ပထမဆုံး လုပ္မိတာက ဘယ္လိုေျပးရမလဲလို႔ ေတြးေနမိျခင္း။ ဒီလိုအေျခအေနႏွင့္ ေျပးလို႔မလြတ္ဘူးဆိုတာကိုသိေပမယ့္ ေကာင္းထက္ ႀကိဳးစားခ်င္မိသည္။ စာအုပ္စင္ျခားလ်က္ရွိတာမို႔ ေကာင္းထက္က ညာဘက္သို႔ လမ္းအနည္းငယ္ေလွ်ာက္ေတာ့ လြန္းမာန္ကလည္း လိုက္ေလွ်ာက္သည္။ ေကာင္းထက္ေျခလွမ္းေတြ တန႔္ခနဲရပ္သြားသည္။ ေကာင္းထက္က ဘယ္ဘက္သို႔ေလွ်ာက္သည္။ စင္ျခားသည့္ဘက္က လြန္းမာန္ကလည္း ေကာင္းထက္ေ႐ြ႕ရာ ဘယ္ညာသို႔လိုက္ေ႐ြ႕သည္။ ၾကာေတာ့ ေမာသာလာသည္ ဒီအေျခအေနကေန မတက္နိုင္ေသး။ ေကာင္းထက္ အံႀကိတ္မိသည္။
“ကိုယ္မင္းနဲ႕စကားေျပာခ်င္တယ္ မေျပးနဲ႕ေတာ့ မလြတ္ဘူး”
ခ်ိဳသာေသာအသံႏႈန္းဟူေပမယ့္ ေကာင္းထက္နားထဲ ေကသရာဟိန္းသံလို။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား လက္အုပ္ခ်ီကာ ပါးစပ္က 'သြားခြင့္ေပးပါဗ်´ဟု ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံေရ႐ြတ္၍ အကိုလြန္းမာန္အား မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ရွိခိုးလိုက္သည္။
“ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ တိုက္ပုံ၊ ကန္ေတာ့လည္း အလြတ္မေပးဘူးေနာ္ ကိုယ္မင္းနဲ႕စကားေျပာမွျဖစ္မယ္”
ေကာင္းထက္ခဗ်ာ ငိုခ်င္သည့္စိတ္ကိုထိန္းကာ ေခါင္းကုတ္မိသည္။ ဒီအတိုင္းဆို စင္ျခားေနသည့္ေနရာမွာပင္ ဟိုသြားလိုက္၊ဒီသြားလိုက္ျဖင့္ အခ်ိန္ပုပ္မည္။ အနည္းငယ္ေတာ့ ပရိယာယ္ထုတ္သုံးရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္ျခားသည့္တစ္ဖက္က အကိုလြန္းမာန္ကို မရဲတရဲၾကည့္ေတာ့ ၿပဳံးေနတယ့္အကိုလြန္းမာန္ႏႈတ္ခမ္းကို ဦးစြာေတြ႕သည္။ လွလိုက္တာ ထိုအၿပဳံးေလးက။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ကိုေတာ့အနိုင္မယူနိုင္။
“စာ..စာၾကည့္တိုက္မွာမို႔ စာဖတ္သူတို႔အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဗ်.. ”
လြန္းမာန္ၿပဳံးမိသည္။ စာၾကည့္တိုက္မဟုတ္တယ့္ အျပင္က် ေခြးဆြဲသလိုေျပးေနၿပီးေတာ့။ ဒီလိုက် သူကေခြးျဖစ္သြားျပန္ေကာ။
လြန္းမာန္က ေကာင္းထက္ မေၾကာက္ေစရန္သာဖ်စ္ညစ္ ၿပဳံးျပ၍....
“ဒါဆို တိုက္ပုံအေရွ႕ကေနထြက္ ကိုယ္ကေနာက္က လိုက္ခဲ့မယ္”
