Sweet Revenge.

|29|

1 εβδομάδα μετά.

"Μπορείς να μου πεις τι στο καλό σε έπιασε;" ρωταω εκνευρισμένη.
"Ποσα αγόρια πρεπει να ζηλεύω; Πόσα σε έχουν πηδηξει;" λεει με νευρα.
"Δεν έχει σημασια. Γιατί εγω τωρα είμαι μαζί σου.."απανταω βιαστικά.
"Έχει, γαμωτο, έχει πολύ σημασία και το ξέρεις." λεει αποτομα.
"Άρη, κάτσε και βάλε το ηλιθιο μυαλό σου να δουλέψει γιατι δεν θα τα πάμε καθόλου καλα. Εγω φεύγω."λεω απότομα και σηκώνομαι και φεύγω.
"Οχι περίμενε ρε Χριστίνα."τον ακούω να λεει αλλά έχω ήδη σηκωθεί και έχω φύγει έξω.
Ενα τσιγάρο θα το έκανα τώρα. Τοσα νευρα έχω.
Περπατάω ως το σπίτι και μπαίνω μέσα.
Βλέπω παντού ρούχα πεταμένα και ρολαρω τα μάτια μου. Ο Κώστας και η Αγαπη. Κλασσικά.
Ανεβαίνω τις σκάλες αλλα αυτο που άκουσα με έκανε να παραξενευτω.
Αυτοί δεν είναι αναστεναγμοι της Αγάπης.
Θα το μετανιώσω αν μπουκαρω μεσα και τους πιάσω στα πρασα;
Θα το μετανιώσω..
Αλλα τουλάχιστον θα ανοίξω τα μάτια στην φίλη μου.
Ανοίγω την πόρτα διάπλατα.
"Χελλου.." λεω ειρωνικα. Αυτοί μόλις με βλέπουν κρύβονται αμέσως και ο Κώστας σιγοβριζει.
Όπως τα φανταζόμουν.
Ο Κώστας καβαλα με την Αφροδίτη.
"Επ κουκλα. Τα ρουχαλάκια σου και έφυγες." λεω και ο Κώστας χώνει το πρόσωπο του στις παλάμες του.
Μαζεύεται γρήγορα και εχει φύγει.
"Δεν ειναι αυτό που φαίνεται." δικαιολογειται ο Κώστας.
"Αα δεν ήταν δηλαδή η Αφροδίτη πάνω στον πουλί σου; Όλα ήταν μια παραισθηση;" ρωταω νευριασμενη.
"Σε παρακαλω μην το πεις στην Αγάπη." λεει λυπημένος.
"Θα πω ότι γαμημενο θέλω στην Αγάπη.. ΚΑΙ ΕΣΎ πολύ καλά θα κάνεις να μην την ξανα πλησιασεις. Έγινα κατά νοητή;" γρυλιζω θυμωμένη.
"Δεν σου είχα πει ρε μαλακα να μην την πληγώσεις;" ρωταω με πιο χαμηλό τόνο αυτήν την φορά.
"Βασικά όχι." λεει αραχτός.
"ΝΟΜΊΖΑ ΌΤΙ ΉΤΑΝ ΞΕΚΆΘΑΡΟ." φωναζω.
"Χριστίνα σε παρακαλω.. Την αγαπάω.. "με παρακαλαει.
"Αυτο να το σκεφτόσουν πριν χώσεις το πουλί σου στην Αφροδίτη. Τώρα είναι πολύ αργά." πετάω απότομα και φεύγω.
Δεν με χωράει κανένας χώρος πλέον.
Προχωράω προς το σπίτι των κοριτσιων.
"Ελα Αγάπη μου; Μπορώ να έρθω απο εκεί να μιλήσουμε;" λεω στην Αγάπη στο τηλέφωνο.
"Ναι φυσικά.. Έγινε κάτι; Με ανησυχείς." ρωτάει ανήσυχη.
"Οχι όλα καλα." μουρμουραω.
Αφού φτανω παίρνω βαθιές ανάσες.
Αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα είναι καθόλου εύκολο.
"Γεια σας κ. Γιάννα.. Τα κορίτσια;" ρωταω την μητέρα τους.
"Πάνω είναι κορίτσι μου."απαντάει και εγω νευω και αφου την ευχαριστήσω ανεβαίνω πάνω.
"Χευ.." λεω μόλις μπαίνω στο δωμάτιο της.
Είναι εκεί η Δαναη και η Αγαπη.
