Sweet Revenge.

|17|

Δυο μέρες μετα

"Μικρηη εμείς φεύγουμε." ακούω τον Κώστα να φωνάζει και εγω αμέσως πετάγομαι από το κρεβάτι και κατεβαίνω κάτω να τους προλάβω.
"Περιμένετε." φωναζω και αυτοί σταματάνε το αμάξι.
"Θέλω να πω κάτι στον Φίλιππο." λεω εγω και ο Κώστας ρολαρει τα μάτια του.
"Σου έχω ξανά πει μακριά από τους φίλους μου." αρχίζει το κυρηγμα ο Κώστας.
"Ναι ναι ότι πεις." λεω εγω και τραβάω τον Φίλιππο έξω από το αμάξι.
"Κοίτα δεν είσαι ο τύπος μου." λεει ο Φίλιππος και εγω ρολαρω τα μάτια μου.
"Δεν με ενδιαφέρει αλήθεια. Θα κάνω πάρτι για τα γενέθλια μου το επόμενο Σάββατο. Και η Ζωη θα ήθελε πολύ να έρθεις." λεω εγω και αυτός μόλις ακούει το όνομα Ζωη χαμογελάει.
"Αλήθεια;" ρωτάει ενώ ξύνει νευρικά τον αυχένα του.
"Ναι. Αντε πήγαινε τώρα." λεω και αυτός πηγαίνει σχεδόν χοροπηδωντας στο αυτοκίνητο.
Το βλέμμα μου πέφτει στο δωμάτιο του Άρη.
Και ο Άρης είναι απέξω στο μπαλκόνι και καπνίζει νευρικά το τσιγάρο του.
Σηκώνω το χερι μου και χαιρεταω αλλα αυτός πετάει το τσιγάρο κάτω στο πάτωμα και το πατάει εχθρικά.
Άουτσς.

Εντωμεταξύ

Arhs pov

Κάτσε αυτός δεν είναι ο Φίλιππος; Ε πρέπει κάποιος να μου κάνει γαμημενη πλάκα ο ένας πηδηξε την Χριστίνα και ο άλλος θέλει να την πηδηξει.
Ειναι σοβαροι; πριν κάτι χρόνια θελαν να την βασανίζω και τώρα την βασανίζουν αυτοί. Και όχι με κακο τρόπο.
Γαμω πρέπει όπωσδηποτε να την βγάλω από το μυαλό μου.
Με έχει αρρωστήσει.
Με έχει κάνει να μην θέλω να φαω. Και μου αρέσει πολύ το φαγητό.
Πρέπει να της μιλήσω. Αλλά δεν θα με πιστέψει. Δεν πρόκειται να με πιστέψει. Εκτός και αν παραδεχτούν και οι ίδιοι τι είχε γίνει τοτε. Μακάρι.

Extremeee Flashback.

"Ξέρεις τους κανόνες Άρη." λεει ο Τάσος και εγω ξεροκαταπινω.
"Η κάνεις αυτό η λέμε στους γονείς σου ότι καπνίζεις." συνεχίζει ο Φίλιππος και εγω γουρλώνω τα μάτια μου.
"Οχι οχι απλά διάλεξτε ποια κοπέλα θέλετε." λεω εγω και δάγκωνω νευρικά το εσωτερικό του μάγουλου μου.
Συζητάνε οι 2 τους και το βλέμμα τους πέφτει σε μια κοπέλα η οποια κάθεται μόνη της και διαβάζει ενα βιβλίο.
Σοβαρά τώρα;
Οχι αυτήν σας παρακαλω.
"Αυτην."λεει ο Φίλιππος και εμένα έχει στεγνώσει το στομα μου.
"Οχι αυτήν." σχεδόν κλαψουριζω και κερδιζω ενα δολοφονικο βλέμμα από τον Τασο.
"Ειναι πολύ εύκολη." παραδέχομαι για να τα μπαλωσω.
"Τότε δεν θα σου ειναι πρόβλημα." λεει αραχτός ο Τάσος..
"Θυμίσου θέλουμε μόνο να την πηδηξεις και τις φωτογραφίες." λεει ο Τασος και μου προσφέρει ένα τσιγάρο.
"Και εγω τι θα κερδίσω; Πρέπει να υπάρχει κάτι." λεω και παίρνω το τσιγάρο του.
"Αμα την πηδηξεις 50 φορές 50 ευρώ από τον καθένα μας." λεει και αμέσως το πρόσωπο μου φωτιστηκε.
"Έγινε." λεω και ανάβω το τσιγάρο.
Για 100 ευρώ ρε γελοιε;
Που να ήξερα ότι στο τέλος θα την ερωτευόμουν.

Twra.
Ήμουν τόσο ηλιθιος.
Αλλα ήταν ο μόνος τροπος.
Φοβόμουν τόσο πολύ και αυτούς και τους γονείς μου. Αυτοί ηταν 2 χρόνια μεγαλύτεροι μου αλλα είχαν μείνει αρκετές φορές στην ίδια ταξη.
Αλλά καλύτερα να έτρωγα ξύλο και να μου άφηναν σημάδια πάνω στο σώμα μου πάρα να πλήγωσω την Χριστίνα και να μου αφήσει πληγές στην ψυχή.
Εκείνο το βράδυ όλο αυτό που έγινε και με ανακάλυψε ήταν στημένο.
Ήθελα επιτέλους να το καταλάβει και να φύγει από την ζωή μου γιατί δεν μπορούσα να την έδιωχνα, δεν θα με άφηναν.
Της έβαλα και αυτούς τους ηλιθιους κανόνες έτσι να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν πρέπει να είναι δίπλα μου αλλα αυτή ήταν τόσο τυφλή που έμεινε. Με αγαπούσε γι αυτό έμεινε. Έτσι;
Ήθελε να ειναι δίπλα μου ακόμα και αν αυτό σημαινε ότι έπρεπε να υποστεί αυτούς τους ηλιθιους κανόνες. Και τώρα αυτοί οι χαζοι κανόνες είναι ο δικός της τρόπος μεταχείρισης. Ο δικός της τρόπος να παίζει παιχνίδια με τα αγορια.
Αλλά που να ξερε ότι αυτοί οι κανόνες ότι αυτοί οι κανόνες που τώρα χρησιμοποιει φτιάχτηκαν για το δικό της καλο.
Μολις μάθανε ότι με 'παράτησε' νευρίασανε. Παρά πολύ. Την είπαν πουτανα. Και πως μπορεσε να κάνει τέτοιο πράγμα. Δημοσίευσαν τις φωτογραφίες της, τις οποίες ειπαν πως δεν πρόκειται να τις δημοσιεύσουν, και εγινε ρεζίλι σε όλο το σχολειο και έτσι έφυγε. Και δεν την ξανα είδα μέχρι φέτος.
Που να ήξερε όμως;