Application/Yoonkook ✔

35

Jungkook

Saat öğleden sonra 4 olmuş, eve gelmiş ve günün yorgunluğunu duş alarak üzerimden atmıştım. Şimdi ise odamda -Yoongi hyung bir an önce gelmeden- kıyafetlerimi giyiyordum. Tam eşofmanımı giyecekken odaya girmişti. Hızlıca giydim ve ona döndüm. Yatağına oturmuş beni izliyordu. Aish utandım!

Gülümseyerek benim belimden kavrayıp yanına oturmamı sağladı. "Çiçek kokun odayı doldurmuş." Gözlerimi onun kahvelerine çıkardım. Bana olan bakışları yutkunmama neden olmuştu. Utançla gözlerimi kaçırdım ancak parmaklarıyla çenemi narince kavradı ve tekrardan ona bakmamı sağladı. "Trip mi yiyorum?"

Başımı olumsuz anlamda salladım. Farkında olmadan soğuk mu davrandım? Neden böyle dediki? Sanırım sevgimi yeterince belli edemiyorum.

Dudaklarıma masum bir buse bıraktı. "Pekâlâ, biraz kestirmek ister misin? Boş günümüz ve ikimizde dışarıda yeterince yorulduğunu düşünüyorum."

Omuz silktim. "Yine de ben eğlendim, yorulduğumuza değdi."

"Seninle vakit geçirmeyi seviyorum."

Düşüncelerimizin aynı olması beni sevindirdi. Kendini yatağa atıp yanındaki boşluğu pat patlayınca sevimliliğine kıkırdadım ve yanına uzandım. Yastığa koyduğu koluna başımı yasladım ve ona döndüm. Belime sıkıca sarılıp beni kendine çekti. Bende kollarımı ona sardım ve birbirimizin nefeslerini solumaya başladık.

Mırıldandı. "Kokun ve güzelliğin beni kutsuyor."

Güldüm ve ona şakayla karşılık verdim. "Beni şımartma."

O da güldü. "Seni utandırmak hoşuma gidiyor. Yanakların kızarınca çok sevimli oluyorsun."

Kaşlarımı çatıp çocuk gibi mızmızlandım. "Çok kötüsün."

"Böyle davranmamın hoşuna gittiğini biliyorum."

Utanarak yüzümü göğsüne gömdüm. Evet, ne yalan söyleyeyim beni şımartması acayip hoşuma gidiyor. İltifat almayı seviyorum. Ayrıca Yoongi diğer insanlar gibi yalakalıkla değil, sevgi sözleriyle şımartırdı beni. "Hoşuma gidiyor."

Kıkırdadı ve saçlarımı karıştırdı. "Tavşancık."

Şaşırarak başımı kaldırıp ona baktım. "Tavşancık mı?"

Saçlarımda dolaşan kemikli elleri beni mayıştırıyordu. "Evet, tavşancık."

Tavşancık ne ya? Benim nerem tavşanmış? "Ama ben bir insanım."

"Sen bir tavşansın."

Sahte sinirimle başımı kaldırıp ona baktım. Bu hâlime güldü ve dudaklarımızı birleştirdi. O her ne kadar masum bir öpüşme istese de ben ona şehvetle karşılık veriyordum. En sonunda pes ederek üstüme çıktı ve masumluğu bir kenara atmaya karar verdi. Nefessiz kaldığımız zaman ayrıldık.

Hızlı nefesleri arasında bana sırıtarak konuştu. "Yaramaz tavşan."

"Yah!"