His Touch (Book 1)

Chapter 51

Chapter 51

I woke up with this puffy face, up until now i'm not feeling well.

Bumaba ako sandali para i-inform ang secretary na kung may maghahanap man sa akin ay sabihin na wala ako, ayoko munang may makausap sa ngayon.

"Haffai hija ayos ka lang ba?" Ate Esme asked and I slight nodded to her.

"Opo ayos lang ako, Ate mamaya po pala pupunta ako ng park kung may maghahanap man po sa akin pakisabi wala ako ah?" Sabi ko at tumango siya.

Bumalik na ako sa unit ko pag-tapos no'n, pagod na pagod ako kahit na kakagising ko lang.

Hours passed by and I ready for myself to go out, I need to unwind, I feel suffocated in this room. Gustuhin ko man na bumalik sa rooftop ay hindi pwede.

This is my second sacrifice, leaving my safest place.

"Ate Esme, alis na po ako." Sabi ko.

"Sige, ingat ka. Ako na ang bahala kung may humanap man sayo." She answered.

"Thank you po."

I went to the park alone, andito na naman ako. Walang tao kaya ayos lang dahil payapa at tahimik.

I sit down on a bench. Nilanghap ko ang malamig na hangin, ang sarap nito sa pakiramdam.

I know to myself that I can confront him now, without being scared.

Hinubad kong sandali ang denim jacket ko ay inilapag 'yon sa lap ko. I hold my necklace once again. Though Leie isn't with me anymore, ayokong pati ito ay mawala sa akin.

I can't loose this necklace. Not this one.

I took a deep breath and I exhale heavily, pagod na talaga ako ngayon pa lang kahit na wala naman akong masyadong ginawa.

The time is running, next week will be Leie's flight and I will just stay in my room. Hindi ko siya pupuntahan, hindi ko kayang makita ang pag-alis niya.

If I didn't like him, siguro ay kaya kong pumunta kahit na ganito ang sitwasyon ko but no, I like him, I do like him.

Hindi naman ako nagsisisi na nagustuhan ko siya, because of my feelings I know I grew and I became strong, I also learned how to be true to myself.

I wiped my tears, I shouldn't cry right now. Dahil sa pag-iyak ko kaya ako nanghihina, wala na rin naman akong sapat na rason para umiyak.

"Just be happy, that's all what I want to you. Find your significant or whatever but please be happy..." I whispered to myself.

Mabuti na lang talaga at walang tao ngayon, ayos lang kung umiyak ako ng ganito.

"How would I be happy if you're here, crying your eyes out? I'll never find someone Haffai." He said.

Napa-angat ang tingin ko sa kaniya. Umupo siya sa harapan ko at hinawakan ang kamay ko.

He shouldn't be here, sawa na akong magsisi sa bawat pagtataboy ko sa kaniya. Ayoko na siyang makita kasi alam ko na masasaktan ko lang ulit siya.

"Stop." I said.

He wiped my tears and he looked at me.

"Sabihin mo lang na ayaw mo akong umalis hindi ako aalis, Haffai. Isang sabi mo lang, susundin ko din agad." Sabi niya at hinigpitan ang hawak sa kamay ko.

I gulp. "No, I don't need you. Leave me alone." I said.

Marahas kong tinanggal ang kamay ko sa pagkakahawak niya, tumayo na rin ako para dumistansya sa kaniya. Wala ng oras para umiyak pa ako ngayon dito sa harapan niya.

"What?"

"Hindi mo ba ako narinig? I said I don't need you, just please leave me alone." I repeated.

Ngumiti siya sandali atsaka siya tumayo. "Gusto mo ba akong umalis kasi hindi mo na ako kailangan?" Tanong niya.

"Oo." Sagot ko sa kaniya.

This isn't what I expected, I never expected to this. Hindi ko na kinakaya ang sakit na nararamdaman ko pero alam ko na mas nasasaktan siya ngayon.

"Pero hindi ko kayang iwanan ka, I need you." He said with his cracked voice.

I sarcastically smirk. "Bulag ka ba? Umalis ka na lang, masiyado ka na yatang nabubulag sa nararamdaman mo. Just take that big opportunity and don't be stupid." I said.

"If you think loving you was being stupid then I am willing to be stupid." He said.

Gusto ko ng tumalikod, tumakbo at lumayo sa kaniya. Sobrang sakit na ng nararamdaman ko ngayon dahil nakikita ko na naman kung papaano siya magmakaawa at kung papaano niya ipinapakita ang pagmamahal niya sa akin.

This is too much to handle.

"I don't care about you anymore, be stupid if that's what you want." I said.

"I don't want to ask this but is it really you? Is it really the Haffai that I know? What happened to you? Bakit bigla mo na lang akong pinapalayo, may nagawa ba ako? Kailangan ko bang lumuhod sa harap mo para patawarin mo ako? Then I will do it." Sabi niya at akmang luluhod na pero pinigilan ko siya.

"Stop. Hindi mo kailangan lumuhod. I'm sick of you that's all, umalis ka na lang." Sagot ko sa kaniya.

"Haffai-"

"Stop calling me on my name. Huwag mo na ulit akong susundan and please 'wag ka na din magpapakita sa akin. I don't care about your side." Sagot ko pa.

Hindi na siya sumagot kaya tinitigan ko na lang din siya. He's hurt I can see it in his eyes.

"Alright. I told you, basta sabihin mo susundin ko agad." Sabi niya sabay ngumiti ng mahinhin.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin atsaka yumakap.

"Let me go."

"Last hug, please. Hold me tight." He begged.

"Leie-"

"Last, please. I swear this will be the last touch." He said.

I'm not sure if he's already crying but I can really hear his crack voice. Hirap na rin siyang magsalita.

Tumagal ng ilang minuto ang yakap niya sa akin atsaka niya ako binitawan. Hinarap niya ako atsaka muling ngumiti.

"I'll miss you, kausapin mo na rin ang mga kapatid mo hindi sila galit, iniintay lang nila na bumalik ka. I love you, Haffai." He whispered.

Tumalikod na ako sa kaniya, hindi ko na gustong may marinig pa galing sa kaniya.

Even though my siblings aren't mad at me, hindi ko pa rin sila pwedeng kausapin. Nangako ako sa sarili ko, ayokong pati sila ay madadamay. Ito na 'yon, malapit na kaya tatapusin ko na. Konting tiis na lang din naman.

"I love you, until my last breath." He said.

I badly want to stop and run towards him, I badly want to say I love you back but I can't. I badly want to hug him tight but I can't.

I thought love would be easy but I was wrong, hindi 'yon madali lalo na kung kailangan ng sakripisyo.

This is the end of us, Leie.

--
SassyKylie