Sweet Revenge.

|35|

Christine's pov

Καθομαι στο αεροπλάνο και πετάω για Κρήτη.. Βρήκαμε ένα σπίτι γρήγορα ευτυχώς με τις διασυνδέσεις του μπαμπα.
Σε περίπου μισή ωρα θα είμαι εκει.
Οπότε πρέπει να χαλαρώσω λίγο.
Είναι πολύ αγχωτικό όλο αυτό που συμβαίνει.
Ποτέ ήμουν Αθήνα και διασκεδαζα και ποτε πετάω για Κρήτη.
Ανοίγω το τετράδιο και γράφω τις σκέψεις μου.
Ναι έχω αυτό το τετράδιο εδω και αρκετό καιρό οπότε τα έχω όλα γραμμένα εκεί μεσα.
Η προηγούμενη σελίδα ηταν 3 μέρες πριν.
Φαίνονται ακόμα τα δάκρυα μου που ειχαν κυλήσει στο χαρτι.

26/08/20

Kαι αφού δεν ήρθες απόψε, δε με νοιάζει πλέον το αύριο. Άχρωμος ο καιρός μακριά σου. Μονότονο και ψυχοφθόρο. Η απουσία σου με καίει  περισσότερο από τον ήλιο. Ο έρωτας μου για σένα με πνίγει περισσότερο από κάθε θάλασσα. Πλήττω. Έλα να ξαναδούμε μαζί το ηλιοβασίλεμα, χωρίς εσένα μοιάζει γκρίζο. Θέλω να ξαναδώ τα χρώματα, που μου θύμιζαν εσένα.

Και σήμερα.

30/08/20

Μου χρωστάς ένα φιλί εκείνο το βράδυ.
Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα μαζί.
Μου χρωστάς μια απάντηση, στο μήνυμα που δεν έφτασε ποτέ.
Μου χρωστάς έναν αποχαιρετισμό πριν φυγω.
Μου χρωστάς έναν Αύγουστο.

Μου χρωστάει εναν Αύγουστο έναν Σεπτεμβριο και όλους τους μήνες.
Ευτυχως φτάσαμε πριν προλάβω να κλάψω.
Ολα τα αφήνουμε πίσω..
Είναι μια καινούρια ζωή.

5 χρόνια μετά.

"Σε παρακαλάω Χριστίνα μπορείς να φέρεις τα τιμολόγια και τις πωλήσεις στο γραφείο μου;" λεει ο κ. Δελλιγιανης.
"Ναι φυσικά.." προσπαθώ να τα βρω και αφου τα βρίσκω πηγαίνω και του τα δίνω.
"Παρε και τηλεφωνο τον δικηγόρο μας και πες του ότι έχουμε meeting στης 2."λεει.
"Μάλιστα.. Εμένα με χρειαζεστε στο meeting?"τον ρωτάω και αυτός αμέσως με κοιτάζει με δολοφονικό βλεμμα.
"Γιατί έχεις κάτι άλλο να κάνεις;" ρωτάει ψυχρά.
"Εε η φίλη μου αρραβωνιαζεται σημερα και.. "παω να συνεχίσω αλλά αυτός αμέσως μαλακωνει και με διακόπτει.
"Εντάξει μπορείς να πηγαίνεις.."λεει.
"Σας ευχαριστώ πολύ." του λέω.
Πάω και παίρνω τηλέφωνο τον δικηγόρο και είμαι έτοιμη να φύγω.
Και ναιι.. Η Δαναη αρραβωνιαζεται σημερα. Μεγάλωσε και αυτη. *σκουπιζει τα δάκρυα της*
Η Μαρια είναι ακόμα με το αγόρι της.
Το ιδιο και η Κωνσταντίνα και η Ζωη τα έφτιαξε με τον Φίλιππο εδώ και 2 χρονια... Τέλειο;;;
Εγώ και η Αγαπη είπαμε να μείνουμε μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι γεμάτο με σκύλους. Ναι σκύλους γιατί στις γατες είναι αλλεργικη η Αγαπη.
Βρέχει έξω..
Ω τελεια. Θα περάσουμε τελεια και σημερα.
Με χίλια ζόρια πάω στο αμαξι μου και έγινα παπακι.
Εχω άλλες 2 ώρες.
Αφού φτανω σπίτι μου.
Ναι μένω μόνη μου.. Βασικά με την Αγάπη αλλά καταταλα μόνη μου.
Το ειπαμε ότι θα μείνουμε με σκύλους δεν με πιστεψατε.
"Ήρθα σπιτιι.." φωναζω για να με ακούσει αλλά που τέτοια τύχη;
"Αγάπη;;" ξανα φωναζω και ψάχνω στα δωμάτια για να την βρω.
Την βρισκω στο μπάνιο να κρατάει ενα γραμμα.
"Καλέ ποιος σου έστειλε γραμμα; Κινητό δεν έχει;" αστιευομαι αλλά αυτή είναι πολύ ταραγμένη.
"Αγάπη τι έγινε; Πες μου σε παρακαλώ.." Εχω πέσει στα πόδια της και προσπαθώ να την κάνω να με κοιταξει.
"Έρχεται.." είναι το μονο πραγμα που ξεστομιζει.
"Ποιος έρχεται;; Αγάπη μιλά σε παρακαλω.."της λεω και αυτη δεν μπορεί να αρθρώσει λεξη.
"Ο Κώστας... Ερχεται... "ξανα λέει και εγω γουρλωνω κατευθείαν τα μάτια μου.
Πιάνω το γράμμα στα χέρια μου και το διαβάζω.

Αγάπη,
Τόσο καιρό που βρίσκομαι μακριά σου με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα. Πρώτον ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου. Και δεύτερον ότι θα γυρίσω για εσενα. Και θα σου αποδείξω και τελευταία φορά ότι αξίζω.. Έχουν γίνει πολλα και δεν μπορω να φανταστώ την στιγμή που θα στα πω ολα.
Με αγάπη,
Κώστας.
Υ. Γ: δεν έβρισκα το κινητο σου :)

"Ολα καλα θα πάνε... Βαθιές ανάσες.." της λεω και αυτη νευει.