Ghost Of You

Part 38

Την είχε ακόμα στην αγκαλιά του και της χάιδευε τα μαλλιά. Την παρατηρούσε που την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στο στήθος του και πως ακόμα και τώρα που κοιμόταν τον κρατούσε σφιχτά.
Σκεφτόταν τα λόγια της και τα συναισθήματα που ένιωσε όταν την άκουσε να τα λέει. Ήταν ερωτευμένη μαζί του και αυτό ήταν κάτι που τον έκανε να μπορεί να παλέψει τα πάντα, τον έκανε χαρούμενο. 
Θυμήθηκε πως νιώσε όταν της είπε την ιστορία του, μια ιστορία που τον βασάνιζε χρόνια και τον έκανε να γίνει αυτό που ήταν. Περίμενε να δει απέχθεια στα μάτια της όταν της μιλούσε όπως κοιτούσε εκείνος τον εαυτό του εδώ και χρόνια μα εκείνη τον κοιτούσε με στοργή. Ήταν ένα βλέμμα πρωτόγνωρο για εκείνον. Ήταν κάτι που είχε ανάγκη να νιώσει από κάποιον όμως φοβόταν να αφεθεί. Είχε πληγωθεί πολύ στο παρελθόν του και φοβόταν μην πληγωθεί ξανά. Η Νεφέλη τον έκανε να νιώθει κάτι που δεν πίστευε ότι υπάρχει, κάπου που το θεωρούσε ψέμα και τον τρόμαζε η ιδέα να το παραδεχτεί. 
Από τις σκέψεις του τον έβγαλε το σώμα της Νεφέλης που άρχισε να τρέμει πάνω στο δικό του. Την είχε λούσει κρύος ιδρώτας και τα μάτια της ήταν σφιχτά σφραγισμένα. Ψέλλιζε από το στόμα της 《όχι, σε παρακαλώ, όχι》 ξανά και ξανά και όσο πήγαινε φώναζε και πιο δυνατά. Ο Χάρρυ την έπιασε με τα δυο του χέρια από τα μπράτσα της και την κόλλησε περισσότερο στην αγκαλιά του φιλώντας την στο κεφάλι ανήσυχος όταν εκείνη ξύπνησε απότομα φωνάζοντας και σπρώχνοντας τον μακριά της 《Όχι!》 του φώναζε με τα μάτια θολά και δακρυσμένα 《Νεφέλη εγώ είμαι, ο Χάρρυ, ηρέμησε》 της είπε για να την καθησυχάσει και την έσφιξε ξανά στην αγκαλιά του.
Η Νεφέλη ήταν ακόμα ταραγμένη από τον εφιάλτη της όμως ένιωσε την ζεστασιά του κορμιού του αμέσως να την ήρεμη και βύθισε το κεφάλι της στο στήθος του ξέπνοη, φοβισμένη. Ένιωσε τα χέρια του να την χαϊδεύουν στην πλάτη και τα όμορφα χείλη του κολλημένα στο κεφάλι της 《Ηρέμησε Νεφέλη, εγώ είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά ένα όνειρο ήταν μόνο》 της ψιθύρισε με την βαριά του φωνή.
Έβαλε τα χέρια της στο στήθος του ήρεμη πια και τράβηξε το σώμα της μακριά για να μπορέσει να τον αντικρίσει. Είδε τα λαμπερά πράσινα μάτια του να την κοιτάνε ήρεμα και φοβισμένα μην εκφράσουν κάτι που δεν έπρεπε. Την κοιτούσε με ένα βλέμμα ουδέτερο και σκεφτικό, μα εκείνη είχε μάθει να διαβάζει το άγχος στα μάτια του ακόμα κι αν ήταν κρυμμένο πολύ βαθιά 《Δεν ήταν όνειρο Χάρρυ》 του είπε και λύγισε η φωνή της έτοιμη να κλάψει 《Δεν ήταν όνειρο που να με πάρει》 του είπε και έσκυψε το κεφάλι της ντροπιασμένη.
