Sweet Revenge.

|33|

"Μπορουμε να μιλήσουμε;" ρωτάει ο Άρης.
"Μπα μας θυμήθηκες;" σχολιάζω εγώ και αυτός ρολαρει τα μάτια του.
"Δεν ήμουν και πολύ καλα.."δικαιολογει τον εαυτό του.
"Οκευ μάλιστα." του λέω και αυτός με πλησιάζει και με αγκαλιαζει.
"Όλα καλα με τις εξετασεις;" ρωτάει και εγω νευω.
"Θες να πάμε κάπου να σε ξεαγχωσω λίγο;" ρωτάει και εγω νευω.
"Ωραία έλα.." με τραβάει προς το αμάξι του και μπαίνουμε μεσα.
"Θα κάνουμε αρκετή ώρα οπότε αν θες κοιμήσου." λεει.
"Οχι είμαι εντάξει.." μακάρι να με πάει εκεί που νομιζω..
Μέτα από αρκετή ώρα με έφερε σε μια παραλία.
Έχει νυχτώσει αρκετά και δεν είναι κανένας. Πέρα από 2 παρέες πολύ μακριά.
"Δεν έχω φέρει μαγιό όμως.. "παραπονιέμαι.
"Δεν έχω πρόβλημα να μπεις γυμνή.. "λεει και έρχεται και με φιλαει.
"Ξεκόλλα μπορεί να μας δει κάποιος.." του λέω ψιθυριστά λες και κάποιος μας ακούει..
"Θα βάλεις την μπλούζα μου αν είναι... Και θα μπεις μεσα.. Εντάξει;" με ρωτάει.
"Οχι εντάξει θα μπω με τα εσώρουχα.."του λέω και αυτός συμφωνεί.
Αφού μπαίνουμε μέσα και είναι παγωμένο.
"Μην τρεμεις καλέ.." λεει όταν κυριολεκτικά τρέμω σαν το ψάρι.
"Ελα εδώ.. "με τραβαει στην αγκαλιά του και αμέσως ζεσταίνομαι λίγο.
"Εντάξει καλά είμαι τώρα.. "του λέω και αυτός με αφήνει.
"Θα κάνουμε μια συμφωνία..." ανακοινωνει και εγω στρεφω την προσοχή μου σε αυτόν.
"Εγω θα γινω το καλυτερο κεφάλαιο της ζωής σου... Και εσύ το τελευταίο μου."λεει και του χαμογελάω αχνα.
"Έγινε.."του απαντάω και τον φιλαω.

1 μηνας μετά.

"ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΎΩ... " τσιριζει σαν μανιακος.
"Σταμάτα επιτέλους. Δεν μπορώ αλλο τις φωνές σου γαμωτο.. "απανταω εκνευρισμένη.
"Πήγαινε σε αυτούς που δεν σου φωνάζουν Χριστινακι." απαντάει με νευρα.
"Αα έχεις καμιά προτίμηση; Για να ξέρω." λεω με νευρα.
"Ναι στον Πανό ας πούμε.." λεει άγρια.
"Αρη γαμωτο δεν θα ξανα μιλήσουμε για τον Πανό τέλος.." του αντιμιλαω.
"Ναι για να μην μιλήσουμε ΓΙΑ τον Πανο πρέπει και εσύ να μην μιλας ΣΤΟΝ Πανο.." απαντάει.
"Αρη ξέρεις πολύ καλα οτι δεν μπορώ να το κάνω αυτο."του λέω και αυτός κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι του.
"Ωραία τότε τελειώσαμε." λεει και διπλώνει τα χέρια του.
"Εισαι σοβαρός; Ενα γειά μου είπε και απλά μιλήσαμε λίγο.." του λέω και αυτός κλείνει τα αυτιά του σαν ένα μικρό παιδί.
"Δεν γίνεται να χωρίζουμε κάθε φορά που μου μιλάει ενα αγορι.."αντεπίθομαι και αυτος δεν μου μιλαει.
"Οκευ αφού το πας έτσι.. Τελειώσαμε.. Δεν πρόκειται να παρακαλάω κανέναν εγω.. " πιάνω την ζακετα μου και φεύγω από το δωμάτιο του.
Ήμουν έτοιμη να κλάψω μπροστά του αλλα δεν πρόκειται να γίνει αυτό.. Δεν πρόκειται να του δώσω την ευχαρίστηση ότι κλαίω..
Θα πάω σπιτάκι μου και θα κλάψω με την ησυχία μου.
Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.
Και πέφτω με τα μούτρα στο κρεβάτι μου.
Γιατί το κάνει συνέχεια αυτο;
Γιατί πρέπει να τα κάνει σκατα ολα;
Αραγε με ένιωσες ποτέ σου;
Ακούω το τριξικο της πόρτας... ανοίγει σιγανά και απλα χωνομαι πιο πολύ στο μαξιλάρι μου. Οποιος και να είναι να πάρει τον πουλο..
"Συγγνώμη.." ακούω την φωνή του.
"Τα έκανα σκατα γαμωτο συγγνώμη.. Μην κλαις άλλο σε παρακαλώ..." συνέχιζει. Μπορώ να ακούσω την ανάσα του να βαραίνει και το χείλος του να τρεμοπαιζει.
"Σαγαπαω.. Και αυτό σημαίνει πως δεν είμαι εδώ μόνο στα όμορφα..ειμαι εδω ότι και αν συμβει.." λεει και με φέρνει στην αγκαλιά του.