Sweet Revenge.

|25|

Η Χριστινα μίλησε στα κορίτσια.
Εννοείται την πίστεψαν αλλα είπαν πως όλο αυτό που έγινε δεν αναιρεί το γεγονός ότι έγινε.
Μακάρι να γινόταν όλο αυτό αλλιώς.
Μακάρι η Χριστίνα να γνώριζε τον Άρη αλλιώς, και να ερωτευοντουσαν αλλιώς.Μακάρι να γινόταν όλο και πιο επιπονο.
"Ξέρεις πολύ καλα γιατί... Γιατί έχουμε συναισθήματα ο ένας για τον αλλον." είχε πει.

1 εβδομάδα μετά.

"Δεν μπορώ να συγκέντρωθω." παραδέχομαι στην μαμά μου και αυτη πιέζει τα χείλη της σε μια ισια γραμμη.
"Πρέπει να τα καταφέρεις γλυκιά μου. Οι πανελλήνιες θα καθορίσουν το μέλλον σου." λεει γλυκα.
"Το ξερω.. "αναστεναζω.
"Θα πάω μια βόλτα να πάρω λίγο αέρα. "λεω και αυτη συμφωνεί με ένα νεύμα.
Παίρνω τα ακουστικά μου και βγαίνω από το σπίτι.
Αρχίζω να περπατάω γύρω από την γειτονιά και το μυαλό μου περιπλάνιεται συνέχεια σε αυτόν.
Φιλε. Μου έχει κάνει ζημιά. Και το παραδεχομαι.
Με έχει κάνει να εξαρτώμαι από αυτον.
Με έχει κάνει να νιώθω ότι νιώθει. Αν περνάει αυτός μια κακη μέρα αυτόματως και η δική μου είναι το ιδιο. Είναι κακό που τον αγαπάω τόσο πολύ; Είναι κακό που δεν έχω αγαπήσει τόσο πολύ κανέναν άλλον εκτός από αυτόν; Όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να συγκρατήσω τα συναισθήματα μου για εκείνον.
Δεν θα πάψω ποτέ να τον αγαπώ και το ξερω πολύ καλά αυτό. Ακόμα και αιώνες να περάσουν θα τον αγαπάω.
Γιατί είμαι κάτι παραπάνω από ερωτευμένη μαζί του.
Δεν μπορούσα να πω πότε με λόγια τι σημαίνει για εμενα.
Είναι κάτι παραπάνω απο 'τα πάντα'.
Είναι όλος μου ο κόσμος και πολλά παραπάνω.
Μακάρι να μην τον αγαπούσα τόσο πολύ, θα πονούσα λιγότερο, θα έκλαιγα λιγότερο και θα αγαπούσα περισσότερο εμένα. Και δεν ξέρεις πόσο ανάγκη έχω να με αγαπήσω. Αλλά βλέπεις αυτό είναι το πρόβλημα με την αγάπη. Δεν διαλέγεις ποιον και πόσο και αυτό συνήθως σου κοστίζει περισσότερο.
Τα δάκρυα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους και ένα αργό λυπηρό τραγούδι άρχιζε να ηχεί στα ακουστικά μου.

Hold on, i still want you.
Come back, i still need you.
Let me take your hand, I'll make it right.
I swear to love you all my life.
Hold on, I still need you.

Το ρεφρέν χτύπησε φλέβα.
Σταματάω όταν μια σταγόνα βροχής πέφτει στο κεφάλι μου.
Ωραία ακόμα και ο ουρανός είναι θλιμμένος..
Κοιτάω πάνω και ο ουρανός έχει σκοτείνιασει αρκετά.
Τα σύννεφα ειναι κατάμαυρα.
Τώρα κάποιος νιώθει ο πιο πλήρης άνθρωπος. Εγω ο πιο κενός..
Συνηθιζα να λέω ότι ο άνθρωπος μου θα ειναι αυτός που θα αγαπήσω πιο πολύ και από τον ουρανό.
Και, ο άνθρωπος μου είναι..
Αυτός..

Arhs pov

Την τελευταία φορά που την είδα είχε το χαμόγελο που είχα γνωρίσει και αγαπήσει. Κάτι μέσα μου ραγισε. Ήξερα ότι κάπου εκεί μέσα βρίσκεται ακομα εκείνη η κοπελα που όταν ντρέπεται σκύβει το κεφάλι της και αποφεύγει την οπτική επαφή.
Είναι εκείνη, που βουρκώνουν τα μάτια της στα κρυφά, κάθε φορά που αιμορραγεί η ψυχή της. Εκείνη που φοβάται ώρες ώρες μέχρι και την ίδια τη φωνή της. Που στα σημάδια της αναζητά το γιατί μιας αιώνιας διαμάχης με τον εαυτό της. Αυτή που αν την δεις καλά, πάντα φαίνεται ταλαιπωρημένο το πρόσωπο της και ραγισμένο το χαμόγελο της. Εκείνη που τα βράδια αν την δεις είναι με ένα μπουκάλι αγκαλιά και μοιάζει κάπως .
Της είπαν πως ήταν ανικανη να αγαπηθεί, αλλα εγω ειμαι εδω. Να πεθαινω καθημερινά για να δω έστω και λίγο από το χαμόγελο της. Και να μην ειμαι εγώ αυτός που της προκαλεί το χαμόγελο.
Θα πέθαινα καθημερινά για αυτην. Και ας μην το μάθαινε ποτε.

...........................................................