တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏႈတ္ခမ္းေကာ့ၫြန႔္တက္သြားၿပီး ယုန္သြားေလးလို အေပၚေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္း ေပၚလာတာၾကည့္ၿပီး ရွန္းဆစ္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိဳက္မိသည္။ ပါေလးႏွစ္ဖက္က ရယ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေဖာင္းတက္လာသည္မွာ ဂြမ္းအျပည့္ျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းအုံးေလးလို။ ထိုေကာင္ေလးသည္ ေကာင္းထက္လို တိုက္ပုံမဝတ္ေပမယ့္ အကၤ်ီအျဖဴလက္ရွည္ကို ဝတ္ကာ ပုဆိုးကို ေျခသလုံးထိအတိုဝတ္ထားသည္။ သံတိုင္ႏွစ္တိုင္ၾကား ေခါင္းဝင္လ်က္ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းထင္းေအာင္ အခ်စ္ရည္ ႐ႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနသည့္ ထိုေကာင္ေလးသည္ တကယ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ အေတာ္အတန္ၾကာတာေတာင္ သူ႕ကိုေငးတာမပ်က္ေသးသည္မို႔ အသိဝင္ေအာင္ ထိုေကာင္ေလးမ်က္ႏွာေရွ႕ကို လက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္သည္။
“ဗုေဒၶါ သမၼာသမၺဳေဒၶါ ”
သူခိုးလူမိသြားတာမို႔ မလုံမလဲ ဆံပင္နီနီျဖင့္ ပနံသင့္လွေသာလူသားထံမွ အၾကည့္လႊဲရ၏။
“မင္းက ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲ”
“ကြၽန္ေတာ္က ဒီအိမ္က ဦးႀကီးဘုန္းရဲ႕ တူပါဗ် ၊ ဦးႀကီးဘုန္းနဲ႕အသိလားဗ် စိတ္မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ဒီထဲက ထုတ္ေပးလားဗ် ဦးနီ”
“ဘာ ”
ရွန္းဆစ္ေအာ္သံေၾကာင့္ တိုးငယ္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ဖန္ထပ္တုန္သြားသည္။
တိုးငယ္ရဲ႕ အေခၚအေဝၚေၾကာင့္ ရွန္းဆစ္ပင္အံ့ၾသလ်က္ သူ႕ေခါင္းေပၚက ဆံပင္နီကို လက္ညိုးထိုးကာ....
“ေနပါဦး မင္းကငါ့ကို ဒီဆံပင္နီေၾကာင့္ ဦးနီလို႔ ေခၚလိုက္တာလား၊ မင္းက ငါ့ထက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ငယ္လို႔တုန္း”
“စိတ္ဆိုးသြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်”
တိုးငယ္က သံတိုင္ၾကားထဲက သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးခ်င္းပူးကပ္ေစၿပီး နဖူးမွာလက္အပ္ကာ ဦးနီအား ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“အသက္ႀကီးမယ္ထင္လို႔ပါဗ် ၊ နာမည္မသိလို႔ ဦးနီလို႔ေခၚလိုက္တာပါ ဟုတ္၊ စိတ္မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ထုတ္ေပးပါလားဗ် ေခါင္းညွပ္ေနလို႔ပါဗ်”
