Νομίζω ξέχασες λίγο τους κανόνες. Κανονας νούμερο 9.Εισαι μόνο δική μου.
Γελάω ενω πληκτρολογώ το μήνυμα μου.
Κανονας νούμερο 10. ΕΓΩ δεν είμαι κανενός.
Ο αριθμος μπλοκαριστηκε.
Άρης και Χριστίνα. Μια ιστορία με ένα μεγάλο σκοτεινό παρελθόν. Οι κανό...
"Πως πας στο θέμα Άρης;" ρωτάει η Αγαπη. "Καλα έχω αλλάξει θέση και δεν του ρίχνω καμία ματιά. Όταν με κοιτάει." λεω εγω και αυτές σκάνε στα γέλια. Χτυπάει εκείνη την στιγμή το κουδούνι. "Πρέπει να πάω. Σχολαω την επόμενη ώρα. Θέλετε να σας περιμένω;" ρωταω και αυτές κουνάνε αρνητικά το κεφάλι τους. "Θα ερθει να με πάρει ο αδερφός σου."λεει η Αγαπη ντροπαλα. "Ωω μάλιστα."λεω εγω και της δίνω το πονηρό μου βλέμμα. Εκεί που πάω να μπω μέσα στην τάξη συγκρουομαι με τον ακατονομαστο. Εκεί που πανικοβαλομαι και πάω να φύγω με σταματάει η φωνή του. "Γιατί με αποφεύγεις;"ρωτάει και μπορώ να διακρίνω στην φωνή του οτι είναι πληγωμένος. "Δεν σε αποφεύγω." Απανταω εγώ και δάγκωνω νευρικά τα χείλια μου. "Ναι αστα τα ψέματα σε εμένα Χριστίνα." λεει άγρια. "Το μετανιώσες έτσι δεν είναι;" λεει πληγωμένα. "Ποιο;" ρωταω εγώ ενώ ξέρω ακριβώς τι θέλει να πει. "Το φιλί μας." λεει και με κοιτάει ακριβως μεσα στα μάτια. "Δεν έπρεπε να γίνει.. Ηταν λάθος μου-" με διακόπτει με την έντονη φωνή του. "Απλά γαμωτο πες μου. Το μετανιώσες;"ρωτάει. "Ναι." λεω εγω αφήνοντας μια ανάσα που δεν είχα καταλάβει καν οτι κρατούσα. "Εντάξει. Δεν πειράζει. Ολα καλα." λεει και με σπρώχνει ελαφρά και φεύγει από την τάξη. Γιατί όμως νιώθω τύψεις;
Agaphs pov
Εδώ και κάνα μισάωρο περιμένω τον Κώστα. Που στο διαολο ειναι; Το αμάξι του διακόπτει τις σκέψεις μου και σταματαει ακριβως μπροστά μου. "Μπες μέσα." λεει άγρια και εγω ρολαρω τα μάτια μου διακριτικα, πάντα. "Για πιο πράγμα ήθελες να μιλήσουμε;" ρωταω και αυτός σφίγγει το τιμονι. "Αγάπη σε θέλω." λεει με μια ανάσα και παραλίγο να μου ξεφύγει ενα χαμόγελο. "Κώστα τα έχουμε ξανά πει αυτά." λεω εγω και αυτός γυρνάει και με κοιτάει. "Στο ορκίζομαι δεν θα ξανα κάνω μαλάκια. Απλά δώσε μου άλλη μια ευκαιρία. Και στο υπόσχομαι ότι θα είναι η τελευταία."λεει και εγω οσο και να το θέλω πρέπει και ειναι αναγκαίο να πω όχι. "Τα παμε Κώστα. "λεω και βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο. Ακούω την πόρτα να κλεινει δυνατά και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα αιχμάλωτη στα χείλια του.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Δεν έχεις να πας πουθενα με άκουσες; Είσαι μόνο δική μου και θα παραμείνεις δική μου." λεει μέσα από το φιλί μας. Δάγκωνω τα χείλια μου. "Εντάξει." λεω χωρίς ανάσα. "Αντε παμε τώρα γιατί πείνασα." με σηκώνει σε στυλ νύφης και με βαζει μέσα στο αμαξι. Μην με κάνεις να το μετανιώσω Κώστα. Σε παρακαλώ.
Kwstantinas pov
"Μαριαα πήρες το δερμάτινο μου παντελόνι;"φωναζω απο το δωμάτιο μου και εκείνη την στιγμή μπαίνει η Μαρια με το δερμάτινο μου παντελόνι και με κοιταει αθωα. "Οχι γιατι ρωτας;" ρωτάει κάθως πεταριζει της βλεφαρίδες της. "Θα βγω με τον Μάνο και δεν έχω τι να βαλω. Μπράβο σου ηλιθια." λεω με νευρα. Εκείνη την στιγμή περνάει η μαμα μας και μολις ακούει τι είπα με κοιτάζει δολοφονικα. "Μιλά καλύτερα στην μικρή σου αδερφή." λεει με νευρα. Και η Μαρία μου βγάζει την γλώσσα της. Αλήθεια πόσο χρονών είναι; "Ναι πολύ μικρή." απανταω εγώ και ρολαρω τα μάτια μου. "Ελα θα σου δείξω εγώ τι θα φορέσεις." λεει και πηγαίνει στο δωμάτιο της. Φοραω τελικά:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Ευχαριστώ."απανταω και της στέλνω ενα φιλι στον αέρα. "Εσεις τι θα κάνετε τελικά;" ρωταω. "Λογικά θα παμε για ποτό.. Εγω η Ζωή η Δαναη και η Χριστίνα." λεει και εγω νευω. "Καλα να περάσετε λοιπόν."λεω ενω βαζω λίγη κολώνια. Καλα όχι λίγη άδειασα το μισό μπουκάλι. "Και εσύ και με προφυλάξεις εε." με προειδοποιεί. "Αντε χεσου μωρη."απανταω και φεύγω.
