Szklane Marzenia

Niegrzeczny chłopiec

– Naprawdę nic mi nie jest. – próbuję przekonać Aidena, gdy rozmawiamy przez telefon. – Po prostu muszę odpocząć od... z resztą sam wiesz.

– Trixie proszę cię tylko o to, żebyś uważała na siebie. – mówi, zmartwionym głosem. – Nie wymachuj za bardzo spluwą i staraj się wtopić w tłum.

– Widziałeś moje włosy? To niemożliwe z takim kolorem.

– Po prostu nie pakuj się w tarapaty, a ja zajmę się Mel i resztą spraw.

Jeszcze tylko kilka próśb o to bym nie narozrabiała w Fox Lake i kończymy rozmowę. Tak, urlop spędzę w mieścinie, którą niedawno wyśmiałam. Tam po prostu nie ma zbyt wielu turystów, a o tej porze roku łatwiej spotkać na plaży jaszczurkę niż człowieka. W dodatku istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że gdyby Evansowi coś odwaliło, nie szukałby mnie właśnie tam.
Nagle mój telefon zaczyna wibrować, a na ekranie pojawia się wielki napis informujący o tym, że dzwoni mój były/ przyszły chłopak. Biorę głęboki wdech i już mam ochotę wyrzucić telefon przez okno, gdy przez przypadek odbieram. Przeklinam w duchu samą siebie.

– Co chcesz? – pytam surowo.

– Podobno wyjeżdżasz. – słyszę równie zimny głos co mój. – Ze swoim nowym kochasiem?

– A jak tam twoja dziwka? – odgryzam się. – Już ci się znudziła i przypomniałeś sobie o mnie?

– Sprawdzam tylko czy dobrze się bawisz i czy on cię nie krzywdzi...

– W jaki sposób miałby mnie niby skrzywdzić? – syczę. – Zobaczę jak się liże z inną panną czy może wpakuje mi kulkę w rękę i nóż w nogę?

– Zrobił to Aiden! – oburza się blondyn, oczywiście olewając dwa wcześniejsze zarzuty.

– Ale to ty wydałeś taki rozkaz. – odpowiadam od razu. – Nie mam ochoty dłużej z tobą rozmawiać, bo muszę spakować się.

Rozłączam się i od razu ciskam telefonem o łóżko. Oczywiście, że musiał spieprzyć mi nawet to. Mimo wszystko gdzieś w głębi serca istnieje mała cząsteczka, która cieszy się z tego, że Evans zadzwonił do mnie, a w jego głosie mogłam odczuć lekką zazdrość. Odwracam się, czując, że jestem obserwowana. Dylan stoi w progu, uważnie przyglądając się mi.

– No co? – pytam, szukając mojej małej porcji nikotyny. – Gdzie są te cholerne papierosy...

– Chodzi ci o te? – chłopak pokazuje mi czarno zieloną paczkę, więc wyciągam po nią dłoń. – Nie ma takiej opcji. Od dziś koniec z paleniem.

– Ty chyba na głowę upadłeś. – parskam i podchodzę do niego, by zabrać swoją własność. Z każdym kolejnym krokiem zauważam pojawiający się bezczelny uśmieszek na jego buzi, sygnalizujący, że to tylko wygłupy, ale będę musiała namęczyć się nieźle. – Przypominam ci, że Aiden nauczył mnie jak się bić.

– W takim razie spróbuj mi je odebrać. – chowa paczkę do kieszeni spodni, a ja zaczynam się bać, że po wszystkim będę potrzebowała nowej, bo ta zostanie zgnieciona.

