Sweet Revenge.

|19|

Ανοίγω με το ζόρι τα μάτια μου επειδή οι πρωινές ηλιαχτίδες έμπαιναν στα μάτια μου.
Βλέπω τον Άρη δίπλα μου ο οποίος με παρατηρεί τόση ώρα.
"Από ποτέ είσαι ξύπνιος;" ρωταω και αυτός μου βάζει μια τούφα πίσω απο το αυτί.
"Αρκετή. Ήθελα να ειμαι ξύπνιος όταν θα έφευγες τρέχοντας επειδή θα το μετανιώνες." λεει λυπημένος.
"Σιγουρα δεν θα τρέξω και σίγουρα δεν το μετάνιωσα." λεω εγω και αυτός χαμογελάει στραβά.
"Χαίρομαι." λεει και με κοιτάει στα μάτια.
Μας διέκοψε η πόρτα η οποία χτυπάει σαν τρελή.
"Γλυκιά μου. Γιατί κλειδώσες;"ακούγεται η φωνή της μανας μου και σχεδον να πνιγω με το σάλιο μου.
Σηκώνομαι ορθια και πετάω στον Αρη τα ρούχα αυτός με κοιτάει απορημένος.
"Τι; σοβαρά τώρα; Είσαι 18 πλέον." λεει ο Άρης αραχτος.
"Δεν ειναι αυτό. Η μαμα μου.. Σε μισεί, όχι βασικά δεν σε μισεί, σε απεχθάνεται." λεω εγω ταραγμενη.
"Γιατί;" ρωτάει απορημένος.
"Γι αυτό που είχε γίνει." λεω εγω καθώς φοράω βιαστικά τα ρούχα μου.
"Α.. Δεν θα με αναγνωρίσει."λεει και εγω τον κοιτάω απειλητικά.
"Η μαμα μου έχει μνήμη ελέφαντα και επίσης όπλο στην αποθήκη είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το διακινδυνευσεις;" ρωταω και αυτός κουνάει αμέσως το κεφάλι του αρνητικά.
"Το φαντάστηκα." λεω και αυτός σηκώνεται και αμέσως ντύνεται.
Αφού ντυθεί πηγαίνει προς το μπαλκόνι και κοιτάει κάτω.
"Πηδα ρε δεν θα πάθεις κάτι."λεω εγω και αυτός ξεροκαταπινει.
Αφου παίρνει βαθιές ανάσες πέφτει κάτω.
"Αυτο που έκανα αξίζει έναν ακόμα γυρο." λεει περήφανος.
"Όσους θες αρκεί να φύγεις." λεω εγω και αυτός αμέσως τρέχοντας πήγε απέναντι.
Μου κλείνει το μάτι και μπαινει μέσα στο σπίτι του.
Μπαίνω μέσα και κάθομαι ενάντια στο τζάμι και φέρνω ανάμνηση την χθεσινή νύχτα.
Αλλά τις σκέψεις μου τις σταμάτησε η μαμα μου που ακόμα χτυπάει την πόρτα.
Ουφ γλιτωσαμε έναν ακομα θάνατο σήμερα.
Ανοίγω την πόρτα.
"Κορίτσι μου; Που ήσουν τόση ώρα;" ρωτάει ενώ το βλέμμα της περιφερεται σε όλο το δωμάτιο. Να ψάξει μήπως είχα φέρει αγόρι εδώ. Μουσιτσαα.
"Που θες να ήμουν ρε μαμα;" απανταω απότομα.
"Εντάξει εντάξει συγγνώμη κορίτσι μου."λεει γλυκά.
"Εγώ συγγνώμη." Απανταω και αυτη χαμογελάει.
Ειμαι πολύ τυχερή ωρες ώρες. Έχω την πιο απίστευτη μαμα.
"Παμε να φάμε πρωινό;" ρωταω και αυτη νευει.
Καθώς κατεβαίνουμε τις σκάλες βλέπω τι χαμός γίνεται μέσα στο σπίτι.
"Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις νομίζω." λεει η μαμα μου και γελάει.
"Ναι ναι." λεω εγω και αυτη συνεχίζει να γελάει.
Αφου φάγαμε πρωινό άρχισα τις δουλειές.
Μάζεψα τα ποτήρια και οτι αχρηστο υπήρχε στο πάτωμα. Σφουγγάρισα και άλλες βαρετές δουλειές.
Και μετά από 3 ώρες το σπίτι έλαμπε.
Έβλεπες και την αντανάκλαση σου στο πάτωμα.
Ξεεες.
Ούτε καν.
Αλλά κάτι κάνει.
Είναι καθαρουλικο.
Ανεβαίνω πάνω και αφου πέφτω για ύπνο για κάνα 2 ωρο χτυπάει το κινητό μου και με ξυπνάει:( Το σηκωνω βαριεστημενα.
"Ναι;" λεω με την βραχνη που κάνει μπαμ ότι μόλις ξύπνησα.
"Ετοιμάσου. Θα παμε καπου." ακούω την φωνή του Άρη και αμέσως πετάγομαι.
"Που;" προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελο μου δαγκωνοντας τα χείλια μου.
"Θα δεις."λεει και μου το κλεινει.
Πρέπει να ντυθω ωραία τώρα; Η χάλια; Να βαλω φόρμες η τζιν; Ούτε σε ραντεβού να πηγαίναμε.
Η μπορεί να πηγαίνουμε ποιος ξέρει;