႐ုတ္တရက္အေမွာင္က်သြားသည္လားထင္ရသည္။ တိမ္စိုင္မ်ားေနာက္ကြယ္ေရာက္ရွိသြားေသာ ေနမင္းေၾကာင့္ အပူရွိန္သက္သာသြားခဲ့ၿပီ။ ေရစိုေသာ ေျမျပင္သည္ ညိဳေမွာင္ေနသည္။ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ စိုက္ခင္းေလးသည္ စိမ္းလန္းကာ အသီးအပြင့္မ်ားႏွင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ။ စိုက္ခင္းေဘးပတ္လည္တြင္ ေရပိုက္မ်ားသြယ္တန္းထားၿပီး လြင့္ထြက္ေနေသာ ေရမႈန္ေရစမ်ားၾကားတြင္ လိပ္ျပာငယ္မ်ား ပ်ံသန္းေနသည္။
ခပ္ရြယ္ရြယ္ ခရမ္းသီးတစ္လုံးကို ဆြတ္ယူကာ နႏၵ ျခင္းထဲထည့္သည္။ ႏွာေခါင္းေသးေသးေလးကို ယားယံသလို တစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္ေတာ့ ေပ သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ေအးေသာ မ်က္ႏွာသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေအးျမသည္။ ဆလတ္ရြက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပဲသီးေတာင့္မ်ားရွိေနေသာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးသည္ စိတ္ႏွစ္လိုဖြယ္။ တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရသြားသလို ေဘးသို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ စိတ္ညစ္သလိုေခါင္းခါသည္။
"ျဖည္းျဖည္းဗ်၊ ေကာက္စရာမက်န္ေတာ့ဘဲေနမယ္"
ဒီပက မၾကားသလို အာ႐ုံမရွိ။ ႀကံ့ခိုင္သူ၏ ေျခေထာက္ေအာက္ေျခနားမွ ဆြလက္စ ေျမျပင္သည္ ရစရာမရွိ။ ေျမစိုင္ေျမလိပ္မ်ားၾကားတြင္ အာလူးမ်ားသည္ ခြန္အားသုံး ေပါက္ ထားသျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေပါက္တူးကို အားရွိပါးရွိ ေျမႇာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးမွ ေလထဲတြင္ရပ္သြားသည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္းျပန္ခ်ကာ နႏၵရွိရာ လွည့္ၾကည့္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ နႏၵ"
"အင္း.."
"ဟိုကေလးအေၾကာင္း မင္းသိလား"
"အတၱလား.."
"ေအး.."
"သိတယ္..."
"မင္း မတားဘူးလား.."
နႏၵ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ား မသိမသာေႏွးေကြးသြားသလို။ ေျမစိုင္မ်ားၾကားထဲ လူးလြန႔္႐ုန္း၀င္သြားသည့္ တီေကာင္ေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္။
"တားေနတာပဲဗ်ာ၊ ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ရွင္းျပလို႔မရဘူး၊ စိတ္စြဲေနတာ"
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
