Sweet Revenge.

|42|

7 χρόνια μετα.

"Μαμά η Ελπίδα παλι πήρε το Mp3 μου." λεει γεμάτος νευρα ο Γιώργος.
"Ελπίδα δώσε σε παρακαλώ το Mp3 στον αδερφό σου." λεω ήσυχα στην κόρη μου.
"Ναι αλλά αυτός είπε μπροστά στον Θοδωρή ότι εγώ τον θέλω..." λεει η Ελπίδα ενώ κοπανάει το πόδι της στο πάτωμα.
"Όταν λέμε Θοδωρή εννοούμε τον γιο της Ζωής;" την ρωτάω πονηρά.
"Έλεος ρε μαμά και εσυ." απαντάει νευριασμενη και κάνει μεταβολή για να φύγει.
"Επ επ μικρή δώσε το Mp3 πίσω στον αδερφό σου και πήγαινε ετοιμάσου γιατί έρχεται η Αγαπη με τον  Κώστα."
Της απλώνω το χερι μου για να μου δώσει το Mp3 και αφου μου το δίνει εγώ το δίνω στον Γιώργο.
"Και εσύ μικρέ εφυγες." του λέω και αυτός αναστενάζει.
"Αγάπη κοιμήθηκε ο Χάρης.. "λεει ο Άρης ενώ μπαίνει μέσα στο σαλόνι.
"Πάλι καλα.." ξεφυσαω.
Ακούω κουδουνι και πηγαίνει να ανοίξει ο Άρης.
"Γεια σας γειά σας.."λεει χαρούμενος ενώ χαιρετάει τα παιδια.
"Ωχ κορίτσια δεν ήξερα ότι θα έρθετε και εσείς.." λεω στις κολλητές μου ενώ τις αγκαλιάζω.
"Νόμιζα ότι είστε ακόμα διακοπές.." τους λέω.
"Ειμασταν.. Αλλα τα δίδυμα αρρωστησαν και έπρεπε να γυρίσουμε.." λεει η Μαρια και η Κωνσταντίνα γελάει.
"Ναι αστα να πάνε.. Πάλι καλά τώρα είναι κομπλε.. Είναι με τον Γιαννη σπίτι.." συνεχίζει η Μαρια.
"Ιωαννα μου;" αγκαλιάζω την κόρη της Δαναη. Και ύστερα τον Θοδωρή και την Αναστασια.
"Αντε μπείτε μεσα βρε." τους λέω.
"Καθίστε σε λιγο τρώμε." τους λέω.
"Θοδωρή, Ιωάννα, Αναστασία και Ραφαηλ μπορειτε να πάτε πάνω στα παιδιά αν θέλετε." (η Αναστασία είναι η κόρη της Αγάπης και του Κώστα. Και ο Ραφαηλ της Κωνσταντίνας.)
Αφού πηγαίνουν πάνω εμείς καθόμαστε και συζητάγαμε..
Και έτσι πέρασε ένα ακόμα σαββατοκύριακο.
Με την οικογένεια μου.

Η Μαρία έχει 2 παιδιά, την Αντωνία και τον Παναγιώτη.Που ειναι σχεδόν στην ηλικία της Ελπιδας δηλαδή 7. Η ελπίδα ειναι η κόρη της Χριστίνας. Η Κωνσταντίνα έχει ενα παιδί, τον Ραφαηλ που είναι 8 χρόνων. Ο Θοδωρής, ο γιος της Ζωης είναι και αυτός 7 στα 8. Και η Ιωαννα η μικρότερη που είναι 4(κόρη Δαναης). Ο Γιώργος είναι 5(γιος Χριστίνας) . ο μικρότερος ο Χάρης που ειναι ενος χρόνου.(γιος Χριστίνας) Η Αγαπη με τον Κώστα έχουν ενα παιδί, την Αναστασία που είναι 7 χρόνων.

10 χρόνια μετά.