Ένιωσε το χέρι του στο μάγουλο της όταν τα δάχτυλα του ταξίδεψαν στο σαγόνι της μέχρι το πηγούνι και πιάνοντας το της σήκωσε το πρόσωπο για να τον κοιτάξει 《Μπορείς να μου πεις τα πάντα》 της είπε ήρεμα και εκείνη έκλεισε τα μάτια της σφιχτά για να αποφύγει το βλέμμα του 《Νεφέλη πες μου》 την παρότρυνε μετά από λίγα δευτερόλεπτα 《Αν σου πω θα με μισήσεις》 του είπε χωρίς να ανοίξει τα μάτια της. 
Για μια στιγμή ο Χάρρυ πάγωσε και έμεινε να την κοιτάει με ορθάνοιχτα μάτια. Τι ήταν αυτό που την έκανε να πιστεύει ότι θα μπορούσε να τον κάνει να την μιλήσει, τι τόσο φριχτό θα μπορούσε να είχε συμβεί. Ύστερα χαμογέλασε πλαγιά 《Μόλις σου είπα την ιστορία μου και δεν με μίσησες εσύ, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το κάνω εγώ;》 την ρώτησε ήρεμος.
Τα μάτια της άνοιξαν και είδε την έκπληξη στα μάτια του 《Έχω κάνει και εγώ πράγματα που δεν είμαι περήφανη. Σκότωσα άνθρωπο Χάρρυ》 του είπε και ένιωσε τα χέρια του να πέφτουν από τα μπράτσα της. Την κοιτούσε γεμάτος δυσπιστία χωρίς να μπορέσει να πιστέψει σε αυτά που μόλις είχε ακούσει, οι λέξεις δεν χωρούσαν σου μυαλό του. Άρχισε να κουνάει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά κλείνοντας τα μάτια του 《Όχι, όχι δεν το πιστεύω》 της είπε χαμηλόφωνα 《Έτσι είναι όμως. Το έκανα για να γλυτώσω από εκείνον, να φύγω από εκεί μέσα》 του είπε και έκρυψε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. 
Ο Χάρρυ άνοιξε τα μάτια του και την άρπαξε από τους καρπούς με τα δυο του χέρια και την ανάγκασε να τον κοιτάξει 《Τι εννοείς Νεφέλη; τι σε έβαλε να κάνεις αυτό το κάθαρμα; Πες μου τι σε ανάγκασε να κάνεις;》 της φώναξε πιο πολύ από ότι περίμενε και εκείνη τον κοίταξε φοβισμένη.
Όταν η Νεφέλη βρήκε την δύναμη να μιλήσει έκατσε καλύτερα μπροστά του και βύθισε ξανά το κεφάλι της χαμηλά.
《 Ξες τι είναι να νιώθεις κενό; Να νιώθεις το απόλυτο τίποτα και όμως το μόνο που καταφέρνει να παραμένει μέσα σου είναι ο πόνος; ο πόνος του να χάνεις αυτό που αγάπησες περισσότερο από το οτιδήποτε; Εεε λοιπόν εγώ έτσι ήμουν όταν με βρήκε εκείνος. Μόνη, πληγωμένη και ευάλωτη. Με βοήθησε να ξεφύγω από αυτό, με έκανε να νιώσω κάτι μέσα μου ξανά μετά τον θάνατο του Λούι, όμως αυτό το κάτι ήταν ψεύτικο. Με τράβηξε το σκοτάδι του, το μυστήριο και το επικίνδυνο στο βλέμμα του. Έγινα αυτό που με ήθελε να γίνω, ένα ακόμη πιόνι του που άρχισε να κάνει με την θέληση του αυτά που ήθελε εκείνος. Είδα το καλό μέσα του ακόμα κι ας ήξερα ότι δεν υπάρχει. Άργησα να δω ότι η ζωή που έκανα δεν ήταν αυτό που ήθελα για τον εαυτό μου, άργησα να καταλάβω που είχα μπλέξει μέχρι εκείνη την νύχτα》 το βλέμμα της έμεινε βυθισμένο στο κενό για λίγο. Ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της σφιχτά για να φέρει εκείνη την νύχτα στο μυαλό της με κάθε λεπτομέρεια.