Sweet Revenge.

|34|

"Επ μικρή;; Τι γράφεις εκεί πέρα;" ρωτάει καθως προσπαθεί να πιάσει το τετράδιο μου.
"Να μην σε νοιάζει.. Όλα θέλεις να τα μάθεις.." τον πειράζω και αυτός γελάει ελαφρά.
"Έχεις αγχωθεί καθόλου εσυ;" τον ρωτάω και αυτός κολλάει το βλέμμα του στο απέραντο.
"Οχι ότι και αν είναι να γίνει. Θα γίνει.." λεει.
"Κατάλαβα.." μουρμουραω.
"Εσυ;" ρώτησε και κόλλησε το βλέμμα του στα μάτια μου.
"Αρκετά.. Αύριο βγαίνουν... Έτσι και αλλιώς.. "του υπενθυμίζω.
Έχει κάτι.. Φαίνεται πολύ σκεπτικός..
"Έχεις κατι;" τον ρωτάω και δεν μου απαντάει..
"Αρη;" τον σκουνταω για να μου μιλήσει.
"Είσαι ευτυχισμένη μαζί μου;" ρωτάει μια ερώτηση που δεν την περίμενα καθόλου.
"Ναι ρε Άρη τι ερώτηση είναι αυτη;" απανταω σχεδόν εκνευρισμένη.
"Κάθε φορά τσακωνομαστε.. Σε κάνω να κλαις.. Μετά έρχομαι και σου ζητάω συγνώμη αυτο δεν είναι σχεση.." λεει.
"Τι θες να πεις;" νιώθω ήδη τα μάτια μου να υγραινουν.
"Δεν μου αξίζεις ρε Χριστίνα.. Προφανώς δεν σε κάνω ευτυχισμένη... Και δεν θα μπορώ κι όλας.. "λεει.
"Αρη κόψε τις μαλακιες.. Δεν είναι καν Πρωταπιλια.. "του λέω ενώ σηκώνομαι ορθια από τα νευρα μου.
"Κάτσε κάτω σε παρακαλώ.." λεει ήρεμα.
"Να κάτσω κάτω; Ακους τι στο κάλο λες; "απανταω.
"Νομίζεις είναι εύκολο για εμένα;"λεει ενώ σηκώνεται και αυτός για να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
"Χριστίνα κάνεις δεν σε έχει πληγώσει σαν και εμένα.. Και συνεχίζει να σε πληγώνει.. "λεει και τα μάτια του αστράφτουν στο σκοτάδι.
"Ναι αλλα κανεις δεν σε έχει αγαπήσει σαν και εμένα γαμωτο.." απανταω και είμαι ετοιμη να ξεσπάσω σε κλαμματα.
"Μπορουμε, θα τα καταφέρουμε... Μην το κάνεις αυτό σε παρακαλώ... "του λέω ενώ μερικά δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου.
"Μια μέρα.. Θα μπω μέσα σε ενα μπαρ η καφετέρια δεν έχει σημασία.. Και θα σε δω με έναν άλλον.. Θα κοιτάτε εναν στον άλλον με αγάπη και θα γελάτε με τα κακά αστεία που κάνετε.. Και τότε θα το πλήρως συνηδητοποιησω.. Γιατί σε αφησα.. Γιατί επέλεξα να κάνω αυτό που κάνω τώρα.. Γιατί σαγαπαω.. Και θέλω να είσαι χαρούμενη.. Χωρίς εμενα.. Γιατί εγω δεν σε κάνω χαρούμενη.. "λεει και με φέρνει στην αγκαλιά του γιατί έχω ξεσπάσει σε κλαμματα.
"Μια μέρα εγώ όμως θα βρω κάποιον που είναι πρόθυμος να προσπάθησει.. Και όχι να τα βάλει στα πόδια σαν κανας δειλος.."του απαντάω ενώ ξεφεύγω από την αγκαλιά του.
"Χριστίνα... Μωρό μου.."λεει ενώ πιάνει το πρόσωπο με τις δύο του παλάμες και σκουπιζει τα δάκρυα μου με τους αντιχειρες του.
"Αν μεταξύ μας πάλι δεν βρεθεί μια λύση.. Να ξέρεις πως σε αγαπω πιο πολύ και απο την ζωη μου." μου λέει.
Και απομακρυνεται.
"Αύριο.. Τέτοια ώρα αν δεν είσαι εδώ.. Να ξέρεις ότι θα φύγω... Και δεν θα με ξανα δεις ποτέ σου.." τον προειδοποιώ απο μακριά.
Δεν απαντάει απλά απομακρυνεται.
Τον κοιτάω μέχρι που εξαφανίζεται απο το οπτικό μου πεδίο.
"Σαγαπαω ρε γαμωτο." ψιθυρίζω πριν κατάρρευσω στο πάτωμα από τα κλαμματα.

2 μερες μετά..

Tritoproswph afhghsh..

Ο Άρης δεν εμφανίστηκε εκείνη την ημέρα.. Κάθεται στο δωμάτιο του όλη την ημέρα και κρυφό κοιτάει την Χριστίνα που μαζεύει τις βαλίτσες της. Η Χριστινα πέρασε οικονομία και διοικηση στην Κρήτη.
Οπότε μαζεύει για να φύγει. Να αφήσει ξανα ένα κομμάτι της πίσω.
Να αφήσει ότι την πληγώνει πίσω της.
Ξανα... Βλέπει την ιστορία της σε επανάληψη.. Τα δάκρυα της πια έχουν στερέψει.. Δεν θέλει να ασχοληθεί άλλο. Γιατί όσο ασχολείται.. Τόσο πιο πολύ πληγωνεται.
Τα μόνα άτομα που ξέρουν που πάει η Χριστίνα είναι οι οικογένεια της και οι φίλες της. Είναι ενα καινούριο κεφάλαιο στην ζωή της. Αφήνει ότι ξέρει και αγαπάει πίσω.. Και ανοίγει καινούρια σελιδα. Καθαρή.