KAYBOLAN IŞIKLAR

Bölüm 13

Okunma oranı 301'e ulaştı. Hepinize teşekkür ederim.

Saatler sonra İstanbul'a gelmiş,annemizin evinde koltukta oturuyorduk. Sadece susuyorduk. Belkide ikisininde yüzleşmeye cesaretleri yoktu. Belkide ikisi de göründükleri kadar güçlü değillerdi. 

''Ona neden vurdun?'' diye bir sorun yöneltti anneme abim. Annem şaşkın ama bir o kadarda kızgın bir yüz ifadesiyle gözlerini üzerimizde gezdiriyordu. 

''Cevap ver!'' Abimin yükselen sesiyle olduğum yerde zıpladığıma yemin edebilirim.

''abi.'' 

''Ona bunu neden yaşattın? Neden yaptın bunu?'' Ayağa kalktı ve annemin önünde eğildi. Benim ise kafamın içinde dönüp dolaşan o soru. Bunu nasıl öğrenmişti? 

Abim annemin omuzlarına elini yerleştirip onu salladı. ''Sana soruyorum!'' Annem sinirle ayağa kalkıp abimin kollarını itmesiyle abim yere düşmüştü. 

Abimin kolundan tutup ''Abi hadi kalk gidelim.'' 

Ayağa kalkıp mutfakta olan annemin yanına gitti. Masanın üzerinden aldığı bardağı duvara fırlatmasıyla annem bize döndü. 

''Onu alıp buradan gideceğim. Ona bana yaşattıklarını tekrar yaşatmana izin vermeyeceğim. Esil,eşyalarını topla. Gidiyoruz.''

Odama dönüp çantamdan çıkarttığım anahtarımla odamın kapısını açtım. Kendime bir valiz hazırladım. Daha fazla kıyafet doldurdum valizime. Odamdaki penceremin önündeki küçük saksıdaki bitkimi alıp çantamın suluk kısmına yerleştirdim. Valizimin fermuarını kapatıp odama son kez baktım. Göz yaşları ve hüzün dolu odama son kez göz gezdirdim. 

''Ben hazırım. Hadi gidelim.'' 

''Hiç bir yere gitmiyorsun Esil.'' Dedi annem. Bileğimi tutan elini sertçe itip abimin önüne geçtim. 

''Evet gidiyorum. Senin beni,bizi asla bulamayacağın bir yere.''

Evden hızlıca çıkıp gitmiştik. Her şey bir anda,ışık hızında gerçekleşmişti. Yol boyu tek kelime bile konuşmamıştık. O yolu izledi bense ara sıra yüzünden hüzün akan o adamı. Abimi... 

''Babamın burada bir evi var,yani yeni satın aldı.'' Sessizce başımı salladım. 

''Biraz orada kalacağız sonra...''

''Sonra ne?'' Diye devam ettim.

''Sonrasını bilmiyorum. Gerçekten bilmiyorum Esil.'' Kendimin bile zor duyduğum alçak ses tonumla ''Peki.'' dedim. 

Yaklaşık on dakika sonra arabayı durdurdu. ''Geldik.'' Arabadan indiğimizde karşımda gördüğüm on katlı lüks bir binaydı. Eski evimden daha güzel olduğu kesindi tabii.

''Valizini aldım,hadi girelim.'' Apartman kapısından içeri girdik. Asansöre binip dairemizin olduğu kata çıktık. Dairemizin önüne geldiğimizde abim valizi bırakıp ellerini ceplerinde gezdirdi. 

''Anahtarı arabada unutmuşum. Sen bekle geliyorum.'' Başımı sallayıp gülümsedim. Asansöre binip gitti. 

''Esil.'' Tanıdık gelen bir ses ismimi söylemişti. Çok tanıdık,sanki daha önce birden fazla duyduğum bir ses. Çok ince değil,çok kalın da değil. Yumuşak bir sesti. 

Arkamı döndüğümde o yüzle karşılaştım. 

Hepinize yeni bölümden merhaba! 300'ü geçtiğinde yeni bölüm paylaşacağımı söylemiştim ve 301 oldu. Hepinize çok teşekkürler. 

Sizce Esil kim ile karşılaşmış olabilir? yorumlarda belirtirseniz sevinirim. Oy kullanmayı unutmayın. Keyifli okumalar.