KAYBOLAN IŞIKLAR

Bölüm 29

*Esil'in ağzından."

Abim hiç bir şekilde kimseyi dinlemeden beni alıp evden çıkmıştı. Şimdi ise yarım saattir arabada oturuyorduk. Tek kelime etmedi. Yüzündeki ifade,göz yaşları,nefes alış hızı en büyük cevaptı aslında.

Koskoca bir yıl geçti. Ailemden,Rüzgar'dan,Asel'den,Selin'den uzakta bir yıl.

Hiç düşünmeden denize atladıktan biraz sonra bulunmuşum. Adnan abi ve Leyla abla bulmuş beni. Baygın bedenim suyun üzerinde haraketsiz bir şekilde duruyormuş. Hatırlamıyorum. 

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Yaklaşık bir hafta hastanede kaldım. Her anımda yanımda oldular. Kimliğim ve telefonum üzerimde olmadığı için aileme de haber verememişler. Uyandığımda da onlara haber vermelerini ben istemedim.

Korktum...

Bir yıl boyunca onların yanında yaşadım. 

Bugün salonda abimi gördüğümde bir anlına kalbim durmuştu sanki. Şuan bile attığından emin değilim. 

Onu o kadar çok özlemiştim ki saatlerce sarılmak istiyorum ona. Ama korkuyorum...

Artık daha çok korkuyorum,her şeyden.

Adnan abi ve Leyla abla hala dışarıda bekliyorlardı. Oradaki hiç bir eşyamı almadı. Sadece o gün üzerimdeki kıyafetler.

"Neden?" Diye sordu yolu izleyerek. Kesik nefesleriyle. Kan çanağına dönmü gözleriyle. Titreyen elleriyle.

"Ne neden?" Diye cevap verdim soğuk kanlılıkla.

Bir dakika. Soğuk kanlı?!

Arabayı çalıştırdı. Hızlı sürüyordu. Şuan ne hissettiğini anlamakta daha da çok zorlanıyorum.

Arabadan indik ve eve geldik. Evimize.

"Lütfen,yani sadece gel olur mu?" Dolu gözlerimle baktım. Başımı salladım.

Önce apartmanda içeri girdik,sonra eve.

Gözlerimi evde gezdirdim. Her şey aynıydı,hiç bir şey değişmemişti.

Karşıma geçip eliyle oturmamı işaret etti. İtiraz etmene oturdum. 

"Şuan sana sarılmak istiyorum ama yapamıyorum. Canını yakmaktan korkuyorum." Dedi acı dolu ses tonuyla.

"Şuan sana kızmak istiyorum ama kızamıyorum." Diye devam etti.

Bense başımı öne eymiş,ellerimi izliyordum. Ve ağlıyordum. 

"Esil,yüzüme bak." Diyerek eğildi önümde. Kaldırmadım. Yüzündeki ifadeyi görmekten korkuyordum çünkü.

Elini çenin altına koyup sessizçe konuştu.

"Se-sen gerçek misin?" Başımı salladım ve cevap verdim.

"Peki sen? Sen gerçek misin?" Omuzlarımdan beni kendine çekip sıkıca sardı bedenimi kollarıyla. Ne sıkıyordu,ne de gevşek tutuyordu kolarını.

"Gerçeğiz ikimizde." Kulağıma fısıldayarak.

Çok nazikti,canımı yakmak istemiyordu ama kollarının arasından kayıp gitmemden korkuyordu. Bense ona daha sıkı sarıldım ve hıçkırarak,nefesim kesilene kadar ağladım.

İki yana sallanıp saçlarımı okşuyordu. Sakinleşmemi istiyordu. 

"Geçti."

"Artık birlikteyiz." 

"Yanımdasın."

Diyordu ağlaklamaklı sesiyle. 

Canım yandı,hemde çok. Rüyalarım kabusa döndü. Hayallerim,artık hatıramıyorum bile. Hayatım cehenneme döndü.

Ben sadece biraz mutluluk,huzur istedim. 

Ama istediğim mutluluğun birazı bile tüm hayatımı cehenneme çevirmeye yetmişti.

"Uyumak ister misin?"

"Duş almak istiyorum." Dedim. Abimden ayrılıp banyoya ilerledim. Sıcak bir duş alıp abimin yanına geri döndüm.

Koltukta,başı iki kolunun arasında sessizce oturuyordu. Belkide herşeyin,bugünün bir rüya olmasından korkuyordu.

"Abi." Diye seslendim naif bir ses tonuyla.

Başını kaldırıp tebessüm etti. Ayağa kalkıp yanıma geldi.

"Efendim bir tanem?"  Dedi saçlarımı okşayarak. Kollarımı beline sarıp konuştum.

"Hani biz şimdi kardeşizya." Dedim. 

Gülerek cevap verdi.

"Ee?"

"O zaman beraber uyuyabilir miyiz?" Diye sordum. 

Ona bunu kardeş olduğumuzu öğrendiğimiz ikinci gün de sormuştum. Yine sordum. 

"Olur. Uyuyalım." Dedi ve yine aynı cevabı aldım.

Elini her saçımda gezdirişi beni biraz daha uykunun kollarına itiyordu. 

.

.

.

"Anne!... Lütfen yapma! Anne? Anne!" 

"Esil? Bir tanem? Korkma. Geçti." Diyerek sarıldı bana.

Sonra da delik deşik uykuma devam ettim.

Gözlerimi açtığımda abim yanımda yoktu. Onu göremediğimde içimi umarsız bir korku kapladı. Odanın içinde,her yerde gezindim ama abim yoktu.

"Abi?" İlk seslenişimde abim koşarak odaya girdi.

"Esil?"

"Neredeydin? Çok kortum!" Diyere sarıldım.

"Senin olmadığın o bir yıl boyunca bende hep böyle korkarak uyandım. Her sabah gezindim evin içinde belki yaşadıklarımız bir kabustur,sende " şaka!" Diyerek çıkarsın diye."

Söyledikleri,anlattıkları kalbimi delip geçti. 

"Hadi yüzünü yıka,sana sürprizlerim var." Dedi,saçlarımdan öpüp odadan çıktı.

Bende yalnızlığımla birlikte odada başbaşa kaldım.

(...)

Merhabalar! 

Normalda 6-7 gün sonra falan atmayı düşüyordum ama yazmak istedim. 

Bölüm sayısına göre okunma cidden çok az ama umudumu kesmedim sndndnd

Bölüm ile ilgili yorumlarınızı bırakırsanız çok sevinirim.

Oy atmayı unutmayı.:D

İyi geceler...