Sweet Revenge.

|23|

Τώρα που θα πάω ένας Θεός ξέρει.
Αρχίζω και τρεχω. Έχω χασει την ανάσα μου αλλα εγω συνεχίζω και τρεχω.
Φτανω σπίτι του.
Χτυπάω σαν μανιακή την πόρτα και ανοίγει την πόρτα ο Νικος.
"Πες μου ότι ειναι εδω." λεω χωρίς ανασα.
"Δεν είναι." λεει καθώς στενάχωρημενα.
"Σε παρακαλω πες μου αν ειναι εδω μην μου λες ψέματα." λεω εγω και αυτός κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
"Σορρυ. Ελπίζω να τον βρεις." λεει και κλείνει την πόρτα.
Θέλω να βάλω τα κλαμματα.
Κάθομαι στα σκαλακια μπροστά από το σπίτι του.
Δεν θα τον βρω.
Γαμωτο.
Η μπορεί και ναι.
Πηγαίνω στο σπίτι μου.
"ΚΏΣΤΑΑ." φωναζω εγώ καθώς ανεβαίνω στα πάνω δωμάτια.
"Τι θες γαμω το κέρατο μου;" λεει.
"Μπορείς να με πας κάπου;" λεω και αυτός αναστενάζει.
"Καλα.."λεει αυτός.
Αφού με πάει στο σημείο που με είχε πάει ο Άρης. Τον βλέπω εκεί περα.
Καθισμένος στον καπό του αυτοκίνητου του.
"Ωραία άφησε με εδώ." λεω στον Κώστα και κατεβαίνω. Αυτός φεύγει και εγω προσπαθώ να επαναφέρω τις ανάσες μου.
"Αρη;" λεω και τον πλησιάζω.
Αυτός ξαφνιάζεται αλλα δεν μου απαντάει.
"Άρη σε παρακαλω μιλά μου." λεω ενώ πηγαίνω μπροστά του.
"Τι θες;" λεει αποτομα.
"Δεν έγινε τίποτα εκείνη την νύχτα. Στο ορκίζομαι.. Ο αδερφός σου κοιμήθηκε στο σαλονι." λεω εγω και αυτός δεν με κοιτάει.
"Τα έκανες σκατα. Χριστίνα." λεει με νευρα.
"Το ξερω το ξερω. Αλλά στο υπόσχομαι δεν έγινε τίποτα."λεω εγω και αυτος δεν με πίστευει.
"Στο ορκίζομαι στον μικρό μου αδερφό. Και ξέρεις πόσο αγαπάω τον μικρό μου αδερφό." του λέω και εκείνος με κοίταξε στιγμιαία στα μάτια.
Δεν πρέπει να μάθει ότι ξέρω.
"Δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός όμως. "λεει και πάει να φύγει.
"Δείξε μου." λεω και αυτός κοκκαλωνεται στην θέση του.
"Τι; "λεει και εγω παίρνω βαθιές ανάσες.
"Δείξε μου πόσο πόνεσες.. Ξέσπασε πάνω μου." λεω εγω και αυτός με κοιτάει απορημένος.
"Εννοείς να σε χτυπήσω; "ρωτάει δύσπιστος.
"Οχι.. Ξέρεις τι εννοώ.." λεω εγω.
"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό." αντεπιθεται.
"Μπορείς. Απλά καντο."λεω εγω και αυτός με 2 μεγάλα βήματα με έχει κλείσει μέσα στα στιβαρα του μπράτσα και με φιλάει.
Ξαφνικά βρέθηκε στην βάση του λαιμού μου φίλωντας και αφήνοντας σημάδια.
Με κατευθύνει προς το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του.
Με μια κίνηση με γυρνάει έτσι ώστε να ειμαι μπρούμυτα και δένει τα χέρια μου με την ζωνη.
Ακούω το φερμουάρ του παντελονιου του.
Μπαίνει ολόκληρος μέσα μου χωρίς καμία προειδοποίηση.
Τα μαλλιά μου βρίσκονται στην γροθιά του και τα τραβάει βιαια προς τα πίσω.
Η καθε εισχώρηση του γίνεται όλο και πιο βίαια..
Και στα αλήθεια πονάει.
Τα μόνο πράγμα που ακούγεται μεσα στο αυτοκίνητο είναι ο ήχος που κάνει όταν τα σώματα μας συγκρούονται και οι κοφτές αναστεναγμοι μας.
Τελειώνω γύρω του και αυτός μέσα σε λίγα λεπτά και αυτός.
Φεύγει άπο πίσω μου και εγω πέφτω εξαντλημένη στο κάθισμα.
Τοτε η συνείδηση με χτυπάει κατακούτελα.
"Δεν θα λύσουμε ποτέ τα προβλήματα μας, Άρη.. Απλα τα κάνουμε χειρότερα." μουρμουραω και ακούω τον δυνατό αναστεναγμό του.
"Το ξερω." λεει και μου λύνει τα χέρια.
"Τότε γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί απλά δεν τα παραταμε;" ρωταω απελπισμένη.
"Ξέρεις πολύ καλα γιατί.... Γιατι έχουμε συναισθήματα ο ενας για τον άλλον. Γι αυτό." απαντάει και εγω ξεροκαταπινω.
Φεύγει από το πίσω κάθισμα και περιπλανιεται στο χώρο.
"Γιατί ποτέ δεν μου είπες τι πραγματικά έγινε τότες;"ρωταω και αυτός αμέσως γυρνάει να με κοιτάξει.
"Τι;" ρωτάει.