Sweet Revenge.

|41|

Tritoproswph afhghsh.

Ο Άρης περιμένει.. Στο συνηθισμενο μέρος.. Κοιτάει ανήσυχα το ρολοι.. Η ώρα έχει πάει ήδη πάρα 5.
Λες να είναι το τελος μας; σκέφτεται ενώ δεν έχει ησυχάσει λεπτό.
Από την άλλη η Χριστίνα. Μασάει νευρικά τα χείλια της.. Προσπάθησε να συμβουλευτεί την Αγάπη αλλα τα λογια της ήταν ακριβώς έτσι όπως τα περίμενε.
Αφού τον αγαπάς και σε αγαπάει. Με την αγάπη όλα τα προβλήματα λύνονται.
Είσαι λογικος άνθρωπος, Χριστίνα. Λέει η Αγαπη με την γλυκιά και απαλή φωνή της.
Σκέψου πόσα έχετε περάσει μαζι, πόσες αναποδιές και πόσους τσακωμούς. Πάντα καταλήγετε μαζί. Γιατί σας ο Θεός σας ήθελε μαζι.. Το συμπαν επίσης.
Ήταν απλά ο σωστός και καταληλοτερος άνθρωπος την πιο περίεργη και χάλια φάση της ζωής σου. Να το θυμάσαι αυτό. Τελείωσε το μονόλογο της. Φιλήσε την Χριστίνα στο προσκέφαλο της, πριν φύγει ομως μίλησε η Χριστίνα.
"Αγάπη..." της λέει.
Γυρνάει απότομα και την κοιτάει.
"Δίνουμε συμβουλές που οι ίδιοι δεν τις τηρούμε για να δούμε κάποιον να καταφέρνει αυτό που εμείς φοβόμαστε να προσπαθήσουμε. Οπότε σε παρακαλώ.. Επελεξε το σωστό όχι επειδή ειναι αδερφός μου αλλα επειδη τον αγαπάς και σε αγαπάει και μετά από τοσο καιρο ειναι ακομα εδώ... " νευει σκεφτικη και εξαφανιζεται στο δωμάτιο της.
Την άφησε μόνη της με τις χιλιάδες σκέψεις της.
Τον αγαπάω. Σκέφτηκε. Και μόνο αυτό μου φτάνει.
Έπιασε ατσουμπαλα τα κλειδιά της και σχεδον έτρεχε μέσα στο δρόμο προς το μέρος τους.
Είχαν περάσει 25 λεπτά από την ώρα που είχαν ορίσει.
Φτάνει. Παρκάρει χάλια. Και τρέχει προς τα πάνω.
Τον βλέπει να κάθεται στην άκρη του λόφου.
"Αν ειναι να αυτοκτονήσεις.. Τουλάχιστον πες το μου.. Να το κάνουμε μαζί.." αστειεύεται η Χριστίνα.
"Ήρθες.." λεει έκπληκτος.
"Δεν θα ήθελα να ειμαι σε κανένα αλλο μερος.. Αυτήν την στιγμή.." απαντάει σιγανα ενώ μηδενίζει την απόσταση μεταξύ τους.
Τα χείλια τους κάνουν επιτέλους την επαφή που και οι 2 λαχταρουσαν εδώ και χρόνια.
Την αγαπώ, σκέφτηκε ο Άρης.
Τον αγαπώ, σκέφτηκε η Χριστίνα.

2 χρονια αργότερα.

Arhs Pov.

"Μπορείς να φέρεις την πιπίλα του μωρού; Είναι πάνω στο γραφείο μου.." λεει ανήσυχη η Χριστίνα καθώς κουνάει το μωρό έτσι ώστε να κοιμηθεί.
Αφού σηκώνομαι σιγανά προχωράω ως το γραφείο της.
"Μωρο μου δεν είναι εδ-..." παω να πω αλλα ένα τετράδιο μου τράβηξε την προσοχή.
Ήταν φθαρμενο από τα χρόνια.
Σιγουρα το έχει καιρό.
Κλείνω σιγανά την πόρτα και πιάνω το τετράδιο και κάθομαι στην πολυθρόνα.

