Ella Es Solo Mia || roségguk

-20-

Ne kadar yaşanmış acı hikayen varsa
altında sevdiklerinin imzası var Meleğim...

~

Aylardır hayalini kurduğum birçok şey tek bir günde gerçekleşmişti adeta. 'Haberim olmadan büyük bir iyilik mi yaptım?' diye düşünmekten alıkoyamıyordum kendimi. Meleğim'in ağlaması dışında her şey çok güzeldi.

Belki de ben erken düşünmüştüm.

"Jungkook bırak beni!" Arabaya çok yakınken Meleğim'in bileğimi sertçe itmesiyle hemen ona döndüm. Çok sinirli bakıyordu ve onu ilk defa böyle görmek ister istemez gerilmeme sebep olmuştu.

"Ö-özür dile-" Sözümü bitiremeden aynı sert ses tonuyla girdi araya. "Özür dileme benden!" Kafasını bir iki saniye gökyüzüne çevirip bana döndü. Şimdi daha sakin gözüküyordu.

"Bana sadece gerçekleri söyle." Bu sefer sesinde sinirin aksine yalvarış vardı. Fakat ne dediğini anlayamamıştım. Yine konuşacaktım ki araya girdi.

"Oyununu bitir artık Jungkook. Sıkıldım, gerçekten çok sıkıldım bu numaralarından." Benden bir cevap bekliyordu fakat gerçekten ne demek istediğini anlayamamıştım.

"Bak şöyle yapalım, sen bana neyi anlatmamı istediğini söyle ben de sa-" Bu sefer lafımı bölen attığı histerik kahkaha olmuştu. Tıpkı Lisa gibi davranmaya başlamıştı.

"Sana sorular sorsam dürüstçe cevap verecek misin gerçekten?" İnanmayarak sorduğu soruya karşı hızlıca başımı salladım. Yüzündeki alaycıl ifade silinmiyordu ve bir şeyler bildiğini düşünmek beni çok geriyordu.

"Peki." Uzun bir konuşma yapacakmışçasına derin bir nefes aldı ve bana döndü. 'Başlıyoruz.' diye geçirdim içimden korkuyla.

"Neden seninle karşılaştığımız o karlı gecede takip ettin beni?" Yüzümdeki korku dolu ifade yerini şaşkınlığa bırakmıştı anında. Bir çırpıda sorduğu soruya karşılık sertçe yutkunmuştum.

"Neden tüm gece kafenin önünde o bankta oturup bekledin? Neden yine aynı gece evime kadar takip ettin beni?" Soru sormuyordu, bildiği şeyleri ortaya döküyordu adeta.

"Neden 1,5 senedir benim peşimdesin Jungkook? Neden her sabah lânet olası arabanla kapımda bekleyip fotoğraflarımı çekiyorsun?" Sesi hafif ağlamaklı çıkıyordu fakat bunu bile düşünemiyordum. Şaşkınlığım kat kat artmıştı ve şuan ona şok içinde bir ifadeyle bakmaktan başka yapacak bir şey bulamıyordum.

"Çok iyi bir sapık olduğunu mu düşünüyorsun gerçekten?" Sesi yerini yavaş yavaş alaya bırakıyordu yine. "Sen her gün bankta oturup saatlerce beni izlerken, ben seni nasıl farketmem ki Jungkook?" Artık yutkunamayacak kadar kötü durumdaydım.

O an anlamıştım her şeyin çoktan bitmiş olduğunu.

"1,5 sene boyunca bekledim ben. Yanıma gelip benimle konuşmanı ve derdini anlatmanı. Ama senin yaptığın tek şey beni uzaktan izlemek oldu." O hâlâ konuşmaya devam ederken kafamda düşündüğüm tek şey bu konuşmanın nasıl sonlanacağıydı.

"En başta çok korkmuştum. Sonuçta kim sabah akşam onu izleyen bir sapığı olsun isterdi ki. Hep senden bir hamle bekledim. Bana bulaş ki seni polise vereyim diye bekledim. Ama sen asla bir adım atmadın Jungkook." Yüzümdeki şaşkınlık yerini pişmanlığa bırakmışken hâlâ ona verecek bir cevabım yoktu.