Ponownie wyciągam rękę w stronę chłopaka, jednak zostaje ona zablokowana, a ja pociągnięta mocno do przodu. Chwila mojej nieuwagi i już zwisam przerzucona przez jego ramię i nie mogę się wyrwać. Uderzam rękoma w jego pośladki, co jedynie wywołuje śmiech chłopaka. I wtedy orientuję się, że przecież sięgam do tej jednej konkretnej kieszeni, więc szybko wyjmuję upragnioną paczkę, a z niej jednego papierosa oraz zapalniczkę. Resztę chowam z powrotem do kieszeni. Zapalam papierosa, a parę chwil później do moich uszu dochodzi uporczywe pikanie. Gdy znów stoję na podłodze, wzrok Dylana jest jak u rodzica, który chce skarcić nieposłuszne dziecko. I nagle z sufitu zaczyna pryskać woda.

– Gratuluję. – mówi Chłopak, szukając czegoś w szufladzie. – Mam mieszkanie w motelu, a tu wszędzie muszą być systemy przeciwpożarowe, Ciołku.

Nie jestem pewna czy jest rozbawiony, czy może jednak wkurzony.

– Przepraszam... – mówię cicho z miną zbitego szczeniaka, co nie uchodzi jego uwadze. Od razu unosi jedną brew, jakby zastanawiał się nad tym jaką karę powinnam dostać.
Po ogarnięciu całego bałaganu i spakowaniu potrzebnych rzeczy, ruszamy w drogę. W międzyczasie dochodzi jeszcze do małej wymiany zdań na temat tego kto powinien prowadzić mój samochód, ale to chyba oczywiste, że za kierownicą usiądzie Dylan dopiero, gdy ja będę naprawdę zmęczona. W przeciwnym wypadku nie ma takiej opcji.

– Powinieneś mieć auto. – mówię, by przerwać niechcianą ciszę. – Jest praktyczniejsze niż motocykl.

– Nie ma mowy. – oburza się jakbym kazała mu spalić swój pojazd. – Lubię czuć wiatr we włosach.

– To wystaw sobie pyszczek przez okno. – dogaduję, przypominając sobie fragment pewnej książki. On wywraca jedynie oczami, zapewne mając już dość moich uszczypliwych aluzji. – Podsłuchiwałeś moje rozmowy?

– Nie. – odpowiada stanowczo. – Wszedłem, gdy rzuciłaś telefonem. Mogę wiedzieć co się stało?

– Nie możesz, nie musisz i nawet nie powinieneś.

– Uh... trzy odmowy w jednym zdaniu to jak dostać niezłego kopa w tyłek.

Jeszcze do niedawna nie sądziłam, że będę musiała zerwać z Danielem, a moje życie obróci się do góry nogami. Przysięgam, że gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że będę stała na czele szajki narkotykowej to bym go wyśmiała i zaproponowała towarzystwo w drodze do szpitala psychiatrycznego. A jeszcze bardziej bym wyśmiała osobę, która by oznajmiła, że Blake Evans złamie mi serce. Bo czy to przypadkiem nie ja powiedziałam kiedyś, że nie będę jedną z tych dziewczyn, które przez niego płaczą? Tak, to byłam ja i teraz już wiem, że nigdy nie powinno się mówić nigdy, bo życie potrafi być zaskakujące i przewrotne.
Ukradkiem spoglądam na mojego towarzysza, którego znów pochłonęła lektura. Młody gangster z książką, to dopiero niecodzienny widok. Cichutko wzdycham, nie wiedząc co mam dalej robić. Za niecały miesiąc przyjdzie mi podjąć ciężką decyzję. Jeśli nic się nie zmieni to w moim sercu nadal będzie zarozumiały, agresywny i bezczelny człowiek, a ja zapewne będę chciała kontynuować to co jednocześnie niszczy mnie i odbudowuje. Zdrowy rozsądek podpowiada mi jednak dwie inne opcje. Zostać z Dylanem i prawdopodobnie mieć dużo spokojniejsze życie niż dotychczas lub olać wszystkich facetów i skupić się na sobie. Bo w sumie jak mogłabym być z innym, gdy kocham Evansa...

– A jeśli nie będę chciała do niego wrócić? – wypalam, choć wcale nie miałam takiego zamiaru.

– O tym właśnie myślisz? – Dylan odkłada książkę i siada tak, by mieć lepszy widok na mnie. – Wtedy dalej będziemy się świetnie bawić. Może z czasem poczujemy coś do siebie i będzie jeszcze fajniej.