25/04/16

Δεν μπορώ αλλο. Στην καθημερινή συνήθεια και ρουτίνα. Θέλω να ξεσπάσω.. Θέλω τα βγάλω όλα μέσα μου. Θέλω να ούρλιαξω μέχρι να μην υπάρχει φωνή μέσα μου.
Γίνεται;

17/06/16

Απλά σταματά να νοιάζεσαι.. Ήταν το μόνο πράγμα που επαναλαμβάνω στον εαυτό μου.
Δεν σε αγάπησε, δεν σε νοιαστηκε. Άδικος κοπος και χρόνος.

"Είναι ημερολόγιο;" ρωταω σιγανά τον εαυτό μου.

Οι επόμενες σελίδες πέρασαν γρήγορα και έφτασα εκεί που πραγματικά με ενοιαζε.

26/08/20

Kαι αφού δεν ήρθες απόψε, δε με νοιάζει πλέον το αύριο. Άχρωμος ο καιρός μακριά σου. Μονότονο και ψυχοφθόρο. Η απουσία σου με καίει  περισσότερο από τον ήλιο. Ο έρωτας μου για σένα με πνίγει περισσότερο από κάθε θάλασσα. Πλήττω. Έλα να ξαναδούμε μαζί το ηλιοβασίλεμα, χωρίς εσένα μοιάζει γκρίζο. Θέλω να ξαναδώ τα χρώματα, που μου θύμιζαν εσένα.

30/08/20

Μου χρωστάς ένα φιλί εκείνο το βράδυ.
Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα μαζί.
Μου χρωστάς μια απάντηση, στο μήνυμα που δεν έφτασε ποτέ.
Μου χρωστάς έναν αποχαιρετισμό πριν φυγω.
Μου χρωστάς έναν Αύγουστο.

21/11/20

Κάτι συμφοιτητές μου είδαν την φωτογραφία που έχω μέσα στο πορτοφόλι μου. Δεν ήθελα να την πετάξω. Ξέρεις πόσα πολλά σημαίνει για εμένα η συγκεκριμένη.
Και με ρώτησαν:"τί τον είχες;" Ρώτησαν εμενα, τί σε είχα.
Απάντησα, ξεροκαταπιωντας.
"Φίλος.. Η μπορεί κάτι πολύ παραπάνω από φίλος."

16/12/20

Όλοι φοβούνται κάτι, όλοι αγαπάνε κατι. Και όλοι θα χάσουν τα πάντα παραπάνω από μια φορά.
#ακομασεαγαπαω.

24/03/21

«Τον αγαπάς ακόμα;»με ρώτησε.
Δεν χρειάστηκε να προσδιορίσει για ποιον μιλούσε.Πάντα αυτός ήταν.Υπήρξαν και έρωτες βέβαια.Άλλοι μικροί και άλλοι μεγάλοι.Αυτός όμως ήταν πάντα κάτι παραπάνω.Ήταν πάντα τα πάντα.
«Ναι»,ψιθύρισα και χαμογέλασα στη θύμηση του προσώπου του.

19/06/21

Οι αναμνησεις μου μαζι σου ειναι τοσο καθαρες. Προσεχα και την πιο μικρη λεπτομερεια, λες και ηξερα απο την αρχη οτι θα σε εχανα.

31/08/21

Όσο και να υποκρίνεσαι μια νέα αρχή, το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει όσα με κόπο προσπαθείς να ξεχάσεις.

Αυτή ήταν και η τελευταία σελίδα που είχε γράψει.
Της χρωστάω εναν Αύγουστο.
Σηκώνομαι γρήγορα και πηγαίνω δίπλα της.
Βάζει την μικρή μας στην κούνια ήσυχα.
"Ετοιμάσου." της λεω ψιθυριστά.
"Τι; Που θα παμε;" ρωτάει έκπληκτη.
"Όπου θέλεις εσύ.. Σου χρωστάω έναν Αύγουστο.." της λεω και αυτη γουρλωνει έκπληκτη τα μάτια της.
"Σε αγαπάω." μού λέει ενω χωνεται στην αγκαλιά μου.
"Εγώ να δεις." της απανταω.