Sweet Revenge.

|24|

"Τι;" ρωτάει.
"Γιατί ποτέ δεν μου είπες τι εγινε.." ξανα επαναλαμβάνω την ερώτηση.
"Δεν νοιαστηκες. Δεν ήθελες να ξέρω την αλήθεια επειδή δεν σε ενοιαζε." λεω εγω και προσπαθώ να καταπιω τον μεγάλο κόμπο που έχει δημιουργηθεί στον λαιμο μου.
"Η πραγματική ερώτηση είναι. Εσύ θα με πίστευες;"ρωτάει.
"Ναι.. ΝΑΙ Θεε μου θα σε πίστευα."λεω εγω και κουνάω σαν μανιακή τα χέρια μου στον αερα.
"Ακόμα και να μην σε πίστευα. Εσυ ήσουν αναγκασμένος να μου τα πεις. Έπρεπε να μου τα πεις. Αν όντως λες ότι έχουμε συναισθήματα ο ενας για τον αλλον. Λογικά η αγάπη ειναι μονόπλευρη."απανταω και αυτός κάνει βήματα προς τα εμένα.
Εγω κάνω προς τα πίσω.
"Ναι απο την δική μου πλευρά. " αντεπιθεται.
"Οχι από την δική μου.. "απανταω γρήγορα εγώ.
"Γιατί πέρασαν χρόνια και μολις σε ξανα είδα σε θυμήθηκα. Εσυ; Εσύ δεν με θυμόσουν. Με θυμήθηκες όταν η καθηγήτρια φωναξε το επίθετο μου."λεω με πολλά νευρα.
"Επέλεξα να μην σε θυμαμαι. ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ. Η φυγή σου μόνο πόνο μου προκαλούσε." λεει και εγω κλείνω στιγμιαια τα μάτια μου.
"Εσύ με έδιωξες."λεω με δάκρυα στα μάτια.
"Επρεπε να σε διώξω. Θα σου κάναν κακο."λεει αυτός.
"Δεν θα μου κάναν τίποτα." αντιμιλαω.
"Θα σου καναν επειδή σε είχα ερωτευτεί. Και δεν τους συμφέρε αυτο." λεει αποτομα.
"Γιατι; Γιατί;" λεω απελπισμένη για μια απάντηση.
"Επειδή ο Τασος σε γούσταρε, Χριστίνα. Από την γαμημενη πρώτη γυμνασίου. Του έριξες άκυρο και ήθελε να σε εκδικηθεί." λεει και εγω ανοίγω σοκαρισμένη το στομα μου.
"Και μολις έφυγες νευρίασε. Επειδή δεν πρόκειται να ξανα ειχε ποτέ ευκαιρία μαζί σου.. Και με σαπισε στο ξυλο. Ελεγε ότι έφταιγα εγω που έφυγες. Ότι δεν σε είχα γαμησει αρκετά." απαντάει και βάζει τα χέρια του στης τσέπες.
"Σε έδιωξα. Επειδή οταν τελείωνα μαζι σου θα σε έπαιρνε αυτός. Και μετά ο άλλος.. Και θα έλεγε σε όλους τι καλή πουτανα που είσαι."λεει και εγω δεν μπορώ να αρθρωσω λεξη.
"Και τις φωτογραφίες;"λεω μετα απο αρκετά δευτερόλεπτα.
"Αυτοί.." λεει σιγανά.
"Δεν στα είπε ο Φίλιππος καλά μου φαίνεται."λεει και εγω γουρλώνω τα μάτια μου.
"Ο.. Π.. Ποιος; "τραυλίζω.
"Ο Φίλιππος. Αυτός που μίλαγες της προάλλες κάτω από το σπίτι σου." λεει και εγω γουρλώνω τα μάτια μου.
Ο Φίλιππος... Της ζωής...
Γαμω..
"Πρέπει να φύγω. " λεω και αρχίζω να τρέχω. Αγνοώντας τελείως την φωνή του Αρη που φωνάζει το όνομα μου.
Δεν ξέρω που πάω η που θέλω να πάω.
Απλά πρέπει να φύγω.
Μετα απο αρκετή ώρα έφτασε σε μια εθνική οδο.
Βρίσκω ενα ταξί.
Πρέπει να πάω να πω στα κορίτσια τι πραγματικά έγινε. Να με πιστέψουν.
Έχω την ανάγκη να με ακούσει καποιος.
Πρέπει.
"Μακελαρη 29." λεω στον κύριο που οδηγάει το ταξί.
Ήρθε η ώρα να αποκαλύφθει η αλήθεια..