– A myślałam, że już się zakochałeś. – parskam, będąc pewna, że chłopak właśnie wywrócił oczami.

– Jest miło, gdy jesteś obok, ale nie, Trixie... nie zakochałem się jeszcze. Mimo wszystko powstrzymuje mnie zdrowy rozsądek i świadomość tego, że ta przygoda może się niedługo skończyć, a ja zostanę sam z uczuciem, którego nikt nie odwzajemnia.

– Czyli gdybym jednak postanowiła wrócić do Evansa, pozwolisz mi na to. – stwierdzam.

– Niechętnie, ale tak zrobię. – odpowiada szczerze. – Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest łatwo zapomnieć o drugiej osobie od tak. Mimo wszystko jeśli tylko usłyszę, że cierpisz przez niego, zabiorę cię i będę tak długo więził, aż przemówię ci do rozumu.

Uśmiecham się delikatnie i powoli zjeżdżam na pobocze. Jestem już trochę zmęczona, więc czas na zamianę. Rozsiadam się wygodnie na miejscu pasażera i zasypiam. 

Plaża jest zupełnie pusta, a słońce miło grzeje moją skórę. Związuję włosy w wysokiego prowizorycznego koczka, rozwiązuję górę od bikini i kładę się na brzuchu. Szum fal przyjemnie pieści moje zmysły. Jest tak miło, że mogłabym tak zasnąć i przy okazji nabawić się udaru. Grunt to pozytywne myślenie.
Nagle czuję na plecach zimny krem, od czego natychmiast wykrzywiam usta w grymasie. To nie jest fajne. Mimo wszystko potrzebuję filtra, by nie przypiec się jak kurczak na rożnie. Silne dłonie wmasowują mazidło w moją jasną skórę, przy okazji rozpieszczając mnie. Brakuje mi tylko drinka z parasolką, ale mogę zadowolić się zimnym piwem.

– Mogłabym zostać tu na zawsze... – mruczę, przymykając oczy z rozkoszy.

– Wtedy musiałbym cię zbierać przy pomocy szufelki. – śmieje się Kane i kładzie obok mnie, wciąż gładząc skórę na mym ramieniu. – Nie uważasz, że fajnie jest przestać być kłębkiem nerwów?

– Oczywiście, że fajnie. – odpowiadam, zerkając na niego. – Ale w tym wszystkim nie ma pikanterii, którą lubię.

– Dlaczego laski są takie skomplikowane... – jego usta wykrzywiają się, a brwi marszczą, dając mi sygnał, że to była zła odpowiedź. – Z jednej strony chcecie księcia na białym rumaku, ale fajnie by było, żeby książę zrzucił zbroję i wskoczył w skórzane łachy.

– O popatrz, to prawie tak jakbyś opisał siebie. – parskam i wystawiam w jego kierunku język. – Przed Evansem miałam chłopaka, który był dla mnie oschły i na końcu okazało się, że zdradza mnie z przyjaciółką. Chyba po prostu przyzwyczaiłam się do bycia z facetami, którzy mnie wkurzają, a ty jesteś zupełnie inny.

– Jak to inny? – docieka, jakby naprawdę nie rozumiał co mam na myśli.

– Ty jesteś jak prawdziwy niegrzeczny chłopiec. – odpowiadam. – Zły dla każdego, tylko nie dla mnie. To jak połączenie łobuza i chłopaka z sąsiedztwa.

– To źle?

– Myślę, że jesteś świetnym kandydatem na chłopaka. Tylko ja nie potrafię tego docenić...

###
Dzisiejszy rozdział jest dość lekki. Może wieczorem pojawi się kolejny, ale nie obiecuję. Koniec zbliża się tak szybko, że już tego nie chcę... a na dodatek do głowy wpadło mi zakończenie, za które moglibyście mnie zamordować. Nie, nie czycham na życie Trixie tak jak kiedyś xD możecie być pewni, że będzie żyła.