"Γεια σας αγάπες μου." παω να αγκαλιασω την κόρη μου, πρωτα,
αλλα με σπρώχνει και τρέχει στο δωμάτιο της.
"Τι εκανες πάλι στην αδερφή σου ρε Γιώργο μου;" τον ρωτάω αλλά αυτός παίρνει ενα αθώο βλέμμα και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
"Τίποτα ρε μαμα.. Είναι έτσι από την στιγμή που.." παει να μιλήσει αλλα ο μικρότερος, ο Χάρης μας διακοπτει.
"Μην τολμήσεις και πεις τίποτα.." απειλει τον Γιώργο.
"Ρε νιάνιαρο με απειλείς κι όλας;" αντεπιθεται ο Γιώργος.
"ΓΙΏΡΓΟ.." τον μαλωνω.
"Χάρη αγόρι μου.. Ξέρουμε την τρελή σου αδυναμία στην αδερφή σου αλλά αν ειναι κάτι σοβαρο; Να μην ξέρω και εγώ τι έγινε;"τον ρωτάω και αυτός αποφευγει το βλέμμα μου.
"Αρηη."φωναζω απο πανω και ο Άρης κατεβαίνει αμέσως κάτω.
"Έπαθες κάτι μωρό μου;" ρωτάει ανήσυχος.
"Οχι βρε.. Μπορείς να βάλεις στα αγόρια να φάνε όσο εγώ πηγαίνω να δω την κόρη σου που πιθανόν κλαίει στο δωμάτιο της;" τον ρωτάω και αυτός αμέσως γουρλωνει τα μάτια του.
"Τι κανει η μοναχοκορη μου;" ρωτάει ενω κάνει μεταβολή για να τρέξει πάνω.
"Ελα εδώ τώρα. Βάλε φαγητό στα παιδιά.. Θα έρθω να σου πω σε λίγο."του λέω και αυτος νευει.
Χτυπάω σιγανά την πόρτα και ακούω ενα κλαψιαρικο.
"Οχι." από την Ελπίδα.
"Μωρό μου;" ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και η Ελπίδα είναι γυρισμένη και έχει πάρει το μαξιλάρι της αγκαλιά.
"Ασε με μαμα.."λεει κουρασμένη.
"Κοριτσακι μου; Τι έπαθες αγάπη μου;" πηγαίνω μπροστά της και είμαστε σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο.
"Τίποτα είμαι καλα."λεει ψέματα και τα υγρά και πρησμένα ματια της την προδίδουν.
"Πες μου.. Στο ορκίζομαι δεν θα πω κάτι στον πατέρα σου.." γελάει λίγο και αναστενάζει δυνατά.
"Η Αντωνία μου είπε πως είδε τον Θοδωρή να μιλάει στην Αφροδίτη.. και την αγκαλιάσε κι ολας.. Και που ξέρεις τι αλλο μπορεί να κανανε..." λεει κλαψουριζοντας.
"Θες να στείλουμε τον αδερφό σου να τον πλακώσει;" αστιευομαι για να χαλαρώσει το κλιμα.
"Σιγα μην έδερνε ο Γιώργος.."γελάει μαζί μου.
"Δεν έλεγα για τον Γιώργο. Για τον μικρό έλεγα.. "ξεσπαει σε δυνατά γέλια.
"Μωρό μου.. κανένας δεν αξίζει τα δάκρυα σου... Εισαι πανέμορφη.. Θα βρεις κάποιον που να σε αγαπάει.." την παρήγορω.
"Όπως σε αγαπάει ο μπαμπάς;" ρωτάει ενω σκουπιζει τα δάκρυα της.
"Ναι αγάπη μου.. όπως με αγαπάει ο μπαμπάς και παραπάνω.." της λεω και αυτη χαμογελάει.
"Ευχαριστώ.." λεει ντροπαλα.
"Αντε πήγαινε πλύνε το πρόσωπο σου γιατί θα έρθει η Αγαπη..." της λεω και αυτη σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο της.

Αφού ήρθε η Αγαπη καθισαν να πιουν καφε και συζηταγαν. Ξαφνικά πιάσανε συζήτηση για το πως συγχώρεσε η Αγαπη τον Κώστα.

"Τελικά;" ρωτάει ανυπομονη η Ελπίδα.
"Είδα στα μάτια του.. Οτι τα εννοούσε.. Είχα το συναισθημα την αισθηση.. Που λέτε.. Τον αγαπούσα τόσο πολύ, το ίδιο και αυτός.. Γιατί όταν αγαπάς κάποιον κάνεις υποχωρήσεις.. Μάθαινεις να συγχωρείς και να ξεχνας.. Μαθαίνεις να αγαπάς με όλη σου την καρδιά.. Μαθαίνεις να την αφήνεις να πληγωθει και λίγο.. Μαθαίνεις πως χωρίς τον άνθρωπο σου είσαι μισή.. Μαθαίνεις πως είσαι οποίος είσαι αλλα χωρίς αυτον είσαι άδεια.. Και τέλος, μαθαίνεις να προχωράς παρακάτω... Με αυτόν δίπλα σου.. Γιατί ξέρεις ότι, ότι και να έκανε.. είναι παλι εδώ.. δίπλα σου.. Και σου ζητάει συγχωρεση.. Οχι από εγωισμό αλλα από αγάπη.. Γιατί σε αγαπάει τόσο πολύ που δεν μπορεί να ζησει χωρίς εσένα...Ε να μωρέ του εβγαλα και λίγο το λαδι πρώτα." λεει η Αγαπη και εγω σκάω στα γέλια και η Ελπίδα κάθεται με ανοιχτό το στομα.
"Πρέπει να φύγω.. "λεει και τρέχει πάνω.
"Που πας καλέ; " της φωναζω.
"Πρέπει να πάω να του τα πω όλα πριν είναι πολύ αργά.. "λεει και εξαφανίζεται.

αυτή είναι η κόρη μου...

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

άλλη μια ιστορία έφτασε στο τέλος της..
ελπίζω να σας αρεσε οσο άρεσε σε εμένα να την γράφω..
Μέχρι την επόμενη.
τα λεμεε😘💕