ဆူညံသံမ်ားတိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္ အရာရာသည္ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ။ မီးစြဲေလာင္ေနေသာ ကားႀကီးမွ မီးေတာက္မီးလၽွံမ်ားေၾကာင့္ အရာရာကို ျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေျမျပင္တြင္ လဲက်ေနသူမ်ား၏ ေသြးမ်ားအိုင္ထြန္းလ်က္။ ဧက ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ဆဲျဖစ္သည္။ လူသတ္ရတာကို သူ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း လိုအပ္လၽွင္ လက္ေႏွးတတ္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ရွိသမၽွလူအားလုံးကို သတ္စရာလိုသည္မထင္။ ယခုေတာ့..
ေလျပင္ကိုခြဲသြားသည့္ ဓါးသံႏွင့္ နာက်င္စြာေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အဂၢမ်က္ႏွာတြင္ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားေပလ်က္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ဓါးရွည္ျဖင့္ ေက်ာဖက္မွ ထိုးစိုက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသြးေအးမႈက ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ လူတစ္ေယာက္သတ္ရသည့္ မ်က္ႏွာအမူအရာသည္ အနည္းငယ္ပင္ ေျပာင္းလဲမႈမရွိ။
"ေတာ္ေတာ့ အဂၢ"
ေျပာေနစရာမလိုေတာ့။ လဲက်ေနသူမ်ားတြင္ အသက္ရွိသူ တစ္ေယာက္မွမက်န္။ ေျခရင္းနားတြင္ လဲက်ေနေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတြဲႀကီး၏ အသက္မရွိေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္လ်က္။ က်န္ ကားႏွစ္စီးကို မီးစြဲေလာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေပါက္ကြဲသံငယ္မ်ား ထြက္ေပၚေနၿပီ။
မီးညႊန႔္မီးေတာက္ အလင္းေရာင္မ်ားေအာက္တြင္ အဂၢသည္ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္လိုပင္။ မိမိေရွ႕မွ အနိဌာ႐ုံကို မ်က္ႏွာမပ်က္ ၾကည့္နိုင္သူကို ဧက စိတ္ထဲအံ့ၾသရသလို တစ္မ်ိဳးမျဖစ္ဘဲမေနနိုင္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ ရက္စက္လြန္းသည္။ ငရဲ ေနရာကိုေက်ာခိုင္းကာ ဒီပရွိေနရာ လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီပသည္ ေက်ာက္တုံးေပၚ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ေနသည္။ အနားရွိ မက္ရွင္းဂန္းႀကီးမွာ မီးေတာက္မတတ္ ပူေနဆဲ။ ဧကသည္ ဟိုးအေ၀းမွပင္ လွမ္းဆဲေတာ့သည္။
"မင္း အေဖမွတ္လို႔ ဒီေလာက္ပစ္ေနတာလား၊ က်ည္ဆံေတြကို မင္းအေမက အလကားေပးေနလို႔လား၊ ငါ.."
အသံမ်ားတိတ္သြားကာ ေျခစုံရပ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အေလာတႀကီး ဒီပနားသို႔ ေလၽွာက္သည္။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