"Γειαα." απαντάνε.
"Τι κάνετε;" λεω και καθομαι στο κρεβάτι μαζί τους.
"Καλα." απαντάνε μονολεκτικά και εγω νευω και ξεροκαταπινω.
"Κοίτα.. Αγάπη...." αρχίζω αλλά ο κόμπος στον λαιμό μου με έχει πνιξει.
"Τσακώθηκα με τον Άρη.. Και γύρισα σπίτι.. Και είδα ρουχα παντού και μπήκα στο δωμάτιο και είδε τον Κώστα με την Αφροδίτη... Να..." δεν το συνεχισα γιατί η Αγαπη είχε ήδη ξεσπάσει σε κλαμματα.
Την πήραμε αγκαλιά..
"Είχε πει πως δεν θα με ξανα πληγώνε..."λεει μεσα στους αναφιλητους της.
"Το ξερω.. Το ξέρω. "μουρμουραω και αυτη προσπαθεί να επαναφέρει τις ανάσες της.
"Όλα καλά θα πανε εντάξει; Απλά πρέπει να τον χωρίσεις.." της λέει η Δαναη και αυτη συμφωνεί με ενα νεύμα του κεφαλιού της.
"Δεν αξίζει ο αδερφός μου.. Δεν αξίζει καθόλου." μουρμουραω.
Αφού περνάει αρκετή ώρα αποφασιζω να φύγω.
"Να προσέχετε εντάξει;" λεω στα κορίτσια και αυτες νευουν και με χαιρετανε.
Βαζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και προχωράω για το σπίτι μου.
Στο σπίτι του έχει αρκετή δυνατή μουσική.
Ξερω δεν πρέπει να πάω γιατί τσακώθηκαμε αλλά θα βάλω για μια φορά τον εγωισμό μου κάτω και θα πάω να του ζητήσω συγγνώμη.
Και επίσης να δω τι γίνεται.
Ανοίγω την πόρτα και εχει αρκετό κόσμο μαζεμένο στο σαλόνι.
"Ει έχετε δει τον Αρη;" ρωταω μια παρεα και αυτοί γνεθουν αρνητικά.
"Τι τον θέλεις τον Άρη, κουκλα; Εμείς δεν σου κανουμε;" περνάει το χερι του βιαστικά από τον ώμο μου αλλα εγω το έβγαλα βίαια.
"Μην το παίζεις δύσκολη. Ένας Θεός ξέρει πόσους πουτσους έχεις φάει.." με τραβάει βίαια πάνω του αλλα εγω προσπαθώ να φύγω με νύχια και με δόντια.
"ΠΆΡΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΈΡΙΑ ΣΟΥ ΑΠΌ ΠΆΝΩ ΤΗΣ." ακούω την εξοργισμενη φωνή του Άρη και τον ευχαριστώ για το περφεκτ ταιμινγκ που έχει.
"Οπα Άρη δικέ μου, σορρυ δεν ήξερα ότι ήταν δικιά σου." απολογείται και ο Άρης πιάνει το χέρι μου θυμωμένος και με τραβάει πάνω.
"Τι ήταν αυτό;" ρωτάει ενώ κλειδώνει την πόρτα.
"Δεν είδες;" ρωταω καθώς διπλώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
"Σου την έπεσε η του την έπεσες;" ρωτάει καχυποπτα. Γουρλώνω κατευθείαν τα μάτια μου.
"Σου έχω δείξει ότι είμαι άτομο που θα απαταγε;" ρωταω θυμωμένη.
"Οχι αλλά όλο αυτό το σχέση σου είναι καινούριο.." απαντάει με ευκολία.
"Ούτε εσύ ξεσκιζοσουν στις σχέσεις αλλα λέμε τώρα." λεω εκνευρισμενη.
Μένει σιωπηλός.
"Και ξέρεις κάτι; Θα ειχα αρκετές σχέσεις αν εσύ δεν τα γαμουσες ολα." λεω και αν διακρίνω από την θυμωμένη έκφραση που πήρε και την φλέβα που έχει πεταχτει στο κούτελο του.. Εχει ΘΥΜΏΣΕΙ.