Chapter 10: Fly And Breathe

128 41 28
                                    

I'm on my way to Drake Halton's unit. Dala-dala ko ang damit niyang hiniram namin ni Vyl kahapon. I'll leave this in front of his door so it will look like a room service or somehing. Buti na lang nabanggit niya ang floor at unit number niya kaya hindi na ako nahirapang hanapin.

It's sunday meaning it's my wash day kaya nilabhan ko na ang lahat ng kailangang labhan, including the clothes we borrowed without permission. I left Vyl inside the condo kasi wala naman siyang maitutulong sa akin dito.

Paglapag ko ng nakaayos at malinis na pagkakatupi na mga damit sa harap ng kaniyang pintuan, dali-dali na agad akong umalis doon. I still I can't believe that I'm doing this. I will really be in big trouble if he finds out.

I'm on my way back to my condo unit. Nang nasa labas na ako, may naririnig akong kakaibang ingay mula sa loob. Agad kong binuksan ang pintuan at agad na lumaki ang aking dalawang mata sa nakita. Vyl was sitting in an indian position but he's not on the floor.

He's floating.

Both of his eyes are closed and his hands are rested on his legs. Is he meditating?

"What are you doing?" Kunot-noong tanong ko. Naglalakad ako palibot sa kaniya habang nanlalaki ang mga matang namamangha. "How are you doing that? You're floating for Pete's sake!"

He slowly opened his eyes and stared at me blankly. "This is natural for us."

That left my mouth opened. Right, how stupid of me to react. He kinda looks serious though, not the Vyl I'm used to.
"So, are you meditating?"

"No."

"Then what?" Umupo ako sa lapag sa mismong harap niya habang namamangha pa rin. He closed his eyes again without answering me. Akala ko hindi niya ako sasagutin kaya magsasalita na sana ulit ako ng inunahan niya ako.

"I'm trying to contact my brother. I need to know what's happening in Pluvilia."

Natahimik naman ako at inoobserbahan lang ang ginagawa niyang paglutang sa harap. So they can communicate, huh? Lagi kong nakakalimutan na hindi nga pala normal itong kasama ko. To be honest, this is the first time I've seen him doing extraordinary stuff. I wonder if he can fly.

"Damn it!" Nagulat ako ng bigla siyang sumigaw at tuluyang bumagsak sa lapag mula sa pagkakalutang. Napasabunot siya sa kaniyang buhok na nakapagpakunot ng aking noo.

"What happened?"

"Fuck, I can't contact him or any of them at all!" I can hear clear frustration from his voice. He looks really troubled.

"Why can't you contact them?"

"I don't know!"

I was slightly taken aback by his shout. Hindi ko akalaing sisigaw siya kaya napaatras ako ng kaunti. Napansin niya agad ang naging reaksyon ko kaya nakita kong kumalma ang kaniyang ekspresyon.

"I'm sorry. I didn't mean to." He sincerely said. Tumango lang ako at nagkibit-balikat. I'm not really offended by it.

"It's okay," I said and smiled. I think he noticed something from my smile because he came closer to me before sighing. He held both of my hands and caressed it gently. Gulat man sa ginawa niyang pag hawak ng aking dalawang kamay, hindi na lang ako umimik at hinayaan siya.

"Look, I'm really sorry. I'm just frustrated because I won't know what's happening there if I can't contact them."

"Is it that bad? What will happen if you can't contact them?"

Nagdalawang isip muna siya kung sasabihin niya ba sa akin pero sa huli, pinili niya namang sabihin. "Remember what happened yesterday? When we were buying clothes?"

Emerald EyesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon