ညစာစားတာဆိုေတာ့ ဟိုတယ္အႀကီးႀကီးမ်ားျဖစ္မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ခပ္လတ္လတ္စားေသာက္ဆိုင္ကို လာတာျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းထက္ စိတ္ေအးရသည္။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈေတြနဲ႕ သူက အလိုက္မသင့္ပါ။ ေရွ႕ကဦးေဆာင္သြားသည့္ အေဖ့ေနာက္သို႔သာ တစ္စိုက္မတ္မတ္လိုက္သြားၿပီးေနာက္ အခန္းတစ္ခုထဲ ဝင္ရသည္။
"မေတြ႕တာၾကာၿပီ သူငယ္ခ်င္းရာ"
"ေမာင္စစ္ ခန႔္လွခ်ည္လားကြ"
အခန္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဖက သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္သည္။ အေဖလည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ တစ္ေယာက္တည္းသာရွိခဲ့ပုံပင္။
"ေကာင္းထက္မလား"
ေကာင္းထက္က အေဖတို႔ကိုေငးေနတုန္း ေခၚသံေၾကာင့္ အသံလာရာၾကည့္မိေတာ့ အကိုရွန္းဆစ္ျဖစ္ေနသည္။ မဟုတ္မွ အကိုရွန္းဆစ္က အေဖ့သူငယ္ခ်င္းသားလား။
"သားတို႔က သိေနၾကတာလား"
ဦးဘုန္းက ေမးလိုက္သည္။ အခြင့္အေရးေကာင္းျဖစ္ၿပီး လက္မေႏွးသင့္သည့္ အေျခအေနျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွန္းဆစ္က ေကာင္းထက္အနားသို႔သြားလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္....
"Clubမွာေတြ႕တုန္းက ခင္တာပါ ဦးေလး၊ ကြၽန္ေတာ္က music ကေလ၊ ေကာင္းထက္က danceပိုင္းေပါ့၊ ဟိုတစ္ေန႕ကေတာင္ အတန္းမတက္ျဖစ္တယ့္ ျမန္မာစာကို ေကာင္းထက္က ရွင္းျပေပးေသးတယ္"
"တကယ္လား"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးစစ္က ဝင္ေမးတာျဖစ္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ဗ်"
ေကာင္းထက္က အနည္းငယ္ ေနရခက္လာသလို ခံစားရသည္။
"ကဲ လာ ငဘုန္းေရ မတ္တပ္ကိုယ္ေတာ္လုပ္မေနနဲ႕ ထိုင္က်စိဳ႕"
အားလုံး စကားခဏျဖတ္ကာ စားပြဲတစ္ဘက္ဆီမွာ ဝင္ထိုင္ၾကသည္။ အလာတုန္းက 'ကြၽန္ေတာ္လိုက္ဖို႔လိုအပ္လို႔လား'လို႔ အေဖ့ကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ေသာ ရွန္းဆစ္သည္ အခုေတာ့ အေဖ့ေက်းဇူးနဲ႕ ခ်စ္ရသူအနားေနဖို႔ရာ လမ္းစရေလၿပီ။ မလိုက္လိုက္ေအာင္ ေခၚခဲ့သည့္ အေဖ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လွသည္။
