leave the country for just two or three days to visit your lolo and your lola in the United States." Sabi ko. "And I was planning na sa daddy mo kita iiwan pansamantala. Is that fine baby?" Dagdag ko. Natahimik siya habang nakatitig sa akin. Mukhang pinag-isipan niyang mabuti ang sinabi ko.

"I will going to stay in my daddy's house for the mean time, mommy?" Paniniguro niyang tanong.

"Yes baby, but if you don't want to, I can bring you with me in US so that you can also visit your lolo and lola." Sabi ka dahil hindi ko mabasa ang isip niya kung gusto ba niyang iwan ko na muna siya sa ama niya.

"Really mom? I will be with my daddy?" Masigla niyang sabi. "I'm so excited mommy! I will be with my dad! Yehey! That would be so fun!" Masayang-masaya niyang.

"Yes baby! But Don forget to call mommy okay? So that I wont get worried to you." Nakangiting kong sabi sa kanya.

"Yes mommy, I will ask dad to call you. I'm so very excited!" Tumatalon siya sa ibabaw ng kama habang sumisigaw sa saya.

That moment I realized that, he needs a father. A father that can make him happy, a father that can help him in times of need and a father who will be with him in good times and bad times.

Napaisip tuloy ako. Ano bang mahirap sa pagpatawad na alam mong yung taong nagkasala sa iyo ang nagsisi na ng lubusan sa ginawa niya? Ano bang mahirap?

Handa na ako. Handa na akong magpatawad para sa anak ko at para sa puso kong namatay ng ilang taon.

Natulog ako ng gabing iyon ng may kasiyahan sa puso. Kahit hindi ko pa nasabi kay Marco na pinatawad ko na siya ay napakagaan pa rin sa pakiramdam. Alam kong hindi magiging madali ang mga gagawin ko dahil mag aadjust na naman ako sa environment niya, pero para sa anak ko ay kakayanin ko.

I will tell him na pinapatawad ko na siya pagkabalik ko galing USA. Wala akong time bukas ehh dahil may gagawin pa akong trabaho na nandito lang sa laptop ko kahit na nandoon ako sa manila. Gusto ko ding sa isang tahimik na lugar para makapag focus kami sa pag-uusap.

***

"Okay na ba ang lahat yaya Joselyn? Yung mga gamit mo? Naihanda mo na ba?" Tanong ko kay yaya. Plano kong isama siya para may mag bantay sa anak ko kahit na alam kong kaya naman iyon ni Marco kaya lang may mga bagay na hindi alam si Marco sa pag-aalaga sa anak ko. Mas mabuti na rin na isama si Yaya para naman mas matutukan ang pag babantay sa anak ko.

"Okay na po ma'am. Nailabas at naisakay na din sa sasakyan ni manong Bredo ang mga gamit niyo ni Heze." Sagot niya.

"Sige. Mauna ka nang bumaba yaya. Tatapusin ko lang itong pagsusuklay ko sa buhok ko." Utos ko sa kanya.

Bumaba na si Yaya Joselyn at ako naman ay tinapos na ang pag prepare sa sarili ko. Maaga pa ngayon. Mas pinili kong agahan para saktong pag dating namin sa Manila ay patanghali na.

***

"Mommy? Nandito na po ba tayo?" Tanong ng anak ko matapos mahinto ang sasakyan sa harap ng company ni Marco.

"Yes anak. Sige baba kana." Sabi ko sa anak ko. "Yaya pakigabayan muna saglit si Heze at aayusin ko lang ang sarili ko." Utos ko naman Kay Yaya.

Pumasok kami sa loob ng building habang si  yaya naman ay magpapaiwan na muna siya sa labas at papasok nalang pag gusto niya, tatawagan nalang daw niya ako.

"May ID po ba kayo ma'am?" Tanong ng gwardiya.

I automatically get my ID in my bag at pinakita sa kanya. I don't know bakit hindi siya nag react, maybe because of the surname that was printed on my ID or because of my professional look.

The moment I entered in the lobby, all eyes are on me. Nakakailang, but I maintained my composure. I don't know the reason why they look at me like this is the first time they saw my face. I know some of the employees in here knows who am I. Dati Kasi ay pumupunta ako dito, halos everyday and I somehow familiar their faces.

"My god! She's back!"

"Anak niya ba yan? Anak ba nila yan ni sir?"

"Ano yang pinag-uusapn niyo bes? Kilala niyo ba siya?"

"Ganda naman ng babae na yan pre."

Ilan lamang yan sa mga naririnig ko. Hindi na ako nag aksaya ng panahon na pagtuonan sila nang pansin.

"Mommy? Where's daddy?"

Napabaling ako sa anak ko dahil sa tanong niya. Teka! Hindi ko pa pala natatawagan si Marco. Pero di bali nalang, magtatanong nalang ako sa front desk.

"Are you excited to see your daddy baby?" Mahinang tanong ko sa kanya.

"Yes mommy. I want to see him na." Sagot niya.

"Come on! Let's go there at tanungin natin kung saan ang daddy mo." Masiglang sabi ko.

Pumunta kami sa front desk at tinanong ko kung saan ang office ni Marco baka kasi nag iba na.

"Good morning ma'am, what can I do for you?" Nakangiting approach ng babae dito sa table.

"I just want to ask if saang floor yung office ni Marco Raverstone?" Magalang kong tanong.

"Do you have any appointment with Mr. Raverstone, ma'am?" Sagot niya.

"No miss, but he is expecting my presence today."

"Sorry ma'am, but he is currently having a meeting with a very important person right now. Can you please sit down first at the couch while we are waiting for him to finish the meeting. I will update you ma'am as soon as the meeting will end." Nakangiti pa rin niyang pahayag.

"Okay miss no problem. Can you tell him that we are here the moment they finished their meeting. By the way, I am Daniella Ira Raverstone, his wife" Sagot ko sa kanya sabay ngiti.

This was the first time I claimed that I am his wife matapos ang pangyayaring iyon. I just feel like saying it now.

Nakita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha. Nginitian ko na lamang siya sabay alis sa harapan niya at pumunta sa couch dito sa lobby.

A/N: thank you everyone!