Sweet Revenge.

|40|

1 εβδομάδα μετά.

"Τι κάνεις εσύ εδω;" ρωτάει παραξενεμενος ενω πλησιαζει με αργά και προσεκτικά βηματα.
"Είναι το μονο μέρος σε ολο το κτήριο το οποίο δεν πιάνει σημα.. Ήθελα να μείνω λίγο μόνη να βαλω σε τάξη τις σκέψεις μου." απανταω ανασαινοντας τον καθαρο αέρα που εκπεμπει η ταρατσα.
"Σε πειράζει;" ρωτάει ενω με το βλέμμα του δείχνει το κενό χώρο που έχει δίπλα μου.
"Οχι.." απανταω και εστιαζω το βλέμμα μου στο κενό.
Υπάρχει μια ησυχία και ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι ο ήχος των αμαξιών, οι κορνες τους. Και φυσικά η αναπνοή του και ο ήχος της καρδιάς μου που πάει να φύγει από την θέση της.
Μέχρι που αποφάσισα να βγάλω ολα όσα ένιωθα.
"Και ξέρεις κάτι; Εγω σε περίμενα.. Ενώ ήξερα ότι δεν θα ερχόσουν, ότι ειμαι σε αλλο νόμο. Σε περίμενα γαμωτο.. Μεσα στα σκοτάδια, να έρθεις και να με πάρεις μια από τις πιο στοργικες αγκαλιές που θα μπορούσε ενας άνθρωπος να δώσει. Περίμενα, περίμενα, περιμενα. Έβγαινα στην πόλη και έψαχνα εσένα.. Κοιμομουν με την σκέψη σου.. Ήθελα να ξανα δω εκείνο το χαμόγελο που με στιγμάτισε και εκείνα τα γκριζογαλανα ματιά που δεν θα μπορούσε κανείς να τα ξεχάσει. Γαμωτο με είχες καταστρέψει αλλά εγώ δεν έβλεπα την στιγμή που θα σε ξανα έβλεπα και θα σε αγκαλιαζα.. Με έχεις κάνει χιλια μικρά κομμάτια... Και δεν νομίζω να μπορέσεις ποτέ να με ξανά φτιάξεις.." του λέω ενώ αυτός με κοιτάει μες τα μάτια.
"Σαγαπαω... Τόσο πολύ... Αλλα δεν νομίζω πως αυτό είναι αρκετό.. "λεω σχεδόν ψιθυριστά πάνω από την ανάσα μου.
"Νομίζεις μου ήταν εύκολο που ήσουν τοσο μακριά μου; Όλες ημέρες ήταν δίχως κανένα απολύτως νόημα.. Οταν τις συνήθιζα, η κουραζομουν, έκλεινα τα μάτια μου και σε σκεφτόμουν.. Μετανιώνω.. Για ότι και να έκανα σε εσένα. Ειλικρινά λυπάμαι τόσο πολύ.. Αλλα αμα δεν τα έκανα όλα αυτά.. Δεν θα βρισκόσουν εδώ.. Πιθανον ακόμα να βρισκοσουν στην παλιά σου γειτονιά.. Γιατί θα με περιμενες.. Η θα ερχόσουν μαζί μου όπου και να πέρναγα.. Γιατί με αγαπας... Δεν ήθελα να έρθεις μαζί μου.. Ήθελα να πας εκεί που σου ορίζει... Και είμαι το μονο πραγμα το οποίο είμαι τρομερά περηφανος.." λεει σιγανά.
"Πιο είναι το μόνο πράγμα το οποίο είσαι περήφανος;" τολμώ να ρωτήσω.
"Το ότι ακολούθησες τα όνειρα σου, χωρίς να σκέφτεσαι και εμενα.. Και γι'αυτό σε αγαπω.." απαντάει ενώ μονομιας σηκώνεται ορθιος.
"Θα σου επαναλάβω κατι λογια που μου είχες πει λίγα χρόνια πριν." λεει ενώ ακούω τα βήματα του να απομακρυνονται.
"Αύριο... Αν δεν είσαι στο μερος μας.. Θα σε αφήσω ήσυχη.. Δεν θα σε ξανα ενοχλήσω.. Ακόμα και αν θες θα φύγω και από την πόλη.. Το μονο πραγμα που πρέπει να κάνεις είναι απλά να το πεις... Η να μην εμφανιστείς.. Τότε θα ξέρω την απάντηση.. 9 η ώρα.." και εκει ειναι που φεύγει τελείως.
Γαμωτο που έμπλεξα.