Sweet Revenge.

|26|

2 ημέρες μετα.

Το βλέμμα μου παγώνει στην σκηνή που αντικρίζω.
Σιγουρα κάποια δάκρυα θα κάνουν την εμφανιση τους αν δεν ξεκουμπιστω αμέσως από εδώ.
"Ολα καλά;" ακούω την φωνή του Άλεξ.
"Ναι μια χαρά. Τι έλεγες;" ρωταω ενω καταπίνω τον τεράστιο κόμπο που έχει δημιουργηθεί στον λαιμό μου.
Ο Άρης με την Θεοδώρα.
Ο Άρης γελάει με την ψυχή του τόσο πολύ που κρατάει την κοιλιά του από τόσο γέλιο. Τι στο διαολο του λεει;
Φαίνεται ευτυχισμενος.. Μακάρι να ειναι.
"Με ακούς;" ξανα ρωτάει ο Άλεξ.
"Συγγνώμη. Μπορείς να το επαναλάβεις; Ειμαι αλλού τελευταία." παραδεχομαι.
"Έμαθες για τον χορό που θα κάνει το σχολειο μας; τον χορό απόφοιτησης;" ρωτάει και γνέθω θετικα.
"Ναι. Θα το κάψουμε." λεω εγω και κερδίζω ένα σιγανό χαχανητο από τον Αλεξ.
"Αναρωτιόμουν.. Αν θα ηθελες να παμε μαζί; Ξέρω ότι δεν είναι στους κανονες σου αλλα.. "λεει και εγω το μόνο πράγμα που σκέφτομαι ειναι.. Ο Άρης θα εκανε τον κόπο να με καλεσει; Αν κρίνω από τον τρόπο που γελάει τώρα με την Θεοδωρα. Ίσως οχι.
"Ναι, θα το ήθελα πολύ, βασικα."παραδεχομαι και το πρόσωπο του φωτιστηκε ελάχιστα.
"Αλήθεια;" ρωτάει δύσπιστος.
"Ναι φυσικά." λεω με ένα πλάγιο χαμόγελο.
"Τέλεια, χαίρομαι." λεει και ανταποδίδει με το χαμόγελο.
"Και εγω." ξεστομίζω.
Αφού συζητάμε για λίγο ακόμα χτυπάει το κουδούνι και φεύγει στην τάξη του.
Βασιζω την πλατύ μου στους τοίχους και παρακολουθώ ότι συμβαίνει.
Γαμωτο θα πέθανα να μάθω για ποιο πράγμα συζητάνε.
Τα βλέμμα μας συναντιονται και ορκίζομαι ήταν τα πιο έντονα 6 δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Το βλεμμα του ξανά γυρνάει στην Θεοδώρα και απογοητευμένη πηγαίνω στην τάξη μου.
Μασαω τα νύχια μου νευρικά. Μια συνήθεια που πρέπει επειγόντως να την κόψω αν θέλω να έχω νύχια.
Σας είπα ότι πλέον κάθομαι με τον Κοσμα; Αν όχι τότε σας τα λέω τώρα.
"Κοσμά;" ρωταω και αυτός δείχνει πολύ ενοχλημένος που του μιλαω.
"Πες το." ξεστομίζει απότομα.
"Συγγνώμη.. Για ότι έγινε.." λεω και το πρόσωπο του γαληνεψε.
Αν είναι να κάνω μια καινούρια αρχή ας ξεκινήσω με αυτόν.
"Εντάξει. Περασμένα ξεχασμένα." λεει και εγω του χαμογελάω. Και αυτος ανταποδίδει. Παραξενο.
"Εχω κουρασανακια θέλεις;" λεω ενώ βγάζω το σακουλακι από την τσάντα μου και αυτός παίρνει και τρώει.
Αρχίζει το μάθημα και μπορώ να πω πως το κλίμα πλέον με τον Κοσμά έχει ηρεμήσει.
Μπορώ πλέον να του μιλαω χωρίς να με κοιτάει με απέχθεια.
Και μπορώ να πω πως πλέον απέκτησα εναν καινούριο φίλο.
"Έχεις να κάνεις κάτι;" ρωτάει μόλις σχολαμε και με συνοδεύει μέχρι το σπίτι μου.
"Εε όχι.. Λογικά θα κατσω να διαβασω..Ξέρεις.. Πανελλήνιες.." του λέω και αυτός γελάει..
"Θα ήθελες να διαβάζαμε μαζι;" ρωταμε ο ένας τον άλλον μαζί και αρχίζουμε να γελάμε σαν φώκιες.
"Ναι γιατί όχι." απανταω ευγενικά.
Πηγαίνουμε σπίτι μου και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μου.
"Λοιπόν παραγγέλνω πίτσα και ξεκινάμε το διαβασμα." λεω εγω και αυτός συμφωνεί με ενα κούνημα του κεφάλιου του.
"Πως την τρως;" ρωταω.
"Σπέσιαλ." απαντάει. Πάλι καλά γιατί δεν θα μου άρεσε κυριολεκτικά τίποτα αλλο. Αλλα θα έκανα την ευγενική και θα το έτρωγα.
Αφού παραγγέλνω ξεκινάμε το διάβασμα.

Τριτοπροσωπη αφήγηση.

Η ανάσα του τρεμει και προσπαθεί όσο μπορεί να δει την συμβαίνει απέναντι. Κρυφό κοιτάει και νιώθει τύψεις.
Γιατί διαβάζουνε μαζι; Γιατί τρώνε πίτσα μαζί; Οι σκέψεις του είναι υπερβολικά γελοίες και εχει δημιουργήσει σενάρια που δεν ισχύουν.
Πρώτη φορά βλέπει την Χριστίνα τόσο ήσυχη.
Σκυμμένη πάνω απο ενα βιβλίο και με πρόσωπο στραμμένο πάνω στο ανοιχτό βιβλίο της.
Τα μάγουλα της πάνω στα χέρια της καθώς λίγες τουφες από τα ανοιχτόχρωμα μακρια μαλλιά της πέφτουν απαλα μπροστα από τα μάτια της αν και αυτή πασχίζει να τα μαζέψει.
Το καλυτερο πράγμα πάνω της είναι το πείσμα της, ότι θέλει θα το διεκδίκησει ακόμα και αν είναι το τελευταία πράγμα που θα κάνει.
Είχε την ανάγκη να κλάψει. Εχει κλάψει αρκετές φορές ανάμεσα στα χρόνια γι αυτήν. Γιατί μόνο η ανάμνηση της του προκαλούσε πόνο.