Clara's Journey

The Journey [27]

Chapter 27   Through the Rain

(LUIS PATRICK’s POV)

It was almost 7:00 pm when we decided to close our booth due to the heavy rain. Yes. It rained. Sa sobrang lakas we cancelled the activities we’re supposed to have tonight. Ewan kung ano ang problema ng langit.

“Kuya Jobim. Ako na po ang bahala dito..” Sabi ko kau Kuya nung kami na lang ang natira. “Baka mahirapan ka pang makasakay pag nagtagal ka pa dito. Isa pa, medyo humina na rin ang ulan.”

“Nako Patrick di ko tatangghihan yang offer mo a. Mauna na ako. May dadaanan pa rin kasi ako sa office ni Mama. Sige, maiwan na kita. Ingat!”  sabi ni Kuya sabay umalis na.

Naiwan ako sa booth.

Papatigilin ko pa rin ang ulan kahit na may sasakyan naman ako. Ayoko pa rn kasing umuwi sa bahay. Pag uwi ko naman don wala akong maabutan. Mga katulong lang. Wala si mom. Wala si Dad. Ay mali, wala na nga pala akong dad. PAsensya na. Ambisyoso lang. HAha

Mom said Dad had died in a plane crash when I was just two. Si mom lang ang bumuhay sa akin. Through my growing years, laging wala sa bahay si mom because of the business she inherited from her parents. Oh please.. Ayoko na magkwento pa tungkol sa buhay ko. Let’s just wait for the rain to stop.

*raindrop*

*raindrop*

*raindrop*

Halos 30 minutes na akong nakatunganga pero di pa rin tumitila ang ulan. Napilita na tuloy talaga akong magsara saka umalis. It was raining very hard. I started the engine. Ang dilim ng daan, I focused the lights and what I saw made me tremble. There was a blur image of a lady standing in front of the drive way. I pushed the horn button. The image didn’t move a single step.

Oh fck.

What was wrong with her?

And though it was raining very hard, I went out of the car to shoo her away. I was almost wet when I reached her.

“Miss, pwede ba? Tumabi ka muna.. Dadaan kasi kami ng sasakyan ko. Kung pwede lang..”

Di sya sumagot.

“Miss. Basa na tayo pareho. Makisama ka naman. Pag di ka pa umalis sasagasaan na kita.” Banta ko sa kanya. Syempre joke ko lang naman yun. Sinabi ko lang para umalis na sya.

Tumawa sya.

Baliw ata ‘to.

“Mabuti pa.. Mabuti pa nga sagasaan mo na lang ako. Sagasaan mo na lang ako para wala na akong maramdaman. Gawin mo na.. Patrick.”

And she raised her head. It was then that I realized who the girl was..

“Clara?”

She smiled weakly.

“Clara what happened?!” Tanong ko sa kanya. Pero wala na syang narinig dahil bago ko pa natapos ang tanong ko, nawalan na sya ng malay.