His Touch (Book 1)

Chapter 50

Chapter 50

Johnson keep on calling me but I always decline his calls.

Nagpaalam na rin ako sa mga Auntie ko na magti-take muna ako ng leave, I told them that I need a little space for myself. Sinabihan ko rin na huwag 'yon ipaparating sa mga kapatid ko.

I even asked Fen for a favor, sabi ko kung hahanapin man ako ng mga kapatid ko ay lagi niyang sasabihin na kakaalis lang o hindi kaya naman ay hindi pa pumapasok.

Lumipat na rin ako ng unit, nasa floor na ako nila Ate Esme, iniwanan ko na ang unit ko na nasa rooftop.

Isang linggo na ang nakakalipas, miss na miss ko na siya at ang mga kapatid ko.

I disappeared like a bubble, I didn't give them any information where am I or what am I doing.

Hindi ako humawak ng phone sa loob ng isang linggo na 'yon, palagi kong pinapatay ang tawag kahit na alam kong mahalaga lalo na kung galing kay Leie.

Johnson messaged me, he said I should answer his calls but I just can't. I don't have any energy to talk, no I don't have any desire to talk.

Nangako ako sa sarili ko na wala akong kakausapin sa kahit sino hanggang sa matapos ko ang tulong ko kay coffee guy, I will help him because I badly need to.

Ibinigay ko kay coffee guy ang kape na hawak ko, binili ko ang isa para talaga sa kaniya.

"Here's your coffee, tulog muna ako." Sabi ko sa kaniya at tinanguan niya lang ako.

Galit ako sa sarili ko, magulo ang sitwasyon ko tapos puro pa pang-dalos ang mga desisyon na nagagawa ko.

Gustong-gusto kong kausapin si Zachary, I need his words, advice and presence but I believe it would make him worry if I try to open things up to him.

Ako na lang muna siguro sa ngayon, literal na sosolohin ko na lang 'to kahit sobrang hirap ng hinihingi niyang tulong.

I need to get coffee guy's body on an abandoned driveway, he said his body was there and he wants me to get it. I actually don't know how would I get his body, he looks masculine and of course his body would be a bit heavy.

I promised myself not to ask for someone's help dahil ayokong may madamay pa.

Kahit na abandonado na 'yon, sigurado akong may nagbabantay doon. Of course it has, there's a human body inside it. Imposibleng wala.

Isang linggo na rin akong umiissip ng plano, hindi ko siya kayang sabihin sa pulis dahil baka ako lang ang i-interrogate. For sure they'll ask me how did I know that and I can't answer them 'sinabi po sa akin ng kaibigan kong multo.' they'll think I am crazy.

Sobrang kinakabahan ako dito dahil alam kong sobrang delikado nito, hindi madali ang tulong na 'to pero wala akong magagawa dahil kailangan kong magawa ito.

Hinawakan ko ang kwintas ko. Kahit na hindi ko nakikita o nakakausap si Leie, atleast this necklace is here with me. Kahit ito na lang, kahit hanggang dito na lang.

"Coffee guy, let's do this."

"Not today, hahanap ako ng tamang araw." Sagot niya sa akin pag-tapos niyang umikot ng dalawang beses.

Tumango na lang ako sa kaniya. Handa naman na ako sa pwedeng mangyari pero hindi nawawala sa akin ang kaba.

Up until now I don't know how is he just unconscious in that place, he's alive but he can't get back to his body yet.

Next day, wednesday, I decided to jog to distract myself. I'm sure no one will see me here since everyone is always busy.

Lani is always with my brother, Kuya Agust is always busy as well as my siblings.

I stopped jogging to change the song, pag-tapos kong palitan ay tatakbo na ulit sana ako pero nakita ko siya.

I acted like I didn't notice him, dumiretso lang ako pero nahawakan niya ang braso ko kaya napatigil ako.

"Haffai." He called.

"What?"

"Haffai, let's talk."

"Let me go." I said.

Gusto ko ng umalis ngayon pa lang dahil konti na lang ay alam kong maiiyak na naman ako. Mahina ako pagdating sa kaniya.

"Haffai-"

"I'm not Haffai." I lied.

Nakita ko ang pag-kunot ng noo niya. I know i'm dumb for saying that pero wala na akong maisip na rason para mabitawan niya ako.

"Stop pretending please..." He said.

Lumunok ako. Nanghihina na naman ako, konti na lang parang bibigay na ang mga tuhod ko. Not now please, not now. Ayokong makita niya ako na nanghihina dahil sa kaniya. I should keep pretending.

I still have things to do, hindi pwedeng magkaroon ako ng interaction kahit na kanino sa kanila.

"Stop hindi ako si Haffai."

"Baby please. Tama na."

Tumingin ako ng diretso sa mata niya. "I'm not Haffai, ilang beses ko bang sasabihin sayo?"

Tatakbo na sana ako para maiwasan na siya pero hindi ko agad 'yon nagawa dahil sa mga sinabi niya.

"You can lie to them but not to me, my heart belongs to you and I know you're the Haffai that I love." He said.

Lumunok ulit ako atsaka siya hinarap. "Wow, maswerte pala siya?" I said sarcastically.

"You'll keep on pretending? Okay, if that's what you want then I respect you." He said.

"Next week is my flight, come over to airport if you can. Give me a hug, even if it's a stranger hug. Kahit 'yon na lang, please." Sabi niya pa.

Hindi siya ganito, hindi siya nagmamakaawa. This is the first time I saw him begging like this, this is the first time I hear his weakest voice. Ganito na ba talaga siya nasasaktan dahil sa akin?

Gusto ko siyang yakapin pero hindi ko pwedeng gawin 'yon.

Hindi ko na lang siya pinansin at lumayo na ako sa kaniya.

I heard his last words which are "I'll be back.".

Binilisan ko na ang pag-takbo ko para makalayo na ako agad sa kaniya.

Kahit na anong pilit kong baguhin ang itsura ko ay nakilala niya pa rin ako.

Pagka-uwi ko ay agad akong pumunta sa kwarto para ibuhos lahat ng iyak na kanina ko pa pinipigilan.

Alam kong mas masakit ang nararamdaman niya pero nasasaktan ako na makita siyang gano'n dahil sa akin.

I wish he would take care of his health. I love him so much. I just hope the next time we meet, ayos na lahat, wala ng problema.

Sana kapag pwede na, pwede pa. Sana ako pa din.

Kahit na walang kasiguraduhan, gagawin ko ang lahat para matapos ko agad 'to at maging maayos na ang buhay ko.

I want to feel safe again just like how I feel safe everytime I feel his touch.

--
SassyKylie