နိုးနိုင္ကေတာ့ သူ႕မူအတိုင္းစူပုပ္ပုပ္။ ၾကက္သားထမင္းဘူးေတြပါသည့္ ျခင္းေတာင္းႀကီးကို တစ္ဖက္စီမကာ ေလးထပ္ေဆာင္အေပၚဆုံးထိတက္လာရသည္။ အကိုလြန္းမာန္တို႔က ျမန္မာေမဂ်ာကမဟုတ္ေလေတာ့ ဆရာမေတြဆီသြားေတာင္းၿပီး မ လာေပးဖို႔ရာခက္ခဲေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္နိုးနိုင္ကို အေဖာ္ေခၚ၍သာမလာရသည္။
“နိုးနိုင္ကလည္း မ်က္ႏွာကိုအဲ့လိုစူပုပ္ပုပ္မေနပါနဲ႕ ”
“ဒီေလာက္အေလးႀကီးမေနရတာကို ဘာမွမျဖစ္သလိုၿပဳံးထားရမွာလား၊ တကယ္တည္း သူတို႔အခန႔္သားစားဖို႔အေရးကို အကုန္လိုက္လုပ္ေပးေနရတယ္”
“သူတို႔ကလည္း ကူစရာရွိတာကူပါတယ္”
“မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား၊ မင္းလွ်ာက အမရပူရတစ္ပတ္ရွည္လို႔ ငါဒီလိုေတြလုပ္ရတာ”
နိုးနိုင္ေအာ္သံေၾကာင့္ ေကာင္းထက္ ဇတ္ပုဝင္သြားသည္။
“ေတာင္သမန္အင္းကေန အမရပူရတစ္ပတ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ရာထူးထပ္တိုးသြားတာလား”
“ငါ့လာမ႐ြဲ႕နဲ႕ ထမင္းဘူးနဲ႕ေကာက္ထုလိုက္ရ”
နိုးနိုင္က ထမင္းဘူးနဲ႕ေကာက္ထုဖို႔႐ြယ္ေတာ့ ေကာင္းထက္ အသံထြက္ေအာင္ထိ ရယ္မိလိုက္သည္။ ခင္မင္မႈအတိုင္းအဆမ်ားလာသည္ကို ယခုလိုအခ်င္းခ်င္းစေနာက္က်ျခင္းျဖင့္ သိနိုင္သည္။ နိုးနိုင္ကေတာ့ သူ႕အက်င့္အတိုင္း ပြစိပြစိလုပ္ၿပီးမွ ကူလုပ္တတ္ေလသည္။ မကူတာလည္းမဟုတ္ပါ။
ခန္းမေဆာင္အေရာက္မွာေတာ့ ဇာတ္စင္ေရွ႕တည့္တည့္ ပြဲၾကည့္သူေတြရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ ထိုင္ေနသည့္ the garden အဖြဲ႕သားေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ျခင္းေတာင္းႀကီးကိုခ်ကာ မုန႔္စားလက္မွတ္ပါသူေတြအား ထမင္းဘူးေဝေပးရသည္။ နိုးနိုင္က လက္မွတ္ယူၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ ထမင္းဘူးေပးရသည္။အကိုလြန္းမာန္ႏွင့္အကိုရွန္းဆစ္ကေတာ့ ဒီဘက္ကိုတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနသည္။ ကူေပးခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားရဲ႕ပြဲမွာ လိုအပ္တာထက္ပိုမလုပ္ခြင့္မရွိတာေၾကာင့္ ေအာင့္ထားေပပုံ။
“ECေရ ECကယ္ပါဦး...EC”
အတန္းထဲကမိန္းကေလးECသက္ဇြန္က ECေရဟုေအာ္ကာ အူယားဖားယားေျပးလာသည္။
