Sweet Revenge.

|38|

"Κοίτα δεν έχω και πολύ όρεξη να φαω." προσπαθώ να δικαιολογηθω για να φύγω από εκεί μεσα.
"Δεν πειράζει.. Να μου κάνεις παρέα.." συνεχίζει και οσο και να μην θέλω να κατσω άλλο τόσο θέλω να μείνω.
"Εντάξει.." κάνει χώρο για να περάσω.
"Αυτά είναι για εσενα."του λέω και του δίνω το κουτί με τα γλυκά.
"Ευχαριστώ.. Κατσε.." λεει και κάθομαι στον καναπέ.
"Θες να πιεις κάτι;" ρωτάει και εγω γνέθω αρνητικά.
Κάθεται απέναντί μου και εγω παίζω με το δαχτυλίδι στο χέρι μου.
"Παει καιρος."σχολιάζει χαμηλόφωνα.
"Μμ ναι." συμφωνω μαζί του.
"Τι νεα;" προσπαθεί να συγκρατήσει ενα αραιο κλιμα αλλα δεν θα αντέξω για πολύ ώρα θα ξεσπάσω.
"Τι νεα;" ρωταω ειρωνικα.
"Αρη δεν μπορώ να μείνω εδώ δεν θέλω να μείνω εδώ.. Αν μείνω και αλλο..." μουρμουραω και σηκώνομαι αλλα το χερι του έπιασε τον καρπό μου και με απέτρεψε από το να φυγω.
"Σε έχω ανάγκη... Πάντα σε ειχα.." λεει χαμηλόφωνα.. Λες και μου λέει κάποιο μυστικό.
"Αμα με είχες ανάγκη δεν θα με άφηνες να φύγω.. "του απαντάω.
"Ξερεις γιατί σε άφησα να φύγεις..." λεει.
"Ξερω.. Γιαυτό τώρα ασε με." προσπαθώ να βγάλω το χερι μου από το κράτημα του.
"Δεν έχω αγγίξει γυναίκα..." λεει και εγω αμέσως σταματάω την προσπάθεια να φύγω από αυτόν.
"Κάθε μέρα κοιμόμουν και ξύπναγα με την σκέψη σου.. Εσένα εψαχνα ανάμεσα στο κοσμο. Τα μάτια σου.. Το άρωμα σου έψαχνα μέσα στα gallery.." λεει και πιάνει το κεφάλι μου στοργικά.
"Σαγαπαω... Και το νιώθω όλο και πιο έντονα κάθε φορά που τα μάτια σου κοιτάω... " λεει και με φιλάει απότομα.
"Αρη.. "λεω μεσα απο το φιλί μας.
"Μείνε μαζί μου... Μόνο για ενα βράδυ και ύστερα φύγε το πρωί αν ειναι αυτό που πραγματικά θέλεις.." λεει.
"Οχι δεν μπορω.. Δεν γίνεται να ξανα γίνει ότι έχει γίνει.. Δεν θα το επιτρέψω η ίδια..."απανταω και με πίσω βήματα φεύγω από αυτον.
"Ειμαι άλλος άνθρωπος τώρα... Οι άνθρωποι αλλάζουν.."λεει και εγω κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
"Αλλάζουν.. Μεσα στις καταστάσεις, τα εμποδια που περνούν... "συνεχίζει.
"Αρη όχι..."απανταω και φεύγω από εκεί πέρα σχεδόν τρέχοντας.

Επόμενη μερα.

Arhs pov.

"Τι κάνει εκεί τόση ωρα;"μουρμουραω στον εαυτό μου.
Δεν μου έχει ρίξει ούτε μια ματιά.
Όσο την έχω πληγώσει αυτό το κορίτσι άλλο τόσο την αγαπάω.
Δεν έχω σταματήσει ούτε μια φορά.
Εχω αλλαξει.. Όσο και να μην θέλει να το πιστέψει. Δεν πρόκειται να ξανα κάνω τα ίδια λάθη που έχω κάνει.
Και το περιστατικό χθες με την Μαρίνα ήταν τελείως ηλιθιο. Ζήλεψα όταν ειπε οτι έχουν σχέση και πέταξα και εγω μια μαλακια.
Άνθρωπος είμαι τι να κανω;
Θέλω να περάσω την ζωη μου μαζί της. Πάντα ήθελα και πάντα θα θέλω. Είναι η πρώτη μου αγάπη. Και θα είσαι πολύ τυχερός αν εισαι  ακομα με την πρώτη σου αγάπη. Γιατί η πρώτη σου αγάπη ήταν σίγουρα αγνη, γεματη με παθος, γεμάτη με αγάπη, με αθώα φιλιά που και που. Αλλα η δικιά μας ιστορία αγάπης δεν ήταν έτσι.. Δεν είχε καλή αρχή και φοβάμαι ούτε καλό τέλος.
Την αγαπάω όμως.. Την αγαπάω πολύ.. Και το ξερω ότι και αυτή.
Κάπου βάθος. Πολύ βάθος. Η μπορεί και στην επιφανεια; που ξερεις;
"Κ. Αβραμιδη; Τα χαρτια για το εξωτερικό είναι έτοιμα;" η γενική γραμματέας του πρώτου ορόφου με ρωταει.
"Ναι. Ορίστε." της τα δίνω.
"Αναρωτιόμουν.. Μήπως είστε παντρεμένος η κάτι τέτοιο;" ρωτάει ενώ δαγκώνει νευρικά τα χείλια της.
"Ε όχι αλλα.." παω να πω αλλά το μάτι μου πέφτει στην Χριστίνα που γελάει με την ψυχή της με εναν συνάδελφο της.
Άρη ηρέμησε δεν είμαστε στο λύκειο πλέον. Δεν πρέπει να σε επηρεάσει επειδή απλά γελάει με κάποιον..
Το σκεφτομαι για μερικά λεπτά αλλα οι λεξεις βγαίνουν σαν νερό από το στόμα μου.
"Οχι δεν είμαι παντρεμένος.. Θα ήθελες να βγουμε κάποια μέρα;" σαλάτα τα έκανα πάλι.