HEXAGON

အပိုင္း ၂

သကၠရာဇ္ xxxx

ျပကၡဒိန္ေတြ မရွိခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေန႔ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြသည္ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့။ မည္သူမွ အတိအက်မမွတ္မိေသာ္လည္း မိုး ရွားျခင္းမွ စသည္။ ကမၻာေျမတြင္ မိုးနည္းသည္ထက္ နည္းလာသည္။ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး မိုးမရြာေသာေဒသမ်ား တျဖည္းျဖည္းမ်ားျပားလာကာ သဲကႏၲာရမ်ားသည္ ကမၻာ့ေျမပုံ၏ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေနရာယူလာခဲ့ၿပီ။ တိုင္းျပည္နယ္နိမိတ္မ်ား မရွိေတာ့။ အစိုးရ၊ ဥပေဒ၊ လူ႔က်င့္၀တ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ရွင္သန္ျခင္းတစ္ခုသာ အေရးပါသည့္ ငရဲကမၻာ။

ခ်ိဳင့္ခြက္အျပည့္ ေျမလမ္းေပၚတြင္ ဘီးျမင့္မ်ားႏွင့္ လမ္းၾကမ္းေမာင္းကားတစ္စီး အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ လမ္းအခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ တစ္ခ်ိန္က ေျဖာင့္ျဖဴးရွည္လ်ားေသာ လမ္းမႀကီးအျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ အထိန္းအမွတ္ျဖစ္ေသာ ကတၱရာစအခ်ိဳ႕က်န္ေနေသးသည္။ အမ်ားစုမွာ မီးေလာင္ထားသလို မည္းနက္လ်က္။ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ၿပိဳက်ေနေသာ အေဆာက္အဦပ်က္မ်ား၊ အမိုးအကာ မက်န္ေတာ့ဘဲ မီးေလာင္ခံထားရသည့္ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ တိုက္ခန္းမ်ားသာရွိသည္။ အရာရာသည္ ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီး ဖုန္မႈန႔္၊ သဲမႈန္မ်ား ဖုံးလႊမ္းထားသည္။

ဒုန္း..

ကားသည္ ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးထဲက်ကာ ေျမာက္တက္သြားသည္။ ဧက ကားေမာင္းမပ်က္။ လမ္းေဘး၀ဲယာကိုပါ ဂ႐ုစိုက္ သတိထားရင္း ေရွ႕ဆက္ေမာင္းသည္။ ထိုင္ခုံမ်ားျဖဳတ္ထားသျဖင့္ ကားေနာက္ခန္းတြင္ လိုက္ပါလာသူမ်ားသည္ ေသတၱာလြတ္တစ္လုံးထဲ ဖန္ေဂၚလီထည့္ လွိမ့္ေနသလို အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမၽွ မညည္းညဴဘဲ အသံ တိတ္ေနသည္။

သရဲတေစၧမ်ားသဖြယ္ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနေသာ လူစုစုကို ဟိုနားဒီနားေတြ႕ရသည္။ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ အုပ္စုဖြဲ႕ရင္း ထိုင္ေနၾကသည္။ အိမ္ပ်က္မ်ားၾကားထဲမွ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း မည္သူမွ အထူးအဆန္းလုပ္ကာ လွည့္မၾကည့္။ ဖိနပ္တစ္ရံ၊ ေပါင္မုန႔္တစ္စအတြက္ လူသတ္ေနေသာ ေခတ္ကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မထူးဆန္း။ နိုင္ငံေတြမွာ အမည္မရွိခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သလို ကိုယ္က်င့္တရားေတြ၊ စည္းကမ္းေတြဆိုတာ ယုံတမ္းပုံျပင္မ်ားလို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေခတ္ကာလတစ္ခု။