Sweet Revenge.

|30|

Έχει ΘΥΜΏΣΕΙ.
"Τι είπες;" ρωτάει θυμωμένος ενώ σχεδόν μηδενίζει την απόσταση που μας χωριζει.
"Σορρυ μου ξέφυγε.. Θύμωσα σορρυ." απολογούμαι.
Αλλά αυτός ρολαρει τα μάτια του.
"Εντάξει." λεω ψυχρά και γυρνάει την πλατύ του σε εμένα.
"Αρη; Είπα συγγνώμη." ξανα λέω και αυτός δεν γυρνάει. Πάω απο πισω του και τον αγκαλιάζω.
"Και εγω είπα εντάξει.." αστειεύεται.
"Ας μην ξανά μαλωσουμε εντάξει;" λεει αυτός και εγω γελάω ελαφρά.
"Λίγο δύσκολο. Τα έχω με εναν κινούμενο ζηλιαρη." γελάω και αυτός ανταποδίδει.
"Κοίτα με." του λέω και αυτός γυρνάει και είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
"Θελω ΜΟΝΟ εσένα. Άκουσες; Και βάλτο καλά στον νου σου.. Δεν πρόκειται να με ξεφορτωθείς ποτέ σου.." του λέω και αυτός με παίρνει αγκαλια.
"Σαγαπαω.." ψιθυριζει στο αυτί μου.
"Περισσότερο." απανταω εγώ και αυτός με ορμάει στα χείλια μου.

Το επόμενο πρωί.

Τεντονομαι καθώς ακτίνες ηλίου μπαίνουν μέσα στα μάτια μου.
Πιάνω την διπλανη θέση κενή.
Σηκώνομαι ταραγμένη και ντυνομαι ακούω φωνές και δειλιαζω να κατέβω και απλά κάθομαι.
Ειναι κακο να κρυφακουσω λίγο;
"Κοιμάται ακόμα η δικιά σου; δεν την έχω δει ποτέ μου...καιρός να την γνωρίσω..." μια άγνωστη φωνή.
"Ναι γι αυτό κάνε ησυχία βλακα." απαντάει ο Άρης.
"Ελα ρε τόσο πολύ την νοιάζεσαι;"ρωτάει η άγνωστη φωνή.
"Δεν την νοιάζομαι, Πανό. Την αγαπάω. Γι αυτό βουλωσε το και τρωγε." λεει άγρια ο Άρης.
Μωωρο μουυ.
"Δεν υπάρχουν ερωτευμένοι μαγκα.. Απλά μαλακές που τα ανέχονται ολα." σχολιάζει ο Πάνος.
"Υπάρχουν ερωτευμένοι Πανο. Δεν ξέρεις τι πάει να πει να εξαρτάται όλη η διάθεση σου από τον άλλον ... Και δεν θα μάθεις ποτέ..." απανταει και αυτός μενει σιωπηλός για κάποια λεπτά.
"Βασικά ξέρω.. "ακούγεται η φωνή του περιβόητου Πάνου.
"Ξέρεις;" ρωτάει ειρωνικα ο Άρης.
"Ναι. Το ξέρω.. Αγάπησα αυτον τον άνθρωπο πιο πολύ από οτι νόμιζα. Βλέπεις δεν ήξερα και δεν πίστευα και τότε τοσο στη αληθινή αγάπη ειδικά σε τέτοια ηλικία. Και αποδείχθηκα σωστός. Δεν ήταν αγάπη.. Παιχνίδι ηταν.. Βλέπεις δεν την κατηγόρησα ποτέ επειδή είχε περάσει πολλα. "λεει και ο Πάνος.
"Ποσο ήσουν;" ρωτάει ο Άρης.
"Εγω 17 αυτή ήταν 15 στα 16."απαντάει.
"Μεσα θα σε βάζαν καλύτερα." αστειεύεται ο Άρης.
Ποιος στο καλο ειναι αυτός ο Πάνος τέλος πάντων;
Κατεβαίνω κάτω και γυρνανε ταυτόχρονα και με κοιτάνε.
Αυτός είναι ο Πάνος..
You have to be kidding me.
"Καλημέρα αγάπη." λεει ο Άρης και έρχεται και με φιλάει στο μάγουλο.
"Απο εδώ ο Πάνος.." λεει ο Άρης.
Μην ανησυχείς μωρό μου ξέρω ποίος ειναι ο Πάνος.
"Βασικά γνωριζόμαστε." το είπε ο Αθεοφοβος. Το ειπε.
"Α αλήθεια; από που;" ρωτάει ο Άρης και αρχίζει και εκνευριζεται.
"Εγώ πρέπει να φύγω. Χάρηκα που σε ξανα είδα Χριστίνα." μου κλείνει το μάτι και εγω ρολαρω τα μάτια μου.
"Δεν θα ρωτήσω επειδή αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν χρειάζεται να μαθω." λεει ο Άρης και εγω γελάω ελαφρά.
"Θες να καφε;" ρωτάει ευγενικά και έχω γνέθω αρνητικά.
"Οχι μωρέ πρεπει να παω σπίτι γιατί πρέπει να διαβασω. Τα λέμε μετα εντάξει;" του λέω ενώ τον φιλαω.
Οταν βγαίνω έξω βλέπω τον Πανο να κάθεται σε μια γωνιά και να καπνίζει.
Προσπάθησα να τον προσπεράσω αλλα με είδε γαμωτο.. Παίξτο άνετη.
"Γεια." λεει και εγω δάγκωνω νευρικά το εσωτερικό του μάγουλου μου.
"Γεια σου." απαντώ.
"Παει καιρός.." λεει.
"Ναι.." συμφωνω και αυτός χαμογελάει ελαφρά.
"Με τον Άρη λοιπόν.." σχολιάζει και εγω νευω.
"Και πως επέστρεψες πάλι σε αυτόν;" εκφράζει την δυσαρέσκεια του ξεκάθαρα.
"Πανο.." προσπαθώ να ηρεμήσω λιγο το κλιμα.
"Από όσο θυμάμαι... Σε είχε πληγώσει.." συνεχιζει.
"Πανε αυτά τώρα.. Κάνουμε καινούρια αρχη.." απανταω και αυτός νευει με μια ξινισμένη έκφραση.
"Ναι οκευ.. Θα κάνω ότι σε πιστεύω... Για τώρα... Δεν θα χαθούμε.." λεει και γυρνάει για να φύγει.
"Γύρισες στην πόλη;" ρωταω και μασάω τα χείλια μου από την αγωνία μου.
"Ναι. Και μάντεψε σε πιο σπίτι μένω..." ρωτάει και λιγοστευει ολο και πιο πολύ το οξυγονο μου.
"Σε πιο;" ρωταω και αυτός χαμογελάει στραβά.
Δείχνει με το βλέμμα του στην πολυκατοικία διπλα απο το σπίτι μου και εγω εχω χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου.
Γουρλωνω τα μάτια μου.
"Γιατί ξαφνιαζεσαι; Εκεί έμενα .. Εκεί θα μείνω." συνεχίζει.
"Ν.. Νόμιζα ότι το... Ν.. νοικιαζαν αλλοι." τραυλιζω θεέ μου γιατί τραυλιζω;
"Το νοικιαζαν αλλά.. Προφανώς όχι πλέον.." λεει πονηρά και με πίσω βήματα προχωράει προς την πολυκατοικία του ενω δεν έχει ξεκολλήσει το βλέμμα του από πάνω μου.
"Χάρηκα που σε ξανα είδα.. Χριστίνα."λεει και μου κλείνει το ματι.