Oyun Arkadaşım

ⓑⓞⓛⓤⓜ 24

Selamünaleyküm okurlarım☺️

Söz verdiğim gibi Cumartesi yeni bölümle karşınızdayım. Bundan sonra da bir aksilik çıkmazsa Her cumartesi günü yeni bölüm paylaşacağım🌹

O halde başlayalımmm🖤

𝕓𝕚𝕤𝕞𝕚𝕝𝕝𝕒𝕙𝕚𝕣𝕣𝕒𝕙𝕞𝕒𝕟𝕚𝕣𝕣𝕒𝕙𝕚𝕞

༻ ༺
༆ Artık Oyun Yok! ༆

~~~

Hırs...

Büyük düşmandı insana, insanlığa. Yıkardı, yakardı güzel olan her şeyi. Hırsın acısını da yıkılan ve yanan hissederdi. Aslında en büyük acıyı da yıkan ve yakan hissederdi...

Bu hikayedeki yıkan kişi de yakan kişi de aynıydı aslında. Yüreği de gözü gibi büyük bir hırsa bürünmüş, güzeli ne görüyor ne de hissediyordu. O sadece yıkma, yakma peşindeydi. 

Ama bilmiyordu ki bu hikayenin sonunda en çok acıyı kendisi çekecek...

~~~

"Kardeşim vazgeç artık. Kız başkasıyla sözlü. Niye hala inat ediyorsun? Bak, Leyla'nın yanında da bir şey diyemiyoruz. Sen de artık sus."

Faruk ne kadar kardeşini ikna etme çabasına girerse girsin Hasan vazgeçmeye yanaşmıyordu. 

"Abi beni en iyi senin anlaman lazım. Yengeme ne kadar aşık olduğunu hepimiz biliyoruz. Ya ben de Liva'ya çok aşığım. Neyini anlamıyorsunuz? Ben Liva'sız yapamam!"

Faruk oflayarak kalkmıştı oturduğu koltuktan. Yatakta yatan kardeşine başını iki yana sallayarak karşılık vermişti.

"Evet Hasan. Ben Leyla'ya çok aşığım. Ama tekrar ve tekrar söylüyorum Liva sözlü. Hatta yakında nişa-"

Pot kırdığını fark eden Faruk anında cümlesini yarıda bıraksa da Hasan buna izin vermezdi.

"Hatta yakında ne abi?"

Faruk "Yok bir şey" diyerek geçiştirmeye çalışsa da kardeşi ısrarla soruyordu.

"Abi hatta yakında ne?!"

Faruk en sonunda pes etmiş, gözlerini kardeşine çevirmişti.

"Nişan yapacaklarmış."

İşte şimdi kalbine hançer saplanmıştı Hasan'ın. Şu zamana kadar sevdiği kadının sahte sözlendiğini düşünüp teselli bulan Hasan, şimdi o teselliyi kaybetmişti. Yüreği tarifi olmayan acıyla kavrulmuştu. Yıllardır sessizce sevdiği kadının başka bir adamla olmasına tahammül edemiyordu ama kimse de onun tahammülünü umursamıyordu zaten. 

"Hasan... Bak kardeşim şu an üzülüyorsun, biliyorum ama-"

"ÜZÜLMEK Mİ?! NE ÜZÜLMESİ ABİ?!"

Sesini yükselten Hasan hıçkırıklarının arasından "Kahroluyorum" deyivermişti. Gözlerinden akan yaşları silmekle bile uğraşmıyordu. Acı çekiyordu. Acısının gözyaşlarıyla akışını hissetmek istiyordu belki de...

"Ben... Ben acı çekiyorum abi. En başta yanlış yaptım ben. Sevdiğim kadına inanmayarak hem de... Şimdi ne olacak? O adamla... Hem de kendisine iftira atan adamla mı evlenecek? Bu çok saçma. Çok saçma."

"Hasan kendine gel."

Abisini duymuyordu Hasan. Çünkü kendi içindeki çığlıklar dış dünyaya sağır etmişti onu.