Sweet Revenge.

|21|

Οι επόμενες εβδομάδες πέρασαν ήσυχες. Η Χριστινα και ο Άρης καθε φορά ηταν και η τελευταία τους φορά. Δεν πολύ μιλάει με τα κορίτσια και ξέρουν αυτές ήδη τον λόγο. Αλλα δεν το λένε. Κρατάνε τον πόνο που νιώθουν μέσα τους, για την φίλη τους. Δεν θέλουν να την ξανα δουν έτσι όπως την ειχαν δει. Και τώρα πλέον ξέρουν τι πρέπει να γίνει.

"Τι έγινε; Τι με θέλατε;" ρωταω καθώς κάθομαι δίπλα από την Δαναη.
Είναι κάπως; Η μου φαίνονται.
"Χριστίνα που έχεις χαθεί;" ρωτάει η Ζωή και εγω ξεροκαταπινω.
"Δεν έχω χαθεί τι λέτε;" υπερασπιζομαι τον εαυτό μου αλλα προφανώς αποτυγχαινω γιατί η Αγαπη ρολαρει τα μάτια της.
"Μπορείς να μην μας λες ψέματα; Ξέρουμε τι γίνεται δεν είμαστε χαζές." λεει η Κωνσταντίνα και νομίζω ότι παραλίγο να ξεχάσω πως να αναπνεω.
"Τ.. Τι εννοείς;" ρωταω τραυλιζοντας.
"Χριστίνα δεν θέλουμε το κακό σου. Πίστεψε μας." λεει η Ζωη και εγω προσπαθώ να καταλάβω ακόμα τι γίνεται.
"Ξέχασες τι σου έχει κάνει;" ρωτάει η Αγαπη απότομα.
"Ποιος ρε παιδιά ποιος;" ρωταω εκνευρισμένη.
"Ο Άρης. Ξέχασες τι σου έχει κάνει; Ξέχασες πόσο πολύ έχεις κλάψει γι αυτον; Ξέχασες.. "παει να μιλήσει η Μαρια αλλά σταματάει και παίρνει βαθιές ανάσες.
"Οχι βασικά θα το ακούσεις μονη σου μπας και λογικευτεις." λεει και πιανει το κινητό και ψάχνει κάτι.
"Οχι! ΟΧΙ. Ορκίστηκες ότι θα το βάλεις μονό όταν χρειαστεί."λεω αλλα πολύ αργά.
Το φωνητικό έχει ήδη αρχίσει να παίζει.
"ξέρετε κατι; Τον μισω, ΤΟΝ ΜΙΣΩ. Τον μισω για όλους τους λόγους. Τον μισω επειδή με εκανε να νιώθω άχρηστη." ακούγεται ενας λυγμός και εγω κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.
"Νιώθω ότι δεν θα ξανα γίνω χαρούμενη. Ότι κάθε μέρα θα καταλήγει με μια αυτοκτονικη σκέψη. Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Αν το ακούτε αυτό σημαίνει πως έφυγα. Αν πάλι δεν το ακούτε σημαίνει ότι πέθανα και δεν πρόλαβα να πατήσω αποστολή. Χαχαχα. Ευχαριστώ για όλα. Σας αγαπάω."τελειώνει το φωνητικό εκεί και ειμαι ηδη γεμάτη με δάκρια.
"Το θυμάσαι αυτό; Πες μου λίγο. Θυμάσαι που σε βρήκαμε αναίσθητη στο πάτωμα του μπάνιου; Στο τσακ σε σώσαμε. Πες μου λίγο το θυμάσαι;"ρωτάει η Αγαπη με δάκρυα στα μάτια της..
Γνεφω γιατί δεν μπορώ προφανώς να κάνω κάτι άλλο.
"Ωραία ο λόγος που το έκανες αυτό..Ηταν αυτός.. Αυτός ο ΗΛΙΘΙΟΣ, ο γαμημενος σε έβαλε μέσα σε πολλα πρόβληματα. Ξέρεις πως θα είμασταν αν σε χάναμε; Και τώρα σε βλέπουμε ξανά στο ίδια χάλια και την καρδιά σου έτοιμη να του την ξανα παραδώσεις." λεει η Δαναη.
"Μην ξανα κάνεις τις ίδιες βλακειες. Οχι για εμάς. Για τον εαυτό σου. Επειδή του το χρωστας. "λεει η Μαρια και εγω κατεβάζω το κεφάλι μου και νευω.
"Ευχαριστώ." λεω και της αγκαλιάζω.
Φεύγω από εκεί μέσα.
Απενεργοποιώ το κινητό μου και πηγαίνω στο κοντινό μπαρ.
Έχω ανάγκη να πιω, για να ξεχάσω.
"Μια βότκα. "λεω και ο μπαρμαν με κοιτάει απορημένος.
"Ταυτότητα;" ρωτάει και εγω σηκώνει το ένα μου φρύδι ειρωνικα.
"Σου φαίνεται αυτή η μούρη για κάτω από 18?"ρωταω με νευρα.
Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
"Ωραία βάλε τώρα." λεω αμέσως και αυτός μου βάζει.
Και το πρώτο. Και έχουμε φτάσει στο δωδέκατο και συνεχίζουμε.
"Οπα κοπελιά φτάνει." λεει και εκείνη την στιγμή μπαίνει ενα ωραίο ξανθό παιδί.
"Ωχ γειά σου Νίκο." μασάω τις λέξεις μου και πέφτω στην αγκαλιά του.
"Πόσο έχει πιει;" ρωτάει το παιδί από αυτός πιεζει τα χείλη του σε μια ίσια γραμμή.
"Κατάλαβα." λεει ο Νικος και με σηκώνει και με πηγαίνει εξω.
"Ειι είχα μια πολύ ωραία συζήτηση με τον κύριο."λεω παραπονεμενη.
"Κρίμα." λεει αυτός και με βαζει στο πίσω καθισμα.
"Ειι έχω κάνει σεξ εδω." λεω σαν μωρό μόλις καταλαβαίνω ποιανου αμάξι ειναι.
"Συγχαρητήρια.." λεει με νευρα.
"Μην με πας σπίτι. Θα φωνάζουν οι δικοί μου. "λεω ενώ με παίρνει σχεδόν ύπνος.
"Μην ανησυχείς." λεει αυτός και από εκείνη την στιγμή οτι έκανα ήταν θολά.